Αρχική Παρεμβάσεις στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας - Τροποποιήσεις σχετικά με τη δημοσίευση διαθηκών - Τροποποιήσεις στο ρυθμιστικό πλαίσιο των ανακοπών…ΜΕΡΟΣ Α΄ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΩΝ – ΣΥΣΤΑΣΗ ΜΗΤΡΩΟΥ ΔΙΑΘΗΚΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ (Άρθρα 23-42)Σχόλιο του χρήστη Σ.Α | 30 Ιουνίου 2025, 20:38
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σ.Α' | 30 Ιουνίου 2025, 20:38

    Απάντηση στο σχόλιο της 27 Ιουνίου 2025, 19:07 | Γιώργος Λαζαρίδης, Πρόεδρος Πρωτοδικών —- Με σεβασμό στην προσωπική κατάθεση αγωνίας του σχολιαστή και στον μόχθο των πολλών δικαστών που πράγματι τιμούν την αποστολή τους, επιτρέψτε μου να διατυπώσω με νηφαλιότητα μια ριζικά αντίθετη προσέγγιση: το άρθρο 32 και το άρθρο 147 του σχεδίου νόμου δεν προσβάλλουν το λειτούργημα του δικαστή – το αποκαθιστούν στη συνείδηση της κοινωνίας. Για δεκαετίες, το πρόβλημα της καθυστέρησης απονομής δικαιοσύνης δεν λύθηκε ούτε με ευχές ούτε με “σχέδια μεταρρύθμισης”. Η εκκρεμοδικία δεν είναι στατιστικό. Είναι καθημερινή απώλεια εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου, σε κάθε αγωγή που εκδικάζεται το 2025 και αναμένεται να κριθεί το 2027. Το νομοσχέδιο θέτει: • συγκεκριμένες, θεσμικές και ρεαλιστικές προθεσμίες για έκδοση αποφάσεων, • μηχανισμούς παρακολούθησης και υπηρεσιακής λογοδοσίας, • και, επιτέλους, όρια και ευθύνη εκεί όπου υπήρχε έως τώρα απεριόριστη διακριτική ευχέρεια. Αν αυτό είναι «προσβολή», τότε τι είναι το σημερινό καθεστώς πλήρους αυτονόμησης του δικαστή, χωρίς δεσμευτικό χρονικό πλαίσιο, χωρίς αιτιολόγηση υπέρβασης προθεσμιών, και συχνά χωρίς καμία συνέπεια σε επανειλημμένες αδικαιολόγητες καθυστερήσεις; Ο δικαστής δεν είναι υπεράνω θεσμικού ελέγχου, ούτε η ποιότητα της απόφασής του εχέγγυο για την ατιμωρησία σε θέματα ρυθμιστικής συμμόρφωσης. Η προθεσμία των έξι μηνών για έκδοση απόφασης δεν είναι αυθαίρετη. Είναι ευρωπαϊκός κανόνας, και όχι «εξωπραγματική απαίτηση», όπως υπονοείται. Η επίκληση των δύσκολων υποθέσεων, των ποινικών καθηκόντων ή της ψυχολογικής κόπωσης είναι πραγματική – αλλά δεν είναι καθολικό επιχείρημα. Υπάρχουν δεκάδες δικαστές που, με ίδια ύλη, ίδια πολυνομία και ίδια “χαοτικά δικόγραφα”, προλαβαίνουν και κρίνουν εντός των χρονικών πλαισίων, με άρτιες αποφάσεις και χωρίς “εκπτώσεις” στην ποιότητα. Αυτοί δεν πρέπει να περιβάλλονται από ένα σύστημα που εξισώνει την υπερπροσπάθεια με την ολιγωρία. Δεν υποστηρίζω την τυφλή «ποινικοποίηση» της καθυστέρησης. Αλλά η απουσία οποιασδήποτε κυρωτικής πρόβλεψης, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται ως εγγύηση της ανεξαρτησίας, υπονομεύει τη νομιμοποίηση του ρόλου του δικαστή στην κοινωνία. Η κοινωνία ζητά αποφάσεις – όχι αιτήματα παράτασης. Ζητά δικαιοσύνη – όχι κατανόηση. Οι προθεσμίες, όταν λειτουργούν οριζόντια, δεν προσβάλλουν τους έντιμους. Οριοθετούν τους απρόθυμους και τους αμελείς. Αν κάποιοι νιώθουν ότι πιέζονται από τη λογοδοσία, ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε: το πρόβλημα είναι οι προθεσμίες ή η ατιμωρησία; Η δικαστική ανεξαρτησία δεν καταργείται όταν υπάρχουν κανόνες. Επιβεβαιώνεται όταν εφαρμόζεται μέσα σε αυτούς. Και ναι: ο πολίτης έχει το ίδιο δικαίωμα στην έγκαιρη κρίση με αυτό που έχει ο δικαστής στην επιμελή εργασία. Η ισορροπία αυτή, όχι η ασυδοσία, είναι το θεμέλιο του κράτους δικαίου.