Υπουργείο Δικαιοσύνης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Σ.Α' | 30 Ιουνίου 2025, 20:12

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Απάντηση στο σχόλιο της 27 Ιουνίου 2025, 15:44 | Βασίλης Φαϊτάς, Εφέτης ΔΔ —- Ο σχολιαστής διατυπώνει ένα ευρύτερο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, επιχειρώντας να αποδομήσει τις νέες ρυθμίσεις για επιτάχυνση της δικαστικής λειτουργίας μέσω της επίκλησης των “αντιφάσεων της οικονομίας”, της υποχρηματοδότησης της Δικαιοσύνης και της συνολικής «στοχοποίησης» των δικαστών. Με όλο τον σεβασμό στον θεσμικό του ρόλο και στην έντιμη του προσέγγιση, η τοποθέτησή του παραγνωρίζει την ουσία του προβλήματος: η Δικαιοσύνη καθυστερεί σε επίπεδα απαράδεκτα για κάθε ευνομούμενο κράτος. Και αυτό δεν οφείλεται σε μακροοικονομικές αντιφάσεις, ούτε στην “ασυμμετρία κεφαλαίου-κοινωνίας”, αλλά στην παντελή απουσία λογοδοσίας και υπηρεσιακής ευθύνης για την έκδοση αποφάσεων σε εύλογο χρόνο. ⸻ 🔹 Όχι, δεν ευθύνονται οι πολίτες που προσφεύγουν Το πρόβλημα της καθυστέρησης δεν είναι η ύπαρξη πολλών διαφορών. Είναι η επιλεκτική και συχνά αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην εκδίκασή τους, με απουσία προτεραιοποίησης και χωρίς υποχρεωτικά όρια. Αν πράγματι “πολλοί πολίτες αδικούνται” – όπως ορθώς αναγνωρίζει ο σχολιαστής – η λύση δεν είναι να διαιωνίζεται η καθυστέρηση, αλλά να οργανωθεί η απονομή. ⸻ 🔹 Όχι, οι προθεσμίες δεν τιμωρούν τον καλό δικαστή Η αντίληψη ότι η θέσπιση προθεσμιών συνιστά “ποινικοποίηση” ή “δαιμονοποίηση” του έργου του δικαστή είναι εντελώς ατεκμηρίωτη. Ο μόνος λειτουργός του Δημοσίου που δεν έχει θεσμικό χρονόμετρο για την κρίσιμη εργασία του είναι ο δικαστής. Οι υπόλοιποι λειτουργοί, από γιατρούς σε ΤΕΠ μέχρι δημόσιους ελεγκτές, κρίνονται με βάση το αποτέλεσμα εντός χρόνου. Γιατί όχι ο δικαστής; Ποια θεσμική ανεξαρτησία επιτάσσει να μην υπάρχει όριο στην έκδοση μιας απόφασης επί κατατεθειμένης αγωγής; Οι προθεσμίες του άρθρου 32 είναι ήπιες, ρεαλιστικές και αναγκαίες. Ο πολίτης δεν δικαιούται να αναμένει τέσσερα χρόνια για μια σύνταξη ή δύο χρόνια για την έγκριση ενός επιδόματος. ⸻ 🔹 Η “κακή νομοθέτηση” δεν είναι άφεση σε καθυστέρηση Ναι, υπάρχουν προβλήματα στη νομοθέτηση. Ναι, υπάρχει πολυνομία και ερμηνευτική σύγχυση. Αλλά αυτή δεν δικαιολογεί τον εσωτερικό διοικητικό εφησυχασμό. Ο πολίτης πληρώνει φόρους και δίκες. Το να του απαντά η Δικαιοσύνη ότι “το σύστημα είναι χαοτικό” και γι’ αυτό πρέπει να περιμένει, ισοδυναμεί με θεσμική παραίτηση. ⸻ 🔹 Οι αλλαγές δεν υπηρετούν την οικονομία – υπηρετούν τον πολίτη Η επίκληση «σχεδίων Πισσαρίδη», «επενδυτών» και «κόστους-οφέλους» επιχειρεί να εντάξει την επιτάχυνση της Δικαιοσύνης σε ένα ιδεολογικό αφήγημα πολιτικής καχυποψίας. Όμως η αλήθεια είναι απλούστερη: Η καθυστέρηση της απόφασης πλήττει τον αδύναμο, τον εργαζόμενο, τον ασφαλισμένο, τον συνταξιούχο – και λιγότερο ή καθόλου τον ισχυρό. Ο τελευταίος έχει κεφάλαιο, νομική υποστήριξη και αντοχές. Ο πρώτος περιμένει τη δικαίωση για να ζήσει. ⸻ 🔹 Η Δικαιοσύνη δεν απειλείται από τη λογοδοσία. Απειλείται από την αδράνεια. Ο δικαστής που εργάζεται με ευσυνειδησία, μελέτη και θεσμική πίστη, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια εύλογη και διαφανή υπηρεσιακή αξιολόγηση. Το να προστατεύεται ως “περιδεής λειτουργός υπό σπάθη”, επειδή καλείται να βγάλει 150 αποφάσεις ετησίως, είναι επιεικώς υποτιμητικό για τον ίδιο. Αντιθέτως, η καθυστέρηση χωρίς τεκμηρίωση και χωρίς όριο είναι που ακυρώνει την εμπιστοσύνη του πολίτη και δηλητηριάζει την ίδια τη σχέση του με το Δίκαιο. ⸻ Το άρθρο 32 δεν είναι εργαλείο τιμωρίας. Είναι εργαλείο αποκατάστασης της θεσμικής ισορροπίας. Δεν εξαντλεί, αλλά επαναφέρει την ευθύνη. Ούτε οι επενδύσεις, ούτε οι σχεδιασμοί ΕΕ, ούτε οι ιδεολογικές αναφορές ακυρώνουν το θεμελιώδες: Ο πολίτης περιμένει απόφαση. Την περιμένει έγκαιρα. Και το κράτος οφείλει να του την προσφέρει.