Αρχική Παρεμβάσεις στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας - Τροποποιήσεις σχετικά με τη δημοσίευση διαθηκών - Τροποποιήσεις στο ρυθμιστικό πλαίσιο των ανακοπών…ΜΕΡΟΣ Α΄ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΑΘΗΚΩΝ – ΣΥΣΤΑΣΗ ΜΗΤΡΩΟΥ ΔΙΑΘΗΚΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ – ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ (Άρθρα 23-42)Σχόλιο του χρήστη ΕΛΕΝΗ ΠΡΕΝΤΖΑ ΕΦΕΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΑ | 5 Ιουλίου 2025, 16:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΛΕΝΗ ΠΡΕΝΤΖΑ ΕΦΕΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΑ' | 5 Ιουλίου 2025, 16:53

    Ο Δικαστής έχει και αυτός δικαίωμα να έχει ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ, να ξεκουράζεται πρωτίστως από την επίπονη, εξειδικευμένη πνευματική του εργασία, να έχει χρόνο να ενημερώνεται για τα κοινά, να έχει χρόνο να επιμορφώνεται στην επιστήμη του αλλά και σε άλλους τομείς που θα τον καταστήσουν ικανότερο στην απόδοση του κοινωνικού του λειτουργήματος, αφού υπηρετεί τον Ελληνικό λαό και όσους διαμένουν στην χώρα, να έχει χρόνο για την ψυχοσωματική του ευημερία, δεδομένου ότι αναντίρρητα και σύμφωνα με τον αρχαίο λατίνο ποιητή, Ιούνιο Ιουβενάλη, νους υγιής εν σώματι υγιεί, ώστε να είναι και ισορροπημένος και ενάρετος, να έχει χρόνο να αναθρέψει σωστά τα παιδιά του και να φροντίζει την οικογένειά του και όχι να του μεγαλώνουν άλλοι τα παιδιά γιατί δεν υπάρχει ούτε ο στοιχειώδης χρόνος γι΄ αυτό. Η πραγματική αυταπάρνηση του ανθρώπου που επέλεξε να είναι λειτουργός του Δικαίου ως δικαστής είναι, θέλοντας και μη δεδομένη, λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας και των πολλαπλών πολιτικών και ποινικών καθηκόντων του και όσων άλλων είναι υποχρεωμένος να ασκεί που δεν έχουν να κάνουν με το αμιγές δικαιοδοτικό του έργο (συμμετοχή και μάλιστα χωρίς καν να αμείβεται, σε πειθαρχικά συμβούλια, σε ανακριτικά συμβούλια και σε πολλά άλλα). Η εργασία του Δικαστή δεν τελειώνει, όπως πολλοί είμαι σίγουρη από άγνοια νομίζουν, στην έδρα, με την προφορική διαδικασία στα πολιτικά δικαστήρια χωρίς έκδοση κατά την ακροαματική διαδικασία και της απόφασης, ούτε τελειώνει στην ποινική διαδικασία όπου εκδίδει και την απόφαση περί ενοχής ή αθώωσης. Όλα αυτά που έχουν συμβεί στο ακροατήριο, όλες τις δικογραφίες είτε πολιτικές, είτε ποινικές θα της πάρει σπίτι του -αφού η Πολιτεία δεν του παρέχει καν γραφείο στο δικαστικό κατάστημα που υπηρετεί -ένα αίτημα που θα έπρεπε να έχει υλοποιηθεί χρόνια τώρα-, υποχρεωμένος, έτσι να μεταφέρει τις ογκωδέστατες δικογραφίες, μόνος του φυσικά, στο σπίτι του και να έχει πάντα μαζί του την δουλειά του, κλεισμένος ώρες ατελείωτες σε έναν επιπλέον χώρο στην οικία του για τον οποίο, βέβαια, καταβάλει και το επιπλέον μίσθωμα, όπου θα πρέπει να τις διαβάσει και πάλι ώστε να ΓΡΑΨΕΙ αιτιολογημένη απόφαση. Αν λοιπόν κάποιος πιστεύει ότι το λειτούργημα που επιτελούμε είναι αξιοζήλευτο όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης είναι δεδομένο ότι αυτός δεν γνωρίζει την αλήθεια. Αξιοζήλευτο και τιμητικό είναι να απονέμεις το δίκαιο. Οι συνθήκες, όμως, εργασίας των δικαστών στην Ελλάδα ήταν και είναι αφόρητες και δυσμενείς. Ο κουρασμένος, εξαντλημένος, αγχωμένος, που δεν σηκώνει κεφάλι και δεν του επιτρέπεται να πάρει ανάσα δικαστής σίγουρα δεν είναι ο δικαστής που θέλει καμία έννομη τάξη. Ούτε και η δική μας. Θέλω να πιστεύω ότι οι υπό ψήφιση διατάξεις θα τροποποιηθούν, όπως αρμόζει στα ελληνικά δεδομένα, τα οποία καταδεικνύουν την δικομανία που χαρακτηρίζει τους περισσότερους και την ανάγκη τους να αντιδικούν χρόνια ατελείωτα στα δικαστήρια, αντί να ζήσουν διαφορετικά και ποιοτικά την ζωή τους και να προσφύγουν πρωτίστως σε λύσεις, όπως η διαμεσολάβηση, ή άλλες εξωδικαστικές επιλύσεις των διαφορών, η νομοθέτηση των οποίων εδώ και χρόνια υπάρχει αλλά μένει κενό γράμμα του νόμου, με αποτέλεσμα την αέναη υπερφόρτωση των δικαστηρίων, που καθιστά την γρήγορη και αποτελεσματική απονομή δικαιοσύνης ουτοπία. Μοιάζει δε πολλές φορές όλη αυτή η μακροχρόνια αντιδικία να γίνεται όχι για την έκδοση της απόφασης που θα την τελείωνε αλλά να γίνεται μόνο και μόνο για την αντιδικία, γι΄ αυτό και παρατηρείται το συχνότατο φαινόμενο των χρόνιων αναβολών. Επιπλέον, στις άλλες ευρωπαϊκές έννομες τάξεις, και παρακαλώ την ένωσή μας, που γνωρίζει ειδικότερα τις λεπτομέρειες, να καταδείξει συγκεκριμένα ποιές είναι αυτές, οι δικαστές δεν υποχρεώνονται να είναι συνεχώς σκυμμένοι γράφοντας ατελείωτα αποφάσεις αλλά δημοσιεύουν προφορικά την απόφασή τους και όποιος επιθυμεί να την έχει και γραπτά καταβάλει επιπλέον αντίτιμο προς τούτο. Ούτε επιτρέπεται να χρεώνεται δικογραφίες – ντουλάπες, ή να αιτιολογεί πλήρως και εμπεριστατωμένα την συνοπτική, σε κάθε περίπτωση- απόφασή του. Υπάρχουν υποδομές, γραφεία δικαστών εξοπλισμένα, βοηθοί δικαστών και επίσης γραμματείς που αντιστοιχούν σε καθένα, ενώ οι αποδοχές τους και η εγγύηση εννοείται λήψης αυτών, τους καθιστούν λειτουργικά, προσωπικά και οικονομικά ανεξάρτητους και αδέκαστους. Τα πράγματα είναι απλουστευμένα και για τον δικαστή και για τον πολίτη και στοχεύουν στην ουσιαστική απονομή της δικαιοσύνης και της αποκατάστασης της αλήθειας. Όμως, τα ελληνικά δεδομένα απέχουν παρασάγγας από τα ευρωπαϊκά κι έτσι είναι από την φύση των πραγμάτων αδύνατη η υλοποίηση από τους έλληνες δικαστές των προτεινόμενων ρυθμίσεων, που θέλω να πιστεύω ότι αυτές δείχνουν την αγωνία του νομοθέτη για γρήγορη απονομή δικαιοσύνης, αγωνία κατανοητή και για τους πολίτες, η οποία, όμως, δεν θα επιτευχθεί με την εξόντωση του δικαστή τους. Το σχόλιο συναδέλφου με τους γιατρούς τα λέει όλα. Σίγουρα κανείς δεν το θέλει αυτό. Όπως κανείς δεν θέλει να εφαρμοστούν οι προτεινόμενες ρυθμίσεις σχετικά με τους ανεφάρμοστους χρόνους έκδοσης των αποφάσεων, τον υπερβολικό αριθμό χρέωσης κάθε δικαστή και οπωσδήποτε την απειλή τέτοιων πειθαρχικών ελέγχων που μπορούν αυτόματα μάλιστα να διενεργήσουν περικοπή του μισθού του δικαστή. Και εν τέλει ας μου επιτραπεί να πω την προσωπική μου άποψη και γι΄ αυτό το τελευταίο (για το οποίο, φαίνεται, χρόνια τώρα, ότι δεν μας επιτρέπεται να μιλάμε κιόλας, παρά μόνο απολογούμενοι και αισθανόμενοι ενοχή και ντροπή, λες και λαμβάνουμε μισθό ανάλογο με τα ευρωπαϊκά δεδομένα ή τέτοιον που να μας επιτρέπει να ζήσουμε ανταποκρινόμενοι, σύμφωνα με τα ελληνικά δεδομένα, στις απαιτήσεις του λειτουργήματός μας και των οικογενειών μας). Ο μισθός του δικαστή, που κάποιοι θεωρούν ότι είναι και υψηλός [προφανώς, επειδή δεν γνωρίζουν, τον συγκρίνουν με αυτόν ενός υπαλλήλου του Κράτους με 8ωρο, ενώ αν γνώριζαν ότι η δικαστική εξουσία αποτελεί την τρίτη λειτουργία του κράτους, θα τον συνέκριναν μόνο με τις άλλες δύο λειτουργίες του (εκτελεστική και νομοθετική) και θα ήταν, τότε και στην πραγματικότητα υψηλές και ανάλογες με το κύρος της απονομής της Δικαιοσύνης] είναι ο απολύτως απαραίτητος για την διαβίωσή του. Μία τέτοια, δε, όπως η προτεινόμενη, περικοπή θα μπορούσε να αποτελέσει ύστατο καταφύγιο και μόνον για σοβαρά πειθαρχικά παραπτώματα. Διαφορετική άποψη προσκρούει σε συνταγματικούς κανόνες που προστατεύουν τους Δικαστικούς Λειτουργούς αιώνες τώρα. Εξάλλου, η πρόβλεψη περικοπών στον μισθό των δικαστών γιατί εξαιρεί και όλους όσους είναι συνυπεύθυνοι για τους αργούς ρυθμούς της δικαιοσύνης στη χώρα μας και για την έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού και υποδομών? Είναι, επομένως, αδήριτη ανάγκη όλοι να συνειδητοποιήσουν, να σκεφτούν με πλήρη ενσυναίσθηση, με γνώμονα το κοινό - συλλογικό συμφέρον ως πολίτες, την σπουδαιότητα της απονομής της δικαιοσύνης για όλους, την υπευθυνότητα, νηφαλιότητα και αίσθηση ανεξαρτησίας που απαιτεί το δικαιοδοτικό έργο, το οποίο εκτελείται χρόνια τώρα με υπέρμετρη δυσκολία από τους δικαστές και την απαίτηση του Συντάγματος για λειτουργική, προσωπική και οικονομική ανεξαρτησία του Έλληνα δικαστή. Να σκεφτούμε τί είδους δικαστή και απονομή δικαιοσύνης χρειαζόμαστε.