Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Δέσποινα Χατζηδρόσου' | 10 Ιουλίου 2025, 03:38

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το προτεινόμενο πλαίσιο αξιολόγησης στο Άρθρο 137, αντί να προωθεί τον σκοπό της βελτίωσης του έργου των εκπαιδευτικών και των μελών ΕΕΠ-ΕΒΠ, καταλήγει να επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την απόσταση που χωρίζει το Υπουργείο Παιδείας από την καθημερινή σχολική πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα περίπλοκο, χρονοβόρο και εξαιρετικά γραφειοκρατικό σύστημα που, αντί να στηρίζει, αποδιοργανώνει. Η αξιολόγηση μετατρέπεται σε μία άσκοπη διαδικασία καθυστερήσεων, ακυρώσεων και εξαντλητικών προγραμματισμών. Όταν η αξιολόγηση μιας παρέμβασης ακυρώνεται γιατί ο μαθητής απουσιάζει –κάτι σύνηθες στα ΣΜΕΑΕ– και χρειάζεται να ξεκινήσει όλη η διαδικασία από την αρχή, ποιος ωφελείται; Οι σύμβουλοι του ΕΕΠ ασφυκτιούν από φόρτο εργασίας και δεν προλαβαίνουν να επιτελέσουν τον κύριο ρόλο τους: τη συμβουλευτική και επιμορφωτική υποστήριξη. Επίσης, ενώ θα μπορούσαν να συντελέσουν στην ανάδειξη των επιστημών τους μέσα από δημιουργία ομάδων εργασίας και εργαλείων, αυτό δε συμβαίνει λόγω χρόνου. Οι διευθυντές, χωρίς διοικητική υποστήριξη, καλούνται να κρίνουν το παιδαγωγικό κλίμα, να διαβάζουν σωρηδόν αυτοαξιολογήσεις, να συντάσσουν εκθέσεις και πρακτικά για δεκάδες εκπαιδευτικούς. Δεν αναγνωρίζεται ούτε ο ρόλος, ούτε ο χρόνος που απαιτείται για μια τέτοια διαδικασία. Η αξιολόγηση γίνεται αυτοσκοπός, αποσυνδεδεμένη από την ουσία της παιδαγωγικής και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης. Και το σημαντικότερο: σε πολλές περιπτώσεις αξιολογούν άνθρωποι άλλων ειδικοτήτων, που δεν έχουν πραγματική γνώση του αντικειμένου. Ένας «σύμβουλος» που δεν είναι γνώστης, μετατρέπεται απλώς σε «επόπτη». Αυτό δεν είναι εξέλιξη. Είναι οπισθοδρόμηση. Δεν νοείται να αξιολογούνται ειδικότητες όπως κοινωνικοί λειτουργοί ή ΕΒΠ από άτομα που δεν έχουν βιώσει ποτέ τον ρόλο ή το αντικείμενο. Οι ΕΒΠ, ειδικότερα, χρειάζονται συμβούλους με ακαδημαϊκή επάρκεια και σχετική εμπειρία στην ειδικότητα – ανθρώπους που έχουν υπάρξει ΕΒΠ και γνωρίζουν από μέσα τις απαιτήσεις του ρόλου. Επίσης είχε γίνει λόγος για απλούστευση της διαδικασίας. Που είναι η περιγραφή αυτή; Είναι απαραίτητο να υπάρξουν λιγότερα πεδία, μία παρακολούθηση, αξιολόγηση ανά πενταετία- οχταετία, με ουσιαστικά κριτήρια, με στόχο την ενίσχυση του έργου και όχι την ψυχοφθόρα εξουθένωση των λειτουργών της εκπαίδευσης.