Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ' | 10 Ιουλίου 2025, 14:34

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σχετικά με το άρθρο 126 -Εξειδίκευση ζητημάτων ανώτατης διάρκειας φοίτησης – Τροποποίηση άρθρου 76 ν. 4957/2022 Η ομάδα «Όχι στις διαγραφές φοιτητών» αριθμεί χιλιάδες μέλη και στηρίζεται τόσο από ατομικές φωνές όσο και από φοιτητικούς συλλόγους. (https://www.facebook.com/groups/1458349757715828?locale=el_GR) Αυτό δείχνει ότι το πρόβλημα δεν αφορά μια προσωπική δυσκολία, αλλά μια ευρύτερη κοινωνική ομάδα ανθρώπων που αγωνίζεται να ολοκληρώσει τις σπουδές της απέναντι σε αντικειμενικά εμπόδια. 1Α. 🔴 Δεν υπάρχει ουσιαστική παιδαγωγική διαφορά ανάμεσα σε έναν φοιτητή που έχει ολοκληρώσει π.χ. το 74% του προγράμματος και σε έναν που έχει περάσει το 75%. Το όριο αυτό λειτουργεί ως τυφλή αριθμητική διαχωριστική γραμμή, που αποκλείει φοιτητές όχι βάσει της πραγματικής προσπάθειας ή προόδου τους, αλλά βάσει μιας μηχανιστικής ποσοτικής προσέγγισης. 🔴 Η ανηλικότητα, όπως ορίζεται στο ελληνικό δίκαιο και στο Σύνταγμα, φτάνει έως την ηλικία των 18 ετών. Η γονεϊκή μέριμνα και οι υποχρεώσεις φροντίδας δεν σταματούν πριν από αυτό το όριο. Ωστόσο, ο νόμος αυθαίρετα περιορίζει αυτή την προστασία μόνο έως τα 8 έτη, σα να καταργεί μονομερώς μια θεμελιώδη ρύθμιση του οικογενειακού και συνταγματικού δικαίου. 🔴 Επιπλέον, παραβλέπεται πλήρως η οικονομική ή κοινωνική δυσχέρεια, που συχνά είναι η βασική αιτία καθυστέρησης σπουδών. Ο νόμος δεν αναγνωρίζει ως λόγους παράτασης τη φτώχεια και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Όλα τα παραπάνω αποτελούν αριθμητικούς αποκλεισμούς, που δεν βασίζονται σε ακαδημαϊκή κρίση αλλά σε μηχανιστική εφαρμογή ποσοστών. Στην Ελλάδα, ακόμη και η ποινή της ισόβιας κάθειρξης δεν είναι πραγματικά ισόβια. Ο καταδικασμένος εγκληματίας έχει δικαίωμα μετά τα 25 χρόνια να ζητήσει αποφυλάκιση και επανένταξη στην κοινωνία. Αντίθετα, ο φοιτητής που καθυστέρησε στις σπουδές του τιμωρείται με ισόβιο αποκλεισμό από τη μόρφωση, χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής. Η εκπαίδευση γίνεται ο μόνος χώρος όπου η δεύτερη ευκαιρία απαγορεύεται. Επιπρόσθετα, οι φοιτητές που έχουν υπερβεί το ν+2 δεν προσμετρώνται στη χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων, άρα δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε στερούν ερευνητικούς πόρους. Η εκ των υστέρων επιβολή τέτοιων ορίων σε φοιτητές που εισήχθησαν χωρίς αυτούς τους περιορισμούς παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου: — Τη μη αναδρομικότητα δυσμενών ρυθμίσεων, — Την αναλογικότητα, καθώς η διαγραφή δεν συνδέεται με καμία ουσιαστική βλάβη του Ιδρύματος ή του Δημοσίου. Μέχρι σήμερα, δεν έχουν εκδοθεί οι Οργανισμοί των Ιδρυμάτων που θα καθόριζαν τα κριτήρια φοίτησης και απομάκρυνσης φοιτητών. Στο θεσμικό αυτό κενό, ο νόμος επιβάλλει μονομερώς αριθμητικά όρια αποκλεισμού, χωρίς ακαδημαϊκή ή κοινωνική κρίση. Η εκπαίδευση δεν μπορεί να λειτουργεί ως αριθμητική εκκαθάριση, αλλά ως διαδικασία παιδαγωγικής και κοινωνικής στήριξης. Προτείνεται: 🟢 Κάθε περίπτωση καθυστερούντος φοιτητή να εξετάζεται ατομικά από το Ίδρυμα. 🟢 Να δίνεται δικαίωμα αιτιολογημένης αίτησης παραμονής. 🟢 Η αίτηση να κρίνεται από ακαδημαϊκή επιτροπή, βάσει της συνολικής πορείας και των συνθηκών του φοιτητή. 🟢 Η απόφαση να λαμβάνεται με παιδαγωγικά και κοινωνικά κριτήρια, όχι με αυθαίρετα ποσοστά και όρια. ✅ Ζητείται η απόσυρση του άρθρου στην παρούσα μορφή του και η επανεξέτασή του με πραγματικά παιδαγωγικά και κοινωνικά κριτήρια.