Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Αμάντα (σχολική νοσηλεύτρια)' | 10 Ιουλίου 2025, 20:40

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Για το άρθρο 146 . Είναι ανήθικο όλο αυτό !!! Απειλείται η ασφάλεια παιδιών με χρόνιες παθήσεις. Πολλά παιδιά φοιτούν με διαβήτη, επιληψία, αναπνευστικά προβλήματα, αλλεργίες ή καρδιολογικά νοσήματα. Απαιτούν σταθερή παρακολούθηση από επαγγελματία υγείας. Η εναλλασσόμενη παρουσία θέτει ευθέως σε κίνδυνο τη ζωή τους. Η Καθυστέρηση στην αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών είναι δυστυχώς δεδομένη . Ένα λιποθυμικό επεισόδιο, μια κρίση αλλεργίας ή ένα τραύμα μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Η παραμικρή καθυστέρηση χωρίς νοσηλευτή στον χώρο μπορεί να αποβεί μοιραία. Ο σχολικός νοσηλευτής είναι πυλώνας σταθερότητας Είναι σταθερό σημείο αναφοράς για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Χτίζει σχέση εμπιστοσύνης και υποστηρίζει ευάλωτα παιδιά ψυχολογικά και σωματικά. Μετακινούμενος, ακυρώνεται αυτός ο ρόλος. Ταυτόχρονα κυριαρχεί και η ασάφεια ευθύνης – ποιος φροντίζει όταν απουσιάζει; Αν γίνει περιστατικό σε ώρα που ο νοσηλευτής βρίσκεται αλλού, ποιος έχει την ευθύνη; Ο εκπαιδευτικός δεν είναι ιατρικό προσωπικό. Αυτό εκθέτει και τον ίδιο νομικά και το σχολείο συνολικά. Επιπλέον δημιουργείται άνιση μεταχείριση μεταξύ σχολείων Κάποιοι μαθητές θα έχουν νοσηλευτή, άλλοι όχι. Αυτό παραβιάζει το δικαίωμα όλων των μαθητών σε ίση πρόσβαση σε φροντίδα υγείας. Είναι διακριτική μεταχείριση. Σαν αποτέλεσμα προκύπτει η αποδιοργάνωση της καθημερινής λειτουργίας Η συνεχής μετακίνηση του νοσηλευτή οδηγεί σε σύγχυση στον προγραμματισμό, καθυστερήσεις και λάθη. Ούτε τα σχολεία ούτε οι μαθητές γνωρίζουν πότε και πού θα βρίσκεται. Το πρόβλημα δεν είναι η απόσταση, είναι η απουσία. Ακόμα και αν η απόσταση είναι «μόνο 500 μέτρα», ο νοσηλευτής δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε δύο σημεία. Η φυσική απουσία του δημιουργεί κενό ασφάλειας, ανεξαρτήτως χιλιομετρικής εγγύτητας. Εν κατακλείδι η υποβάθμιση του ρόλου του σχολικού νοσηλευτή είναι δεδομένη . Η πρόταση υποβιβάζει τον νοσηλευτή σε «περιφερόμενο ρόλο», αντί για σταθερό και αξιόπιστο κρίκο της σχολικής ομάδας. Αυτό υπονομεύει την επαγγελματική του υπόσταση και την αποτελεσματικότητα του θεσμού. Η σχολική φροντίδα υγείας είναι κοινωνικό δικαίωμα – όχι πολυτέλεια Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, η προστασία της παιδικής υγείας προηγείται κάθε κόστους. Δεν γίνεται να γίνεται «οικονομία» εις βάρος της υγείας των μαθητών. Αυτό δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση.