Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Σ.Κουτσοσταθης' | 19 Ιουλίου 2025, 23:59

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Σχετικά με την τροποποίηση του άρθρου 76, που αφορά τον ανώτατο χρόνο φοίτησης: Καλό θα ήταν να επανεξεταστεί η δυνατότητα υπέρβασης του ανωτατου χρόνου φοίτησης στις περιπτώσεις: α) Φοιτητών που δεν επιβαρύνουν με κανέναν τρόπο οικονομικά το Πανεπιστήμιο (π.χ. δεν δικαιούνται συγγράματα, πάσο, σίτιση ή οποιαδήποτε άλλη παροχή). β) Φοιτητών οι οποίοι θα δηλώσουν υπεύθυνα ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν το πτυχίο του εκάστοτε τμήματος (όποτε και εαν και εφόσον το αποκτήσουν) για βιοποριστικούς λόγους. Επίσης καλό θα ήταν να συζητηθει και η δυνατοτητα επιβολης διδακτρων σε αιώνιους φοιτητες που ξεπερνούν το όριο φοίτησης. Επιπλέον καλό θα ήταν να δίνεται μεγαλύτερη αυτονομία στις Αρχές της κάθε Πανεπιστημιακής Σχολής για την εξέταση της κάθε περίπτωσης. Αυτοί έχουν τον πρώτο λόγο για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, τις συνθήκες και την αποτελεσματικότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και μπορούν να κρίνουν καλύτερα κατά περίπτωση. Ας υποθέσουμε ότι ένας επιστήμονας, π.χ. γιατρός ή πολιτικός μηχανικός, με ενεργό επαγγελματική και κοινωνική ζωή, καριέρα και οικογένεια αποφασίζει σε ηλικία 35 ετών να δώσει κατατακτήριες εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή ή στη Σχολή Καλών Τεχνών για λόγους ξεκάθαρα αγάπης και ενδιαφέροντος στη Φιλοσοφία ή την Ιστορία της Τέχνης και επιτυγχανει. Για ποιο λόγο θα πρέπει μα μπει στη λογική της λήψης πτυχίου σε ν+2 χρόνια,ή ακόμα και στη λογική της μερικής φοίτησης όταν για αντικειμενικούς λόγους αδυνατεί να δώσει εξετάσεις σε περισσότερα από 1-2 μαθήματα ανά έτος (και αυτό υπό προυποθέσεις); Και επιπλέον όταν ο σκοπός αυτού του "αιώνιου φοιτητή" είναι η ενασχόληση με τις τεχνες και τη φιλοσοφία μέχρι και τα βαθιά του γεράματα (περιοδος συνταξης). Ενας λόγος παραπάνω για να ληφθεί υπόψιν μια τέτοια περίπτωση, όταν δινοντας κατακτήριες γνώριζε ότι δεν υπάρχει, και δεν διαφαινόταν στον οριζοντα να υπαρξει, μέγιστη διαρκεια σπουδών στο τμήμα επιλογής, ώστε να κοιταξει εναλλακτικες επιλογές σπουδών. Το παράδειγμα αυτό μπορεί να ειναι η εξαίρεση αλλά αφορά κάποιους "αιώνιους φοιτητές". Η ποιότητα της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι και ο αριθμός των φοιτητών, ενεργών και "αιώνιων", όμως πιο σημαντική είναι η ποιότητα αυτών. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως ανάμεσα στους "αιώνιους" μπορεί να υπάρχουν φωτεινα μυαλά με δυνατοτητες για έρευνα και προκοπή, που χάνονται συχνά στο χάος και τις γενικότερες παθογένειες τις Δημοσιας Πανεπιστημιακή Εκπαίδευσης. Τέλος, το θέμα της διαγραφής των "αιωνίων" μπορεί να προκαλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και να δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά "οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ" γνωρίζουν ότι η ρίζα του κακού για την Ανωτατη Εκπαιδευση δεν βρισκεται εκεί. Μάλλον, δυστυχώς, έχει να κάνει με τις γενικοτερες παθογενειες της ελληνικής κοινωνίας, νεποτισμός, ωχαδερφισμός, "δημοσιουπαλληλικι", αναφορές σε ξεπερασμενα πρότυπα και ιδεολογίες, ανταγωνισμός χωρις επιστημονικό αντικρυσμα, άκρατος εγωκεντρισμός και πολλά άλλα.