• Σχόλιο του χρήστη 'Έρση Φιλιπποπούλου' | 12 Μαΐου 2019, 14:38

    Το concept του σχεδίου νόμου κινείται σε λανθασμένη κατεύθυνση. Από την υπάρχουσα κατάσταση να θεωρούνται ως πολιτική οι επιδοτήσεις με πελατειακά κριτήρια και ο διορισμός ημετέρων σε κρατικοδίαιτους πολιτιστικούς φορείς, επιδιώκεται να περάσουμε σε μια βαριά δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατική δομή με πολλές κρατικές υπηρεσίες ανά την επικράτεια σε μια σφιχτή ιεραρχική σχέση με το Υπουργείο Πολιτισμού (στο πρότυπο προφανώς των Εφορειών Αρχαιοτήτων). Ο σύγχρονος πολιτισμός, όμως, εξ ορισμού σημαίνει δημιουργία, ανεξαρτησία σκέψης, εξωστρέφεια, πειραματισμό, φρεσκάδα. Όχι τον ασφυκτικό εναγκαλισμό ενός παντοδύναμου Κράτους με έναν τομέα τον οποίο το κομματικό μας σύστημα πολύ επιθυμεί να ελέγχει (με διάφορους τρόπους), γιατί κατά βάθος φοβάται την πιθανή ανατρεπτική του δύναμη. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αφενός ένας σωστά επιτελικός ρόλος του κράτους στις υποδομές και στους εθνικού χαρακτήρα θεσμούς και αφετέρου τολμηρές πολιτικές που να προωθούν τη διεύρυνση του εγχώριου δυνητικού κοινού και την υποστήριξη της προβολής του έργου των άξιων Ελλήνων δημιουργών στο εξωτερικό. Το παρόν σχέδιο νόμου είναι μακριά από μια τέτοια λογική και προκαλεί δυσάρεστους συνειρμούς ως προς τη στόχευσή του.