Αρχική Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/789 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 17ης Απριλίου 2019Άρθρο 43 Διευκρίνιση πεδίου εφαρμογής της υποχρέωσης καταβολής εύλογης αμοιβής Τροποποίηση παρ. 3 και 4 άρθρου 18 ν. 2121/1993Σχόλιο του χρήστη ΟΣΔ ΦΟΙΒΟΣ | 1 Νοεμβρίου 2022, 19:45
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΟΣΔ ΦΟΙΒΟΣ' | 1 Νοεμβρίου 2022, 19:45

    Οι τροποποιήσεις του άρθρου 18 ν.2121/1993 που προτείνονται με το άρθρο 43 του ΣχΝ αντίκεινται στην ενωσιακή νομοθεσία και νομολογία, καθώς επίσης στη πάγια εθνική νομολογία και, ως εκ τούτου, πρέπει να αποσυρθούν εν όλω, δεδομένου ότι επιπλέον προκαλούν ανασφάλεια δικαίου και θίγουν τη κοινωνική ηρεμία και γαλήνη, που συνιστά μεταξύ άλλων δικαιοπολιτική παράμετρο του ισχύοντος άρθρο 18 ν.2121/1993 και τις ενσωματωθείσες με αυτό διατάξεις της παρ. 2 στ.(α) και (β) του άρθρου 5 οδηγίας 2001/29 ΕΚ. Ειδικότερα, αναφορικά με τη παρ. 3 του άρθρου 18 ν.2121/1993, κατά τη πάγια ενωσιακή και εθνική νομολογία, τα τεχνικά μέσα που διατίθενται σε επιχειρήσεις για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών αναγκών τους τεκμαίρεται ότι χρησιμοποιούνται από τους εργαζόμενους – υπαλλήλους των επιχειρήσεων και για την πραγματοποίηση αντιγράφων έργων πνευματικής ιδιοκτησίας που καλύπτουν ιδιωτικές ανάγκες τους. Εφ’όσον η επιχείρηση που έχει αποκτήσει αυτά τα πρόσφορα μέσα προς ιδιωτική αντιγραφή έργων αποδεικνύει ότι δεν πραγματοποιούνται ιδιωτικά αντίγραφα με αυτά τα μέσα, τότε, κατά το ισχύον άρθρο 18 ν.2121/1993, προβλέπεται απαλλαγή της από την καταβολή εύλογης αμοιβής, σύμφωνα με τη διαδικασία που ήδη προβλέπεται. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή, με την προτεινόμενη διάταξη τροποποίησης της παρ. 3 του άρθρου 18, η επιχείρηση δεν θα υποχρεούται να αποδεικνύει τίποτε, τότε οι δικαιούχοι οργανισμοί, με βάση τη Συνθήκη της Βέρνης, την ενωσιακή και την εθνική νομοθεσία θα δικαιούνται να εισέρχονται σε κάθε επιχείρηση για έλεγχο και διαπίστωση ότι οι εργαζόμενοι-υπάλληλοί της δεν έχουν τη δυνατότητα να προβαίνουν σε αντιγραφές έργων για ιδιωτική τους χρήση. Αυτό θα αιτιολογείται εκ του γεγονότος ότι οι αναπαραγωγές έργων που θα γίνονται με αυτές τις συσκευές δεν θα είναι για ιδιωτική χρήση. Ως εκ τούτου, δεν θα εμπίπτουν στην ισχύουσα μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα και στην Ε.Ε., εξαίρεση του άρθρ. 18 ν. 2121/1993 από την υποχρέωση καταβολής αμοιβής αδείας χρήσης των έργων πνευματικής ιδιοκτησίας, εκ μέρους κάθε χρήστη αυτών των τεχνικών μέσων, στους δικαιούχους. Συνεπώς, για να είναι νόμιμες αυτές οι αναπαραγωγές, θα πρέπει το Δημόσιο, οι Ο.Τ.Α., οι Δημόσιες Επιχειρήσεις, και κάθε άλλο νομικό πρόσωπο του Δημοσίου ή/και του ιδιωτικού τομέα (Τράπεζες, Ασφαλιστικές Εταιρίες κ.λπ.), να αδειοδοτηθούν για τη χρήση αυτών των τεχνικών μέσων από τους ΟΣΔ. Δηλαδή, σε ό,τι μεν αφορά τον Δημόσιο Τομέα, με την προτεινόμενη τροπολογία της διάταξης του άρθρου 18, απαλλάσσονται οι εισαγωγείς και εγχώριοι παραγωγοί τεχνικών μέσων πρόσφορων προς αναπαραγωγή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας και επιρρίπτεται στον Έλληνα φορολογούμενο, το αντίτιμο της αδείας αναπαραγωγής που θα πρέπει να χορηγηθεί κατά περίπτωση από τους δικαιούχους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης των δημιουργών και συγγενικών δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας Επίσης, με βάση την ενωσιακή και εθνική νομολογία έχει καταδειχθεί ότι οι ταμπλέτες και τα κινητά τηλέφωνα δεν ανήκουν στην κατηγορία των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Επιπρόσθετα, αναφορικά με την παρ. 4 του άρθρου 18 του ν. 2121/1993, περί του περιεχομένου που πρέπει να έχει η υπεύθυνη δήλωση του ν. 1599/1986 (Α’ 75) που υποβάλλεται προς τον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ), είναι διαπιστωμένο ότι η υφιστάμενη διαδικασία, κατά την ισχύουσα αντίστοιχη παράγραφο 4 του άρθρου 18, ρυθμίζει επαρκώς και αναλυτικά με λεπτομέρειες το περιεχόμενο αυτής της υπεύθυνης δήλωσης επί μακρό χρονικό διάστημα και οποιαδήποτε προσθήκη ή τροποποίησή της θα επιφέρει διατάραξη της διαδικασίας δήλωσης και είσπραξης με δυσανάλογες αρνητικές επιπτώσεις για τους δικαιούχους οργανισμούς και τα μέλη τους, από 01.01.2023 κι εφ’εξής. Έτι περαιτέρω, αναφορικά με τη μεταβατικότητα ισχύος των ως άνω τροποποιήσεων, η προτεινόμενη διάταξη επιτείνει την αντίθεσή τους έναντι της ενωσιακής νομοθεσίας και νομολογίας, δεδομένου ότι, οι εκκρεμείς δίκες που αφορούν στο άρθρο 18 του ν. 2121/1993 αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους που δεν καλύπτουν σε όλες τις περιπτώσεις με έναρξη τη περίοδο από 20.07.2017, όταν είχε τροποποιηθεί το άρθρο 18 ν.2121/1993, αλλά είναι και μεταγενέστερες. Οπότε, προκύπτει ότι δηλώσεις που έχουν γίνει για προγενέστερο χρονικό διάστημα για τα ως άνω τεχνικά μέσα θα κρίνονται, εφ’όσον αντίστοιχες υποθέσεις αχθούν ενώπιον των δικαστηρίων μετά τη 01.01.2023, με βάση τη νέα νομοθεσία, ενώ εκκρεμείς υποθέσεις που αφορούν μεταγενέστερες χρονικές περιόδους θα κρίνονται με βάση την ισχύουσα παλαιότερη νομοθεσία.