• Σχόλιο του χρήστη 'Equal Rights Beyond Borders' | 24 Απριλίου 2020, 16:41

    To άρθρο 1 παράγραφος 4 καταργεί το τεκμήριο ανηλικότητας χωρίς καμία περαιτέρω αιτιολογία. Το τεκμήριο ανηλικότητας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κριτήρια για τη μεταχείριση μιας ιδιαίτερα ευάλωτης ομάδας. Σύμφωνα με το άρθρο 3 σε συνδυασμό με το άρθρο 22 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, στην οποία η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος, το υπέρτατο συμφέρον του παιδιού αποτελεί πρωταρχικό μέλημα οποιασδήποτε διαδικασίας. Αυτό αντικατοπτρίζεται επίσης στο άρθρο 24 παρ. 2 του Ευρωπαϊκού Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και του Ευρωπαϊκoύ Κεκτημένου του Νόμου για το Άσυλο, π.χ. άρθρο 6 του Κανονισμού (ΕΕ) 604/2013, άρθρο 25 της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ. Ως εκ τούτου η αρχή αυτή του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού πρέπει να εφαρμόζεται σε περίπτωση αβεβαιότητας όσον αφορά την ηλικία του. Αυτό είναι, προφανώς, το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να αξιολογηθεί διεξοδικά, διότι διαφορετικά θα προέκυπτε ο κίνδυνος οι ανήλικοι να μην έχουν πρόσβαση στις εγγυήσεις που προβλέπονται από τους αντίστοιχους νόμους. Τα άτομα αυτά πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζονται ως ανήλικοι εωσότου αποδειχθεί ότι είναι ενήλικοι (βλ. Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης για το Άσυλο (EASO), Πρακτικός Οδηγός για την Αξιολόγηση Ηλικίας 2018, δεύτερη έκδοση 2018, σ. 12). Ο οδηγός της EASO απαιτεί επίσης να εφαρμόζεται το ευεργέτημα της αμφιβολίας «όσο το δυνατόν ευρύτερα στην περίπτωση των ασυνόδευτων παιδιών». (σ. 22). Η τροποποίηση αυτή πρέπει να διαγραφεί.