• Σχόλιο του χρήστη 'Γύγης' | 17 Μαρτίου 2019, 22:02

    Δεν γίνεται να μην επισημανθεί, λίγες ώρες πριν το τέλος της διαβούλευσης, ότι οι ρυθμίσεις του αρ. 37 του Νομοσχεδίου ανέδειξαν - όχι και λίγα - σχόλια από τους άμεσα ενδιαφερόμενους τόσο ως προς το χρόνο κατά τον οποίο αυτές έρχονται προς ψήφιση στη Βουλή των Ελλήνων όσο και ως προς το περιεχόμενό τους. Πέραν όμως των λοιπών ρυθμίσεων, για τις οποίες έχουν ήδη διατυπωθεί πληθώρα επιφυλάξεων, διερωτάται κανείς, ποιά η πραγματική βούληση να περιληφθεί διάταξη για υγειονομική εξέταση των λειτουργών της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης? Αποτελεί η εισαγωγή της υγειονομικής εξέτασης την απαρχή για εισαγωγή και έτερων ρυθμίσεων παρόμοιου περιεχομένου? Δεν είναι το έργο τους καθαρά δικαιοδοτικό? Δεν εισήχθησαν σε αυτό το σώμα για τις νομικές τους γνώσεις και σπουδές? Δεν καλούνται να ερμηνεύσουν καθημερινά το Νόμο? Πώς σχετίζεται η υγειονομική τους εξέταση με τα δικαιοδοτικά τους καθήκοντα? Σε τί θα βοηθήσει την Υπηρεσία η γνώση μιας πάθησης (π.χ. ενδοκρινολογικής, καρδιολογικής φύσεως), η γνώση ενός αυτοάνοσου νοσήματος ή η γνώση μιας μορφής νεφροπάθειας, πνευμονοπάθειας κοκ από την οποία ενδέχεται, με την πάροδο των ετών, να νοσήσει ένας άνθρωπος? Σε τί βαθμό θα επηρεάσει την υπηρεσιακή του ανέλιξη (προαγωγές), την χρέωσή του, τις μεταθέσεις του? Και βέβαια πόσο συνταγματική είναι μια ρύθμιση αυτού του περιεχομένου υπό το πρίσμα του αρ. 9Α του ισχύοντος Συντάγματος? Το πλαίσιο το οποίο ισχύει για την αντιμετώπιση ζητημάτων σωματικής ακαταλληλότητας Δικαστών προφανώς και είναι επαρκέστατο. Έχει δε δοκιμασθεί ήδη στην πράξη. Μήπως τέτοιου είδους ρυθμίσεις δεν αποτελούν κινήσεις προς τη θεσμική θωράκιση των Δικαστών των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά κινήσεις προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση?