• Σχόλιο του χρήστη 'WWF Ελλάς' | 23 Σεπτεμβρίου 2011, 13:31

    Θα πρέπει να επισημανθεί ότι τίποτα δεν εμποδίζει ένα κράτος-μέλος να προχωρήσει παραπέρα από τις ελάχιστες απαιτήσεις που ορίζει η Οδηγία 2008/99: άλλωστε, η βασική αυτή αρχή επαναλαμβάνεται στο προοίμιο της Οδηγίας [12η αιτιολογική σκέψη]. Από την άποψη αυτή, οι στόχοι του σχεδίου νόμου, όπως εκτίθενται στην αιτιολογική του έκθεση, αφορούν και τις "προστατευόμενες περιοχές" και τα "προστατευόμενα είδη πανίδας και χλωρίδας" σύμφωνα με το εθνικό και διεθνές δίκαιο. Όσον αφορά τα προστατευόμενα είδη, υπάρχουν δύο αδυναμίες: πρώτον, αφήνονται απροστάτευτα είδη που προστατεύονται αποκλειστικά από το διεθνές δίκαιο. Και δεύτερον, παραγνωρίζεται η σημασία της παλαιότερης εθνικής νομοθεσίας [κυρίως, π.δ. 67/81], η οποία, μολονότι έχει σοβαρές αδυναμίες, αποτελεί την μόνη μέχρι στιγμής προσπάθεια να αναγνωριστεί νομοθετικά η μεγάλη σημασία της ελληνικής βιοποικιλότητας. Όσον αφορά τις προστατευόμενες περιοχές, όχι μόνο παραγνωρίζεται η βούληση του νομοθέτη για την δημιουργία ενός ενιαίου "Εθνικού Συστήματος Προστατευόμενων Περιοχών" [πρβλ. 3 ν. 3937/2011] , αλλά και η ανάγκη διασύνδεσης των κοινοτικών προστατευόμενων περιοχών με τις εθνικές, έτσι ώστε να αποτελέσουν ένα συνεκτικό δίκτυο [πρβλ. 10 Οδηγίας 92/43]. Έτσι, χάνεται η ευκαιρία να θωρακιστεί το "Εθνικό Σύστημα", με ποινικές κυρώσεις, από τα πρώτα του βήματα.