• Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτριος Καρυδάκης' | 24 Απριλίου 2013, 17:41

    Αρθρο 2,παράγραφος 2."Για την αυθαίρετη κατασκευή ή την αυθαίρετη αλλαγή χρήσης έχει εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση κατεδάφισης ή απομάκρυνσης". Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να διευκρινίζεται, ότι αυτό λογικά αφορά παραβάσεις, που έχουν σχέση με δόμηση σε αιγιαλό,αρχαιολογικό χώρο,δάσος κλπ.,και όχι σε παραβάσεις αυθαίρετης δόμησης που θεραπεύονται με τον προηγούμενο νόμο 4014/2011.Αλλως εισάγονται δύο μέτρα και δύο σταθμά.Εστω για παράδειγμα ότι έχουμε δύο γειτονικές αυθαίρετες κατασκευές, που υπάρχει η δυνατότητα τακτοποιήσεως,και για την μια εξ αυτών έχει γίνει καταγγελία προ της ισχύος του νόμου, έχει τελεσιδικήσει η υπόθεση έχει ανακληθεί η άδεια και έχει κριθεί κατεδαφιστέα,ενώ για την άλλη όχι.Η μια τακτοποιείται ενώ η άλλη κατεδαφίζεται.Αυτό προδήλως συνιστά διακριτική μεταχείριση,και είναι αντισυνταγματικό, λόγω του ότι προσκρούει στην αρχή της ισονομίας των πολιτών.Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να αναδιατυπωθεί η σχετική παράγραφος και να αφορά περιπτώσεις που η απόφαση κατεδάφισης σχετίζεται με αυθαίρετη δόμηση που σε καμμιά περίπτωση δεν τακτοποιείται,είτε με τις διατάξεις του προηγούμενου νόμου,είτε με τις διατάξεις του παρόντος.Οι αυθαίρετες κατασκευές που είναι δυνατόν να τακτοποιηθούν,πρέπει να τακτοποιούνται ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή όχι αμετάκλητης απόφασης κατεδάφισης.