Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Στέφανος Κουνιάδος, Νομικός' | 18 Μαΐου 2014, 19:22

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΦ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ του Σχεδίου Νόμου (και για τα 13 άρθρα) με την Αιτιολογική του έκθεση. Δεν είναι δυνατόν να γίνει σημειακή επισήμανση στις επί μέρους διατάξεις του Σχεδίου Νόμου γιατί αυτό δεν έχει νόημα. Χρειάζονται εκ βάθρων αλλαγές και αναδιατυπώσεις, γιατί το Σ.Ν βασίζεται εν πολλοίς στα προηγούμενα ατελέσφορα νομοθετήματα. Χρειάζονται βαθειές τομές και επαναστατικά μέτρα για να αλλάξουμε τις κατεστημένες νοοτροπίες και τα κατεστημένα συμφέροντα που πνίγουν τις πόλεις μας και καταστρέφουν το περιβάλλον και τη φύση και τελικα την κοινωνία και την οικονομία. Τα πάντα έχουν καταντήσει "εν δυνάμει" οικόπεδα προς αξιοποίηση είτε για κατοικίες είτε για άλλου είδους εγκαταστάσεις. Η πατρίδα μας δεν έχει απέραντες εκτάσεις. Ολα θα πρέπει να γίνονται με μέτρο και με γνώμονα την αειφορία. Δεν έχουμε άλλη βιώσιμη επιλογή. Το περιεχόμενο του σχεδίου νόμου είναι πολεοδομοκεντρικό και αγνοεί σχεδόν τελείως την πραγματική φύση που δεν είναι μόνο τα δάση αλλά και οι περιαστικές εκτάσεις αλλά και οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις περιμετρικά αλλά και μέσα στις ήδη υπάρχουσες πόλεις που πρέπει να μείνουν αλώβητες για τις επόμενες γενιές. Έχω την αίσθηση, από την ανάλυση των διατάξεων του Σχεδίου Νόμου, όσο αυτό ήταν δυνατόν λόγω του περιορισμένου χρόνου της διαβούλευσης, η οποίαν ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι πραγματική διαβούλευση, παρόλο που έτσι αναγράφεται στην πρόσκληση, αλλά στην ουσία παράθεση σχολίων, ότι οι αλλαγές που έγιναν σε σχέση με τα μέχρι σήμερα κρατούντα, δεν είναι επαναστατικές αλλά ούτε καν και μεταρρυθμιστικές. Το κομβικό σημείο ολόκληρου του Σχεδίου Νόμου, κατά την άποψή μου είναι οι ρυθμίσεις των άρθρων 9 και 10, δηλ. τα Τοπικά Χωρικά Σχέδια, (πρώην ΓΠΣ) και τα Ρυμοτομικά Σχέδια και με σειρά οι Στρατηγικοί Σχεδιασμοί και λιγότερο οι άλλες ρυθμίσεις. Εδώ, στα άρθρα 9 &10 βρίσκεται το πεδίο δράσης μεταξύ των «μικρών» ατομικών συμφερόντων αλλά στην ουσία μεγάλων συμφερόντων και αντιπαραθέσεων, που οδηγούσαν στο παρελθόν και θα εξακολουθήσουν να οδηγούν και με τις παρούσες ρυθμίσεις στην καταπάτηση κάθε έννοιας προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και στην ουσία υποβάθμισης των πόλεων. Η επιλογή της αρμοδιότητας, χωρίς περιορισμούς, για την κίνηση των διαδικασιών σύνταξης των ΤΧΣ από τους Δήμους ήταν και εξακολουθεί να είναι το δίκοπο μαχαίρι για την προστασία του περιβάλλοντος, της αειφορικής κατεύθυνσης των χωροθετήσεων και γενικότερα της ορθής πολεοδόμησης. Αυτό πρέπει να αλλάξει άρδην. Αλλιώς θα βρεθούν οι κοινωνίες προ εκπλήξεων και οι πόλεις θα υποβαθμιστούν ακόμη περισσότερο. Οι Δημοτικές Αρχές εν ονόματι της Αρχής του Πολιτικού Κόστους αλλά και της «εξαγοράς» ψήφων, τόσο από την πλειοψηφία όσο και από τις μειοψηφίες, έχουν οδηγήσει και θα οδηγήσουν και στο μέλλον στην καταστροφή των πόλεων και γενικότερα του περιβάλλοντος. Μόλις ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για εντάξεις σε ΤΧΣ, πριν ΓΠΣ, όλοι τρέχουν να ζητήσουν εντάξεις. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ατομικών γραπτών αιτήσεων με αίτημα «βάλεμε κι εμένα στο σχέδιο, έχω 4 παιδιά και πρέπει να τους δώσω από ένα οικόπεδο» και διάφορα άλλα αιτήματα. Έτσι κάθε σχεδιασμός «πηγαίνει περίπατο». Γνωρίζω μετά λόγου γνώσεως περίπτωση πρόσφατου ΓΠΣ – δεν μπορώ να αναφέρω Δήμο – όπου όλοι όσοι έκαναν αιτήσεις προς τη Δημοτική Αρχή, και ο αριθμός τους ήταν μεταξύ 600 και 800, έγιναν δεκτές όλες και «επιβλήθηκαν» στον σχεδιασμό και στους σχεδιαστές πέρα από κάθε έννοια ηθικής αλλά και σχεδιασμού. Δηλ. «δώσε κι εμένα μπάρμπα», «βάλε τώρα που γυρίζει». Αυτές οι δοσοληψίες πρέπει να σταματήσουν και για να σταματήσουν θα πρέπει να αφαιρεθεί οποιοδήποτε δικαίωμα στους Δήμους να κινούν τέτοιες διαδικασίες. Το μόνο δικαίωμα που μπορεί να έχει ένας Δήμος μπορεί να είναι η υποβολή πλήρως αιτιολογημένου αιτήματος, ύστερα από γενική διαβούλευση ή ακόμη και δημοψήφισμα, για την περίπτωση που εκ των πραγμάτων υπάρχει ΑΠΟΛΥΤΗ ανάγκη για σύνταξη κάποιου ΤΧΣ προς το ΥΠΕΚΑ, το οποίο θα έχει την υποχρέωση να παραπέμψει την εξέταση του αιτήματος προς το Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξίας του άρθρου 3, το οποίο με διαφανείς διαδικασίες θα το παραπέμψει σε ανεξάρτητες αρχές σχεδιασμού για γνωμοδότηση αφού εκπονηθούν οι απαραίτητες μελέτες και κυρίως η ΣΜΕ όχι μόνο για τον αιτούντα Δήμο αλλά και τους όμορους Δήμους και αν πρόκειται για πρωτεύουσα Νομού για ολόκληρο το Νομό. Μπορεί αυτές να φαίνονται λίγο «γραφειοκρατικές» διαδικασίες, όμως είναι αναγκαίες. Από τη στιγμή που θα «πέσουν» οι υπογραφές και θα «πέσουν» τα πρώτα μπετά, αν δεν εχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα που θα εδράζονται στην Αρχή της ΑΕΙΦΟΡΙΑΣ όπως προβλέπεται από το αρθρο 24 του Συντάγματος, η καταστροφή για την πόλη, τους κατοίκους, την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον είναι μη αναστρέψιμη. Επίσης ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι η σύντμηση των προθεσμιών και η υποχρεωτικότητα απάντησης όλων όσοι είναι αρμόδιοι για την έκφραση τεκμηριωμένης γνώμης. Οι 15 ημέρες, ο ένας μήνας και η μη απάντηση είναι εντελώς απαράδεκτες πρακτικές. Μία πόλη δεν βρίσκεται μπροστά σε «Μνημόνιο» που επιβάλλουν άλλοι (δανειστές) που πρέπει να πάρουν «εδώ και τώρα» τα λεφτά τους που τους χρωστάμε. Η πόλη θα λειτουργεί στους αιώνες, και μάλιστα με τις σημερινές δυνατότητες της τεχνολογίας και των αντισεισμικών σχεδιασμών η πόλη θα είναι αιώνια. Εμείς θα το χρωστάμε στις επόμενες γενιές για ότι λάθος κάνουμε σήμερα. Για να «ωριμάσει» ένα έργο απαιτούνται διαδικασίες, πόσο μάλλον για μη αντιστρεπτές συνέπειες. Μια πόλη αν γίνουν λάθη δεν κατεδαφίζεται. Τα λάθη παραμένουν και τα πληρώνουν και οι νυν και οι επόμενοι. Τέλος λείπουν οι διαδικασίες ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΩΝ διαβουλεύσεων και προβολής αντιρρήσεων τόσο εκ μέρους των ενδιαφερομένων όσο και πολιτών οι οποίοι «ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ», κυριολεκτικά, χωρίς συμφέρον για την πόλη. Η πολιτεία πληρώνει από το Δημόσιο Ταμείο, - ακόμη και για καταστρεπτικές επιλογές – οι πολίτες, όμως, πώς και με ποιο κόστος θα έχουν τη δυνατότητα παραγωγής ιδεών για την πόλη τους και το περιβάλλον γενικώς; Εδώ βρίσκεται ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο κεφαλαιώδους σημασίας που πρέπει να βρεθεί λύση. Αυτός είναι ο δημοκρατικός σχεδιασμός της ζωής μας. Κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για μας πριν από μας. Και υπάρχουν πολίτες, όταν δοθούν ευκαιρίες να ξετυλίξουν το γόνιμο ενδιαφέρον τους που θα κριθεί από ανεξάρτητες Αρχές με τεκμηριωμένες απαντήσεις. Δυό λόγια για το νομικά και επιστημονικά ατεκμηρίωτο του σχεδίου νόμου. Δείτε το προοίμιο μιάς οδηγίας π.χ για τη ρύθμιση θεμάτων που αφορούν στο περιβάλλον. Οι αιτιολογίες είναι πλήρως τεκμηριωμένες με προηγούμενες ρυθμίσεις, με πράσινα βιβλία, καλές πρακτικές, διεθνείς συμβάσεις και δεσμεύσεις (Συνδιάσκεψη του ΡΙΟ για το περιβάλλον και την ανάπτυξη του 1992, Συνθήκη του ΄Ααρχους, για το Τοπίο κλπ.). Όλα αυτά λείπουν από τη Νομική και πραγματική τεκμηρίωση του Σχεδίου Νόμου. Και γιατί το σχέδιο Νόμου να μην κατατίθεται στη Βουλή για διαβούλευση όπως γίνεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά να πηγαίνει κατ’ ευθείαν για ψήφιση, παρόλο πως εντελώς τυπικά περνάει από τις αντίστοιχες επιτροπές; Ένας νόμος δεν πρέπει να βασίζεται μόνο σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, χρειάζονται επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα, τεκμηριώσεις, προεισαγωγικές ψηφοφορίες και όχι κομματικές δεσμεύσεις. Το κράτος δεν ανήκει στην κάθε φορά Κυβέρνηση και στον κάθε φορά Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς του και μάλιστα όταν έχουν πριμ 50 βουλευτών και κυβερνούν μειοψηφικά ακόμη και με 42%. Επί τέλους ας ερευνήσουμε τί έχουν κάνει κάποιοι άλλοι πριν από εμάς στην Ε.Ε κι αλλού και ας επιλέξουμε τις καλύτερες ρυθμίσεις. Μην προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την Αμερική όταν άλλοι την έχουν ανακαλύψει 1000 φορές πριν από εμάς.