• Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Α.' | 10 Ιουνίου 2014, 17:34

    Κατά τη δεκαετία του ’20 είχαν παραχωρηθεί εκτάσεις σε πρόσφυγες για αγροτική και μόνο αποκατάσταση από την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων, προκειμένου να διευκολυνθεί η ομαλή ένταξή τους στην Ελλάδα. Εξήντα χρόνια μετά, τη δεκαετία του ’80, ενσωματώθηκε στο ν. 1647/1986 (άρθρο 12 παρ. 4) μια διάταξη, η οποία ανέφερε ότι οι ιδιοκτησίες αυτές, εφόσον κατά τη σύνταξη της πράξης εφαρμογής του σχεδίου πόλης ανήκουν κατά κυριότητα στον αρχικό δικαιούχο ή μεταβιβάστηκαν στη σύζυγό του, τους κατιόντες και τους συζύγους τους και τους αδελφούς τους, υποχρεούνται σε μειωμένη κατά το ήμισυ των εισφορών, σε γη και χρήμα και μέχρι τμήματος ιδιοκτησίας 2.000 τ.μ., σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στις ρυθμίσεις του ν. 1337/1983. Την περίοδο αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία ένταξης ιδιοκτησιών εκτάσεων που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλης σε εγκεκριμένα από τους δήμους της χώρας γενικά πολεοδομικά σχέδια (ΓΠΣ), σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται από τις ρυθμίσεις του προαναφερθέντος ν. 1337/1983. Η επίμαχη διάταξη δεν προβλέπει κανένα αντιστάθμισμα της προνομιακής και γι’ αυτό αντισυνταγματικής μεταχείρισης, ούτε και πρόβλεψη σχετικά με την κάλυψη από την πολιτεία της υπολειπόμενης εισφοράς, τόσο σε χρήμα όσο και σε γη, με συνέπεια την πρόσθετη επιβάρυνση των υπολοίπων. Ως εκ τούτου, η διάταξη παραβιάζει ευθέως το άρθρο 17 του Συντάγματος περί προστασίας της ιδιοκτησίας και τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ισότητας των Ελλήνων έναντι του νόμου (άρθρο 4 του Συντ.), καθιστάμενη έτσι νομικά ευάλωτη. Σε μια εποχή δεινής δοκιμασίας είναι ορθό και νόμιμο να καταργηθεί η σχετική άνιση διάταξη.