• Σχόλιο του χρήστη 'Κίμων Μανέτας' | 3 Ιουνίου 2015, 15:41

    Η διαχείριση των αποβλήτων είναι μια μονομερής διαδικασία μείωσης των, από την οποία κερδισμένοι βγαίνουν οι ιδιώτες εμπλεκόμενοι στο έργο, λιγότερο το περιβάλλον, και καθόλου οι πολίτες. Μέσα στο νόμο πλαίσιο δεν αγγίζονται καθόλου οι πηγές των αποβλήτων όπως είναι τα εργοστάσια συσκευασίας προϊόντων, από τα οποία ο πολίτης καλείται να πληρώσει 2 φορές. Μια όταν αγοράζει τη συσκευασία μαζί με το προϊόν και μια όταν τη πετά. Όταν λοιπόν μιλάμε για μείωση αποβλήτων μέσω διαχείρισης και ανακύκλωσης, θα πρέπει παράλληλα να μιλάμε και για μείωση της δημιουργίας αποβλήτων, διότι ο θεσμός της διαχείρισης, είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει και τη δημιουργία για περισσότερα κέρδη, και κάποια στιγμή θα βρεθούμε στον ίδιο παρονομαστή, αλλά με υπέρογκα δημοτικά τέλη. Προτείνω αλλαγή πολιτικής της συσκευασίας η οποία θα μπορούσε να περιοριστεί μόνο στο πεδίο της μεταφοράς του προϊόντος και καθόλου στον τελικό αποδέκτη, όπως εφαρμόζεται πιλοτικά σε αρκετές χώρες η αγορά χύμα προϊόντων. Με αυτό το τρόπο εξασφαλίζεται η μείωση του πλαστικού, η διαλογή και τα δημοτικά τέλη. Οπωσδήποτε η διαχείριση δεν μπορεί να ισχύει με τα ίδια μέτρα και σταθμά σε κάθε περιοχή της επικράτειας. Η νησιωτική Ελλάδα π.χ. η οποία φέρει τη βαριά τουριστική βιομηχανία, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας βιομηχανοποιημένης ζώνης η οποία εμπεριέχει κινδύνους μολύνσεων των θαλασσών και των υπόγειων υδάτων. Κάθε δήμος λοιπόν πρέπει να έχει την ευχέρεια ελιγμών σύμφωνα με τις ανάγκες του, να μην περιορίζεται σε εγκυκλίους που εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη εξίσου, και να συνεξετάζεται το τοπίο και οι κανόνες που το κάθε οικοσύστημα αειφορεί στη περιοχή που βρίσκεται. Κάτω από μια τέτοια πολιτική σκέψη, το βαρύ κράτος μειώνεται και μοιράζει τις εξουσίες στους δήμους για μια πραγματική βιωσιμότητα με πραγματικά οφέλη και για το περιβάλλον και για τους πολίτες. Προτείνω λοιπόν παράλληλα με την διαχείρηση των αποβλήτων, τη μείωση δημιουργίας των, και τον απόλυτο έλεγχο τους, στους δήμους.