Αρχική Χαρακτηρισμός χερσαίων, υδάτινων και θαλάσσιων περιοχών ως Εθνικού ΠάρκουΆρθρο 01 – ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη Τριαντάφυλλος Σφυρής, Πολιτικός Μηχανικός | 7 Σεπτεμβρίου 2018, 12:55
  • Σχόλιο του χρήστη 'Τριαντάφυλλος Σφυρής, Πολιτικός Μηχανικός' | 7 Σεπτεμβρίου 2018, 12:55

    Οι περιορισμοί στις ζώνες “ΑΔ” επιβαρύνουν σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό λόγω των αποζημιώσεων που θα υποχρεωθεί να καταβάλει το κράτος στους θιγόμενους από τους περιορισμούς ιδιοκτήτες και οι οποίες, όπως θα εξηγηθεί πιο κάτω, θα είναι πολύ μεγάλες. Η δαπάνη αυτή δεν αναφέρεται πουθενά στο υπό διαβούλευση Π.Δ., πράγμα που το καθιστά άκυρο σύμφωνα με τις παραγράφους 2 και 4 του άρθρου 29Α του νόμου 1558/1985, στις οποίες ορίζεται ρητά ότι: «Στο κείμενο των κανονιστικών πράξεων και σε ιδιαίτερο ακροτελεύτιο άρθρο ή στο προοίμιο αναγράφεται υποχρεωτικά το μέγεθος της δαπάνης, η κατανομή της σε οικονομικά έτη, ο τρόπος αντιμετώπισής της για χρονικό διάστημα τουλάχιστον πέντε ετών και αναφέρεται υποχρεωτικά από το αρμόδιο για την έκδοσή του όργανο, ο ειδικός φορέας του προϋπολογισμού και ο Κωδικός Αριθμός Εξόδου (Κ.Α.Ε.), από την εγγεγραμμένη πίστωση των οποίων πρόκειται να καλυφθεί η εν λόγω δαπάνη» (παράγραφος 2) και ότι «Η αναφορά των στοιχείων των προηγούμενων παραγράφων στο σώμα της κανονιστικής πράξης αποτελεί ουσιώδη τύπο για την έκδοσή της. Σε περίπτωση παράλειψης της αναφοράς αυτής η κανονιστική πράξη δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» (παράγραφος 4). Ως φορολογούμενοι πολίτες δικαιούμαστε να γνωρίζουμε πόσο θα μας κοστίσουν όλοι αυτοί οι περιορισμοί που περιλαμβάνονται στο υπό διαβούλευση Π.Δ. καθώς επίσης αν τεκμηριώνεται επιστημονικά η αναγκαιότητα επιβολής τους σε μια τόσο μεγάλη έκταση και σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Στο κείμενο που υποβάλλω θέτω προβληματισμούς, τους οποίους θα πρέπει να πάρουν σοβαρά υπόψη τους οι συντάκτες του Π.Δ. και στην συνέχεια καταθέτω τις προτάσεις μου. 1. ΤΟ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΖΩΝΕΣ ”ΑΔ” ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ Το υπό διαβούλευση Π.Δ. θεσπίζει αυστηρούς περιορισμούς και απαγορεύσεις στην χρήση και στην δόμηση μιας τεράστιας περιοχής (ζώνες “ΑΔ” του Εθνικού Πάρκου) η οποία καταλαμβάνεται από ιδιωτικές ιδιοκτησίες προερχόμενες κυρίως από αναδασμούς του Υπουργείου Γεωργίας που έγιναν στην δεκαετία 1960-1970 (αναδασμοί Σίνδου, Καλοχωρίου, Χαλάστρας, Κυμίνων και Μαλγάρων). Οι αρχικές ιδιοκτησίες (προ των αναδασμών) προέρχονταν κυρίως από κληροτεμάχια που παραχωρήθηκαν από το Υπουργείο Γεωργίας την δεκαετία 1930-1940. Πολλές από τις ιδιοκτησίες αυτές έχουν σήμερα πολύ υψηλή οικοπεδική αξία λόγω της μικρής τους απόστασης από αστικά κέντρα και οικισμούς (Θεσσαλονίκη, Σίνδος, Χαλάστρα, Κύμινα, Νέα Μάλγαρα, Κλειδί, Αιγίνιο, Νέα Αγαθούπολη), λόγω της μικρής τους απόστασης από περιοχές με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα (Θεσσαλονίκη, Βιομηχανική Περιοχή, Καλοχώρι, Κεντρική Αγορά) και βέβαια λόγω της γειτνίασής τους με την εθνική οδό. Ήδη μέσα στην περιοχή αυτή λειτουργούν αρκετές επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες με τεράστιες κτιριακές εγκαταστάσεις, πράγμα που μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς μέσω των αεροφωτογραφιών του Google Earth. 2. ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΣΤΙΣ ΖΩΝΕΣ “ΑΔ” ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ Οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στην χρήση και την δόμηση που θεσπίζονται στις ζώνες “ΑΔ” μέσω του υπό διαβούλευση Π.Δ. καθώς και η προβλεπόμενη υποχρεωτική μετεγκατάσταση των υπαρχουσών επιχειρήσεων συνεπάγονται ένα τεράστιο οικονομικό κόστος για τις αποζημιώσεις των θιγομένων ιδιοκτητών, το οποίο φυσικά θα το πληρώσουμε εμείς οι ίδιοι οι φορολογούμενοι πολίτες. Η εποχή που η πολιτεία έκανε πολιτιστική, περιβαλλοντική, αρχαιολογική και δασική πολιτική θεσπίζοντας περιορισμούς και απαγορεύσεις στην χρήση ακινήτων με τρόπο ανέξοδο για την ίδια αλλά σε βάρος των ιδιοκτητών τους έχει παρέλθει πλέον μετά τη "ιστορική" απόφαση 2165/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) σύμφωνα με την οποία “η θεμιτή επιδίωξη της προστασίας του περιβάλλοντος με επιβολή περιορισμών στη χρήση των ακινήτων δεν απαλλάσσει το Κράτος από την υποχρέωσή του να αποζημιώσει το θιγόμενο ιδιοκτήτη, το ακίνητο του οποίου κατά το χρόνο κτήσης του δεν υπέκειτο στους περιορισμούς αυτούς”. Στην απόφαση αυτή αναγκάστηκε να καταλήξει το ΣτΕ ύστερα από απανωτές καταδικαστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) σε βάρος της Ελλάδας μετά από πρόσφυγες θιγομένων πολιτών (απόφαση 6-12-2007 “ΖΑΝΤΕ Μαραθονήσι ΑΕ κατά Ελλάδας”, απόφαση 21-2-2008 “Ανώνυμος Τουριστική Εταιρία Ξενοδοχεία Κρήτης κατά Ελλάδας”, απόφαση 11-12-2008 “Θεοδωράκης κ.α. κατά Ελλάδας” και απόφαση 3-5-2011 “Παραθεριστικός Οικοδομικός Συνεταιρισμός Στεγάσεως Υπαλλήλων Τραπέζης της Ελλάδος κατά Ελλάδος”) στις οποίες κρίθηκε ότι η νομολογία του ΣτΕ ότι τα ακίνητα που βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλης ή οικισμού έχουν προορισμό αποκλειστικά την αγροτική εκμετάλλευση και άρα δεν δικαιούνται αποζημίωσης όταν στερούνται μερικώς ή ολικώς του δικαιώματος δόμησης εξαιτίας περιορισμών που επιβάλλονται από το κράτος για λόγους πολεοδομικούς ή προστασίας του περιβάλλοντος, δεν είναι συμβατή με το άρθρο 1 παρ. 1 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), το οποίο κατοχυρώνει την προστασία της περιουσίας του πολίτη. Με βάση την απόφαση αυτή του ΣτΕ, τα ελληνικά δικαστήρια υποχρεώνονται πλέον να επιδικάζουν αποζημιώσεις. Έτσι όταν το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών με την απόφαση 1419/2012 αναγνώρισε την υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει στην εταιρεία «IONIAN GULF Ανώνυμη Εταιρεία Τουριστικών και Θαλάσσιων Επιχειρήσεων» το ποσό των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ, ως αποζημίωση για τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν με το από 1.12.1999 Π.Δ.. (φΕΚ Δ΄ 906) «περί θεσπίσεως Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου και περιφερειακής ζώνης αυτού», το ΣτΕ απέρριψε την προσφυγή του Ελληνικού Δημοσίου κατά της απόφασης αυτής και θεώρησε ότι “το εφετείο έκρινε ότι οι θεσπισθέντες πρόσθετοι περιορισμοί με το από 1.12.1999 Π.Δ. ήταν σημαντικοί, αλλοίωναν μερικώς τον πυρήνα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας της εταιρείας και, ως εκ τούτου, δημιουργούσαν, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 24 παρ. 1 και 2, 17 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος και τις διατάξεις του άρθρου 22 του ν. 1650/1986, σε συνδυασμό προς το 1ο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, ευθεία αξίωση αυτής προς αποζημίωση. Η κρίση αυτή, σύμφωνα και με την προεκτεθείσα νομολογία του Α΄ Τμήματος, είναι νόμιμη, τα δε περί του αντιθέτου προβαλλόμενα είναι απορριπτέα ως αβάσιμα” (απόφασή του 476/2018 του ΣτΕ). Το άρθρο 22 του νόμου 1650/1986, το οποίο μέχρι τότε δεν εφάρμοζαν τα ελληνικά δικαστήρια λέει: “Αν οι επιβαλλόμενοι κατά τα προηγούμενα άρθρα του παρόντος κεφαλαίου όροι, περιορισμοί και απαγορεύσεις είναι εξαιρετικά επαχθείς, με αποτέλεσμα να παρακωλύεται υπέρμετρα η άσκηση των εξουσιών που απορρέουν από την κυριότητα, ενόψει του χαρακτήρα και του περιορισμού της ιδιοκτησίας, το Δημόσιο, ύστερα από αίτηση των θιγομένων, μπορεί, κατά το μέτρο του δυνατού, να αποδεχθεί είτε την ανταλλαγή των ιδιωτικών εκτάσεων με εκτάσεις του Δημοσίου είτε την παραχώρηση κατά χρήση στους θιγομένους δημόσιων εκτάσεων σε παραπλήσιες περιοχές για ανάλογη χρήση ή εκμετάλλευση είτε την καταβολή εφάπαξ ή περιοδικής αποζημίωσης, για τον προσδιορισμό της οποίας λαμβάνεται υπόψη η υφιστάμενη χρήση της ιδιωτικής έκτασης, είτε τη μεταφορά συντελεστή δόμησης σε άλλη ιδιοκτησία, κατ` ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων του ν. 880/1979 (ΦΕΚ 58).” 3. ΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΖΕ ΠΟΣΟ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ ΤΟ ΥΠΟ ΙΔΡΥΣΗ ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟ Στο Άρθρο 29Α παρ. 2 του νόμου 1558/1985 ορίζεται ότι: «Στο κείμενο των κανονιστικών πράξεων και σε ιδιαίτερο ακροτελεύτιο άρθρο ή στο προοίμιο αναγράφεται υποχρεωτικά το μέγεθος της δαπάνης, η κατανομή της σε οικονομικά έτη, ο τρόπος αντιμετώπισής της για χρονικό διάστημα τουλάχιστον πέντε ετών και αναφέρεται υποχρεωτικά από το αρμόδιο για την έκδοσή του όργανο, ο ειδικός φορέας του προϋπολογισμού και ο Κωδικός Αριθμός Εξόδου (Κ.Α.Ε.), από την εγγεγραμμένη πίστωση των οποίων πρόκειται να καλυφθεί η εν λόγω δαπάνη» σύμφωνα με δε με την παρ. 4 του ίδιου άρθρου «Η αναφορά των στοιχείων των προηγούμενων παραγράφων στο σώμα της κανονιστικής πράξης αποτελεί ουσιώδη τύπο για την έκδοσή της. Σε περίπτωση παράλειψης της αναφοράς αυτής η κανονιστική πράξη δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως». Δηλ. αν το υπό διαβούλευση Π.Δ. δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης χωρίς να αναφέρει την οικονομική επιβάρυνση που θα προκαλέσει, τότε είναι άκυρο. Στην προκειμένη περίπτωση η δαπάνη οφείλεται στις αποζημιώσεις που θα διεκδικήσουν (και φυσικά θα πετύχουν) οι θιγόμενοι ιδιοκτήτες. Ενδεικτικά αναφέρω: α) την αποζημίωση για τους περιορισμούς χρήσης και δόμησης των ιδιοκτησιών. Οι αποζημιώσεις θα είναι πολύ μεγάλες για τις ιδιοκτησίες κοντά στην εθνική οδό και θα μειώνονται με την απόστασή τους από αυτήν. Β) τις αποζημιώσεις για την απομάκρυνση των επιχειρήσεων που λειτουργούν και θα υποχρεωθούν να μετεγκατασταθούν. Οι αποζημιώσεις θα αφορούν τις κτιριακές τους εγκαταστάσεις (που ουσιαστικά θα απαλλοτριωθούν), τις δαπάνες αδειοδοτήσεων για την λειτουργία τους στη νέα θέση (μελέτες, εγκρίσεις, άδειες κλπ.) στις οποίες θα υποχρεωθούν να προβούν και τα διαφυγόντα κέρδη μέχρι να αρχίσει η λειτουργία τους στην νέα θέση. Γ) τις αποζημιώσεις για τα έξοδα (μελέτες, εγκρίσεις, αδειοδοτήσεις κλπ) που έχουν κάνει οι επιχειρήσεις που βρίσκονται στο στάδιο ίδρυσής τους και οι οποίες θα είναι πλέον άχρηστες. Ως πολίτης δέχομαι να επωμιστώ το μερίδιο του κόστους που μου αναλογεί από τις αποζημιώσεις των θιγομένων, εφόσον το κόστος αυτό επιβάλλεται για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν θα δεχθώ όμως να πληρώσω έστω και ένα ευρώ αναιτιολόγητα. Υποθέτω ότι οι συντάκτες του υπό διαβούλευση Π.Δ., οι οποίοι σύμφωνα με τον πρόλογο του Αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σωκράτη Φάμελλου είναι η Δ/νση Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος και Βιοποικιλότητας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και ο Φορέας Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Θερμαϊκού, διαθέτουν όλα τα στοιχεία από τα οποία προκύπτει πλήρως αιτιολογημένα και με τρόπο επιστημονικά τεκμηριωμένο τόσο η αναγκαιότητα ένταξης στο Εθνικό Πάρκο όλης αυτής της μεγάλης περιοχής, όσο και η αναγκαιότητα επιβολής όλων αυτών των περιορισμών και απαγορεύσεων που εισηγούνται και η αναγκαιότητα μετεγκαστάστασης τόσων επιχειρήσεων που λειτουργούν στην ζώνη ΑΔ, και ότι δεν τα όρισαν αβασάνιστα είτε από «υπερβάλλοντα ζήλο» για την προστασία του περιβάλλοντος είτε από άγνοια των οικονομικών συνεπειών ή -ακόμη χειρότερα- για το ξεκαθάρισμα παλιών «βεντετών» των οικολόγων με τους παραγωγικούς φορείς, τις οποίες διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας τα σχόλια που υποβλήθηκαν στην διαβούλευση. Διαφορετικά, αν δηλ. πλειοδοτούν σε περιορισμούς και απαγορεύσεις αναίτια, θα έχουν τεράστιες ευθύνες για την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. O ίδιος ο νόμος 1650/1986 βάσει του οποίου χαρακτηρίζεται μια περιοχή ως Εθνικό Πάρκο δεν προβλέπει την επιβολή ενιαίων περιορισμών και απαγορεύσεων σε όλη την περιοχή, αλλά την κλιμάκωσή τους κατά ζώνες (άρθρο 18, παρ. 4). Το δε ΣτΕ στην προαναφερθείσα απόφαση 487/2018 που αφορά την αποζημίωση της «IONIAN GULF Ανώνυμη Εταιρεία Τουριστικών και Θαλάσσιων Επιχειρήσεων» για τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν με το από 1.12.1999 Π.Δ.. (φΕΚ Δ΄ 906) «περί θεσπίσεως Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου και περιφερειακής ζώνης αυτού», ορίζει ότι “τα μέτρα αυτά πρέπει να θεσπίζονται με σεβασμό προς τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, δηλαδή να είναι πρόσφορα για την επίτευξη του ανωτέρω στόχου και να μην υπερβαίνουν το αναγκαίο προς τούτο μέτρο”, προφανώς για να μην καταβάλλονται αδικαιολόγητα μεγάλες αποζημιώσεις στους θιγομένους από τα μέτρα. Και πιο κάτω επισημάνει ότι “Σε κάθε περίπτωση, η Διοίκηση δύναται να εξετάσει αν τυχόν υφίσταται άλλη προσήκουσα λύση που διασφαλίζει την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και επιτρέπει παράλληλα την εκμετάλλευση του ακινήτου”. Άραγε έγινε τέτοια εξονυχιστική έρευνα από την πλευρά των συντακτών του Π.Δ.; Αν ναι, τότε θα πρέπει να βγουν δημόσια μέσα από την παρούσα διαβούλευση και να το δηλώσουν, δημοσιοποιώντας παράλληλα όλα τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την αναγκαιότητα των μέτρων που εισηγούνται. Αν όχι, τότε το Υπουργείο θα πρέπει αναγκαστικά να αποσύρει το παρόν σχέδιο Π.Δ. και να ζητήσει από τους συντάκτες του να τεκμηριώσουν την αναγκαιότητα των μέτρων που εισηγούνται, διαφορετικά να εισηγηθούν άλλα που μπορούν να τεκμηριώσουν. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει το σχέδιο του Π.Δ. να συνοδεύεται από προϋπολογισμό του οικονομικού κόστους με το οποίο θα επιβαρυνθεί το δημόσιο, δηλ. ΕΜΕΙΣ. Χωρίς να την γνωστοποίηση αυτού του κόστους η δημόσια διαβούλευση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. 4. ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Α) Το Εθνικό Πάρκο να περιοριστεί στις ζώνες απόλυτης προστασίας, δηλ. αποκλειστικά και μόνο στα όρια της περιοχής της συνθήκης Ραμσάρ. Β) Να εφαρμοστεί η παρ. 4 του άρθρου 18 του νόμου 1650/1986 η οποία ορίζει: ”Αν για την προστασία και διατήρηση των περιοχών των στοιχείων ή των συνόλων της παραγράφου 3 επιβάλλεται παράλληλα η εφαρμογή ορισμένων μέτρων σε γειτονικές εκτάσεις, οι παραπάνω περιοχές, τα στοιχεία ή τα σύνολα αποτελούν κεντρικό τμήμα μιας ευρύτερης περιοχής, στην οποία τα αναγκαία μέτρα προστασίας κλιμακώνονται κατά ζώνες.” Γ) Στις ζώνες αυτές που προβλέπει η παραπάνω διάταξη (οι λεγόμενες “περιφερειακές ζώνες”) να κλιμακώνονται τα μέτρα ανάλογα με την απόστασή τους από τις ζώνες απόλυτης προστασίας, δηλ. όσο απομακρύνονται από αυτές να μειώνονται σταδιακά οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις μέχρι μηδενισμού τους στην περιοχή της εθνικής οδού. Είναι εντελώς παράλογο να υπάρχει πλήρης απαγόρευση εγκατάστασης επιχειρήσεων στην μια πλευρά της εθνικής οδού και ταυτόχρονα πλήρης ελευθερία στη άλλη! Η μετάβαση από το “μαύρο” στο “άσπρο” να μην είναι απότομη αλλά να μεσολαβούν όλες οι αποχρώσεις του “γκρί”. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα περιοριστούν οι αντιδράσεις των θιγομένων και θα μειωθούν κατά πολύ οι δαπάνες αποζημιώσεων. Δ) Αν παραμείνουν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις σε όλη την ζώνη ΑΔ όπως προτείνονται με το υπό διαβούλευση Π.Δ., θα παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο: οι ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων σε επαφή με την βόρεια πλευρά της εθνικής οδού θα μετατραπούν «εν μία νυκτί» σε προνομιούχους, αφού τα αγροτεμάχιά τους θα είναι τα μόνα οικοδομήσιμα σε επαφή με την εθνική οδό και άρα θα ανέβει κατακόρυφα η αξία τους, ενώ την ίδια στιγμή οι ιδιοκτήτες της νότιας πλευράς θα δουν τις ιδιοκτησίες τους να μετατρέπονται σε χωράφια! Μπορεί να θεωρηθεί ως κράτος δικαίου ένα κράτος που θεσπίζει τέτοιες διατάξεις; Κάποιος κακόβουλος θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί ακόμη και ότι υπάρχει σκοπιμότητα για εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων! Ε) Για να είναι ορθολογικά αυτά που θα θεσπίσει το Π.Δ. θα πρέπει να προκύψουν από μια σύγχρονη Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη και όχι από μια ξεπερασμένη του 2002. (βλ. σχόλια της «ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Α.Ε. ΟΤΑ» στην διαβούλευση). Από το 2002 μέχρι σήμερα μεσολάβησαν στη χώρα μας γεγονότα που έφεραν κυριολεκτικά τα πάνω-κάτω. Θα μείνουμε στις λογικές του 2002; ΣΤ) Με βάση όλα όσα εξέθεσα, θεωρώ ότι το σχέδιο του Π.Δ. θα πρέπει να αποσυρθεί και να ανασυνταχθεί με βάση μια επικαιροποιημένη Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη και τις προτάσεις των τοπικών κοινωνιών (Δήμοι, Περιφέρεια, παραγωγικοί φορείς), να υπολογιστεί το κόστος που θα προκαλέσει και να δοθεί ξανά για διαβούλευση. Τριαντάφυλλος Σφυρής Πολιτικός Μηχανικός Ξάνθη tsfiris@gmail.com