• Σχόλιο του χρήστη 'Κωτσάκης Θεόδωρος' | 10 Δεκεμβρίου 2018, 13:21

    Γίνεται κατανοητή η προσπάθεια να κριθεί ως συνταγματικός ο νόμος από το ΣτΕ μέσω της πρόβλεψης του δασικού ισοζυγίου για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος και μέσω της χρονικά περιορισμένης τακτοποίησης των αυθαιρέτων για 25 ή 40 χρόνια αναλόγως. Ωστόσο, τα προκύπτοντα με τους πρώτους υπολογισμούς πρόστιμα είναι για την πλειοψηφία του κόσμου εξοντωτικά και απαγορευτικά. Κατά πρώτον, πριν το Σύνταγμα του 1975, προστατευόταν συν/ικώς μόνο η ιδιοκτησία. Με τη θέση σε ισχύ του Συντάγματος του 1975 προστατεύεται συν/ικώς και το δασικό περιβάλλον. Κατά δεύτερον, 1/2 Έλληνες πριν το 1960 έκτιζαν (δυστυχώς) αυθαιρέτως για να καλύψουν τις βιοποριστικές ανάγκες τους, όχι εκ πονηρίας αλλά ελέω οικονομικής αδυναμίας. Κατά τρίτον και σε λογική αλληλουχία με το δεύτερο, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοικιών που κληρονομήθηκαν από τους (προ)παππούδες στους γονείς και στα εγγόνια, ιδίως των χτισμένων προ του 1975, πρόκειται για λαϊκές κατοικίες και όχι για βίλες και πολυτελή θέρετρα. Κατά τέταρτον και σε λογική αλληλουχία με το τρίτο, είναι αληθινά παράλογο οι κάτοικοι 3ης,4ης,κλπ. γενεάς, στους οποίους και "κληρονομήθηκε" από τους δικαιοπαρόχους τους ο αυθαίρετος χαρακτήρας της ιδιοκτησίας τους, να επιβαρύνονται με τα διαφαινόμενα πρόστιμα, ενώ πολλοί εξ αυτών εν τέλει θα απωλέσουν και την ιδιοκτησία τους, μην μπορώντας να ανταπεξέλθουν στο προβλεπόμενο ΕΔΠ. Αμαρτίαι...προπαππούδων, παιδεύουσι τέκνα; Πρόκειται όχι για αυστηρή αλλά για άδικη (αν όχι δημευτική) ρύθμιση. Χαρακτηριστικό της αδικίας αποτελεί το εξαιρετικά υψηλό καταλογιζόμενο πρόστιμο ακόμη και για κατοικίες προϋφιστάμενες του 1975. Επομένως, κατά πρώτον απαιτείται διαχωρισμός σε περισσότερες χρονικές περιόδους προ του 2003 και προ του 1975 και μεγαλύτερη αναλογικότητα του προστίμου, και κατά δεύτερον, απαιτείται μεγάλη μείωση του προστίμου, ιδίως για τα προ του 1975 και τη θέση σε ισχύ του σύγχρονου Συντάγματος. Δεν γίνεται ο νόμος να έχει εξοντωτικό χαρακτήρα για αυθαιρεσίες που συντελέστηκαν προ 50 ή 70 χρόνων με την έγκριση ή τουλάχιστον την ανοχή και σε κάθε περίπτωση με την ευθύνη της Διοίκησης (Σύνδεση με δίκτυα κοινωνικής ωφέλειας, κ.α.) έστω και σε δασικό περιβάλλον και για τις οποίες οι σημερινοί ιδιοκτήτες ουδόλως ευθύνονται! Επιπλέον, πρέπει να επισημανθεί και το εξής: Το Ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει δικαιώματα (ατομικά και κοινωνικά συγχρόνως) αλλά και τους αντίστοιχους θεσμούς (Θεσμικές Εγγυήσεις και Εγγυήσεις Θεσμών). Συνεπώς, για να διαπιστωθεί η συνταγματικότητα της ρύθμισης, θα πρέπει να γίνει αντιπαράθεση του υποκειμενικού (Δικαίωμα) με το αντικειμενικό (Θεσμός) και ουχί (η εν τέλει ασαφής,αόριστη και...αστάθμητη) στάθμιση μεταξύ δικαιωμάτων. Εν προκειμένω, συγκρούεται το δικαίωμα και θεσμός της ιδιοκτησίας και κατοικίας των ιδιωτών (17 Σ) με το δικαίωμα (και υποχρέωση) και θεσμός προστασίας του δασικού περιβάλλοντος εκ μέρους του κράτους (24 Σ), χάριν του δημοσίου συμφέροντος. Συνεπώς, πρέπει να γίνει σύζευξη του δικαιώματος ιδιοκτησίας των ιδιωτών (17 Σ) με το αντικειμενικό θεσμικό περιβάλλον εντός του οποίου ασκείται (24 Σ: Δασικό Περιβάλλον). Επομένως, απαιτείται η θεσμική προσαρμογή του δικαιώματος των ιδιωτών ούτως ώστε να ασκείται νομίμως εντός του θεσμού. Βάσει της αυξημένης σημασίας και βαρύτητας της προστασίας του δασικού περιβάλλοντος, ορθώς (κατά την ταπεινή μου γνώμη) περιορίζονται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των ιδιωτών μέσω της καταβολής προστίμου για περιβαλλοντική αποκατάσταση, μέσω της απαγόρευσης μεταβιβάσεων, μέσω της χρονικά περιορισμένης διάρκειας της "τακτοποίησης", μέσω της θέσης συγκεκριμένων κριτηρίων εκ του νόμου για την υπαγωγή στη ρύθμιση, κ.α. Ωστόσο, ενόψει της οικονομικής κατάστασης της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών στην τρέχουσα κοινωνικοπολιτική συγκυρία, ο τρόπος υπολογισμού του ΕΔΠ και εν τέλει το τελικώς επιβαλλόμενο ΕΔΠ έχει χαρακτήρα εξοντωτικό και, ενδεχομένως, δημευτικό για τις κατοικίες των πολιτών, πολλές εκ των οποίων υφίστανται για δεκαετίες καλύπτοντας πάγιες ανάγκες του πληθυσμού και συμβάλλοντας στην κοινωνική συνοχή. Εν κατακλείδι, νομίζω ότι ο τρόπος υπολογισμού και το όποιο εν τέλει επιβαλλόμενο πρόστιμο πρέπει να λειτουργεί προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης του περιβάλλοντος και να μην έχει τιμωρητικό ή δημευτικό χαρακτήρα, ιδίως για τις παλαιότερες γενιές αυθαιρέτων! Ευχαριστώ πολύ.