• Σχόλιο του χρήστη 'NUR-MINOS Ηλιοθερμική Α.Ε' | 17 Μαρτίου 2020, 11:30

    Σχετικά με την απαίτηση του Τέλους της υποπαραγράφου Ι.2 της παραγράφου Ι του ν.4152/2013 για τα έτη 2017, 2018 και 2019, η απόφαση οφείλει να μεριμνήσει για εξαιρέσεις καθώς υπάρχουν τεχνολογίες οι οποίες δεν είχαν έγκαιρα ολοκληρωμένο ρυθμιστικό πλαίσιο που θα επέτρεπε στον επενδυτή να προχωρήσει το επενδυτικό του σχέδιο με την έκδοση Δεσμευτικής Προσφοράς Σύνδεσης. Για παράδειγμα, το ρυθμιστικό πλαίσιο των Ηλιοθερμικών Σταθμών στα Μη Διασυνδεδεμένα Νησιά ολοκληρώθηκε μόλις στις 19/12/2017 (ημ. δημοσίευσης ΦΕΚ) με την Υπουργική Απόφαση Αριθμ. ΑΠΕΕΚ/Α/Φ1/οικ.184573 περί μη συμμετοχής των ηλιοθερμικών σταθμών σε ανταγωνιστικές διαδικασίες, ενώ η σύμβαση πώλησης για ηλιοθερμικούς και τα επιτρεπτά όρια απορρόφησης/απορρίψεων από το Δίκτυο ΜΔΝ (Απόφαση ΡΑΕ 616/2016) δημοσιεύθηκαν μόλις τον Δεκέμβριο του 2016. Επομένως, οι παραχωρηθείσες άδειες παραγωγής δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν μέχρι το τέλος του 2017 παρότι τυπικά παρέμεναν σε ισχύ, ενώ η αξιοποιήσιμη διετία 2018-2019 αποτελεί πολύ μικρό χρονικό διάστημα σε σχέση με την εξαετία που είχε αρχικά παραχωρηθεί από τον 4152/2013 για ηλιοθερμικούς με άδειες παραγωγής σε ισχύ προ της 9/5/2013, την τριετία που δόθηκε για ηλιοθερμικούς με μεταγενέστερες άδειες παραγωγής και την τριετία που είχε αντίστοιχα δοθεί σε φωτοβολταϊκούς με άδειες παραγωγής σε ισχύ, οι οποίοι είχαν ήδη ολοκληρωμένο ρυθμιστικό πλαίσιο κατά την έναρξη εφαρμογής του νόμου. Θεωρούμε ότι δεν είναι αναλογικά σωστό να καταβάλουν Τέλος Διατήρησης για τα έτη 2017, 2018, 2019 έργα τα οποία αιτήθηκαν και έλαβαν Δεσμευτική Προσφορά εντός 12 μηνών από την ολοκλήρωση του ρυθμιστικού τους πλαισίου, καθώς η καθυστέρηση σε σχέση με τις προθεσμίες του 4152/2013 δεν οφειλόταν σε δική τους υπαιτιότητα.