• 1) Οι ασφυκτικές προθεσμίες που επιχειρείται να θεσμοθετηθούν σε όλα τα στάδια της περιβαλλοντικής αδειοδότησης είναι απολύτως εξωπραγματικά, ειδικά για τα σύνθετα έργα και δραστηριότητες. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρεται η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός που υποβλήθηκε τον Αύγουστο του 2010 και εγκρίθηκε τον Ιούλιο 2011. Εκτός από την κύρα ΜΠΕ, ο φάκελος περιλάμβανε 13 παραρτήματα, έγγραφα, σχέδια και χάρτες. Σύνολο σελίδων περίπου 4000 που ΟΛΕΣ έπρεπε να μελετηθούν από τις υπηρεσίες και τους αρμόδιους φορείς, αλλά και από τους φορείς της τοπικής κοινωνίας προκειμένου να είναι σε θέση να γνωμοδοτήσουν. Επιπλέον, η ΜΠΕ αφορούσε ένα έργο ιδιαίτερα σύνθετο και αυξημένης επιστημονικής και τεχνικής δυσκολίας. Αντικειμενικά θα ήταν απολύτως αδύνατον θα αξιολογηθεί αυτός ο φάκελος ΜΠΕ εντός 30 ημέρων. 2) Αντί να αναβαθμιστεί η συμμετοχή της ενδιαφερόμενης τοπικής κοινωνίας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, όπως επιβάλλει η ευρωπαϊκή νομοθεσία και η συνθήκη του Aarhus, με το παρόν νομοσχέδιο υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο. Το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο είναι ήδη προβληματικό. Η συνθήκη Aarhus ορίζει ότι το ενδιαφερόμενο κοινό πρέπει να λαμβάνει γνώση των προτεινόμενων έργων και δραστηριοτήτων και να του δίνεται η δυνατότητα να εκφέρει γνώμη επί αυτών από πολύ νωρίς στη διαδικασία, όταν όλα τα ενδεχόμενα είναι ακόμα ανοικτά. Αυτό δεν διασφαλιζεται από το υφιστάμενο πλαίσιο όπου κατά το στάδιο της ΠΠΕΑ δεν υπάρχει όχι μόνο διαβούλευση με την τοπική κοινωνία αλλά ούτε καν ενημέρωσή της. Η τοπική κοινωνία λαμβάνει γνώση του όποιου σχεδίου πολύ αργά, μόνον όταν αποσταλεί η ΜΠΕ, που είναι το τελευταίο στάδιο της περιβαλλοντικής αδειοδότητσης. Και τότε βρίσκεται μπροστά σε κάτι εντελώς νέο που δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο να κατανοηθεί και να αξιολογηθεί.