• Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Βαβίζος' | 11 Ιουλίου 2010, 22:02

    Το κείμενο του νομοσχεδίου αναφέρει ότι: «Σκοπός των ρυθμίσεων είναι η αειφόρος διαχείριση και αποτελεσματική προστασία της βιοποικιλότητας ως πολύτιμου και αναντικατάστατου εθνικού οικολογικού κεφαλαίου». Οι όροι «αειφόρος διαχείριση» και «βιοποικιλότητα» προσδιορίζονται ήδη στο ισχύον νομικό πλαίσιο ενώ Δεν κατέστη δυνατόν να εξευρεθεί νομική ή δόκιμη επιστημονικά ερμηνεία του όρου «εθνικό οικολογικό κεφάλαιο». Ο όρος αειφορία σε απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, (Σ.τ.Ε. Ολ.2759/1994) διατυπώνεται ως εξής: «Σύμφωνα με το άρθρο 24 του Ελληνικού Συντάγματος, επιτρέπεται όχι οιαδήποτε μορφή αναπτύξεως, αλλά μόνο η βιώσιμη, δηλαδή εκείνη που δεν επιφέρει βλάβη στο περιβάλλον και άρα δεν είναι πρόσκαιρη αλλά διατηρήσιμη». Το 2006 η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (Ο.Κ.Ε.) στο κείμενο: Γνώμη της Ο.Κ.Ε. για τη «Στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αειφόρο ανάπτυξη», ο όρος αειφορία ορίζεται ως «Η ανάπτυξη, η οποία αποσκοπεί στην ισόρροπη εξυπηρέτηση όλων εκείνων των παραμέτρων που καθορίζουν την οικονομική και κοινωνική ευημερία σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Αυτές οι παράμετροι είναι: α. Η οικονομική, με έμφαση στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας και την ορθολογική αξιοποίηση των φυσικών και ανθρωπογενών πόρων. β. Η κοινωνική, με έμφαση στην καταπολέμηση της ανεργίας και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. γ. Η περιβαλλοντική, με έμφαση στην προστασία των φυσικών αποθεμάτων της χώρας και στη μείωση των πιέσεων από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες». Ο Νόμος 2204/1994 (ΦΕΚ Α’ 59,) «Κύρωση Σύμβασης για τη βιολογική ποικιλότητα» προσδιορίζει «Ως "βιολογική ποικιλότητα" νοείται η ποικιλία των ζώντων οργανισμών πάσης προελεύσεως περιλαμβανομένων, μεταξύ άλλων, χερσαίων, θαλασσίων και άλλων υδατικών οικοσυστημάτων και οικολογικών συμπλεγμάτων, των οποίων αποτελούν μέρος. Επίσης, περιλαμβάνεται εδώ η ποικιλότητα εντός των ειδών, μεταξύ ειδών και οικοσυστημάτων». Επιπλέον των παραπάνω ο Νόμος Πλαίσιο (Ν. 1650/1986) για την προστασία του περιβάλλοντος ορίζει ότι: «Σκοπός του παρόντος νόμου είναι η θέσπιση θεμελιωδών κανόνων και η καθιέρωση κριτηρίων και μηχανισμών για την προστασία του περιβάλλοντος, έτσι ώστε ο άνθρωπος, ως άτομο και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, να ζει σε ένα υψηλής ποιότητας περιβάλλον, μέσα στο οποίο να προστατεύεται η υγεία του και να ευνοείται η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Η προστασία του περιβάλλοντος, θεμελιώδες και αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής και αναπτυξιακής διαδικασίας και πολιτικής, υλοποιείται κύρια μέσα από το δημοκρατικό προγραμματισμό». Από το νομικό πλαίσιο που προαναφέρθηκε προκύπτει ότι οι κανόνες για την προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να ταυτόχρονα να διασφαλίζουν ότι ο άνθρωπος, ως άτομο και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, θα ζει σε ένα υψηλής ποιότητας περιβάλλον, μέσα στο οποίο να προστατεύεται η υγεία του και θα ευνοείται η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Μετά από όσα προαναφέρθηκαν και προκειμένου να μην υπάρχουν αντικρουόμενοι μεταξύ τους ορισμοί το προοίμιο του νομοσχεδίου πρέπει να αναφέρει ότι σκοπός των ρυθμίσεών του είναι να διασφαλιστούν κανόνες, οι οποίοι θα διασφαλίζουν ότι η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη δεν θα προκαλεί δυσμενείς μεταβολές στη βιοποικιλότητα, οι οποίες υπερβαίνουν τις συνήθεις εποχικές και οι οποίες δεν μπορούν να αποκατασταθούν από τους φυσικούς κύκλους σε εύλογο χρονικό διάστημα ή με τη λήψη κατάλληλων μέτρων. Επίσης ότι οι κανόνες αυτοί πρέπει να αποσκοπούν στην αποτελεσματική προστασία της βιολογικής ποικιλότητας και των φυσικών αποθεμάτων της χώρας καθώς και στη μείωση των πιέσεων από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες από κοινού με την προστασία όλων των παραγόντων, οι οποίοι καθορίζουν την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας, την ορθολογική αξιοποίηση των φυσικών και ανθρωπογενών πόρων, την καταπολέμηση της ανεργίας και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.