• Σχόλιο του χρήστη 'Ν.' | 11 Ιανουαρίου 2010, 13:46

    Αυτό που γενικά φαίνεται να επικρατεί είναι η λανθασμένη γενίκευση ότι οι ελ. επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν ενώ οι μισθωτοί όχι. Γιατί θεωρητικά, οι μισθωτοί δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματα τους…. Και όμως - Γνωρίζω για πολλούς ελευθέρους επαγγελματίες που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματα τους. (πχ άτομα που εργάζονται σε μεσαίες/μεγάλες εταιρείες αναγκαστικά με δελτίο παροχής υπηρεσιών – για ευνόητους λόγους- ή πχ οι μηχανικοί λόγω συστήματος έκδοσης οικ. Αδειών ) Και αντίθετα - Γνωρίζω για κάποιους δημόσιους λειτουργούς/καθηγητές οι οποίοι με 16 μόνο ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα έχουν άπειρες ώρες να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα ( παράνομη εργασία) αυξάνοντας έτσι το εισόδημα τους κατά 200% - Γνωρίζω για κάποιους δημοσίους υπαλλήλους που εξασκούν κάποιου είδους ελεύθερο επάγγελμα (πάλι παράνομη εργασία) ακόμα και τις ώρες που βρίσκονται στο γραφείο τους χρησιμοποιώντας την υποδομή που προσφέρεται από τον εργοδότη τους (το μεγάλο Δημόσιο) αυξάνοντας έτσι το εισόδημα τους κατά 300% - Γνωρίζω για κάποιους πρώην δημόσιους υπαλλήλους που έχοντας εκμεταλλευτεί τις ευνοϊκές διατάξεις έχουν βγει στην σύνταξη στα 45-50-55 και εργάζονται κάπου (τι πρωτότυπο και αυτοί με παράνομη εργασία) αυξάνοντας έτσι το εισόδημα τους (σύνταξή) κατά 500% και μου γεννιέται η απορία: Πώς μπορεί κάποιος με μισθό/σύνταξη 1200 ευρώ να πληρώνει δάνειο μηνιαίως 800 ευρώ επειδή αγόρασε σπίτι 500.000 χιλιάδων ευρώ? Καταφέρνει και ζει με τα υπόλοιπα 400? Αν ναι, να προσφέρει τις γνώσεις του, θα ήταν πολύ χρήσιμες οι συμβουλές του για την δημοσία οικονομία… αν όχι … Που τα βρίσκει τα λεφτά? Αφού δεν είναι ελεύθερος επαγγελματίας? Αφού, σύμφωνα με το σύστημα, ένα μισθωτός δε έχει την δυνατότητα να φοροδιαφεύγει? Αυτό που θέλω εν ολίγοις να πω είναι πως το θέμα δεν είναι πως θα «πατήσουμε» τις ομάδες εκείνες που ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ θα μπορούσαν να φοροδιαφεύγουν αλλά να «βρούμε» αυτούς που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ φοροδιαφεύγουν. Όπως ένας γιατρός ο οποίος νοικιάζει ιατρείο στο κολωνάκι δε μπορεί να δηλώνει 12.000 ετήσιο εισόδημα (μόνο τόσο είναι το ενοίκιο) έτσι και ένας δημόσιος/ιδιωτικός υπάλληλος με εισόδημα 15.000 ευρώ δε μπορεί να αγοράζει σπίτι πραγματικής αξίας 500.000 ευρώ. (και τι σημασία έχει αν αυτό είναι δεύτερη η πρώτη κατοικία, η αξία είναι αυτή και με απλά μαθηματικά επιπέδου δημοτικού καταλαβαίνει κανείς ότι τα χρήματα αυτά χρειάζονται 42 χρόνια εργασίας για να μαζευτούν άρα κάπου αλλού έχουν βρεθεί) Αντί λοιπόν να θεσπίζονται όλο και πιο αυστηρά και περίπλοκα φορολογικά μέτρα πιο κρίσιμο θα ήταν να γίνεται έλεγχος για το αν τηρούνται τα μέτρα… ναι οι αποδείξεις για όλων των ειδών τα έξοδα είναι ένα μέτρο. Για να δουλέψει όμως αυτό δεν θα πρέπει να υπάρχει ανώτατο όριο, (όσο πιο πολλές τόσο το καλύτερο), και ούτε περιορισμός στο είδος. Αλλά από μόνες τους οι αποδείξεις δεν αρκούν… Δεν είναι υποχρέωση του πολίτη να ελέγχει. Αντί οι ελεγκτές να κυνηγάνε μόνο τους εισοδηματίες των 30.000 -40.000 – 50.000 ευρώ, ας κρίνουν λογικά και με απλά μαθηματικά ποιος είναι πιο πιθανό να φοροδιαφεύγει. Ας αρχίσουν να χτυπάνε τις πόρτες και άλλων συμπολιτών μας όχι μόνο αυτών των ελ. επαγγελματιών που έχουν μια βιτρίνα (καταστήματα ή γραφεία ή ιατρεία) αλλά και των ελ. επαγγελματιών ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΤΩΝ που δεν έχουν βιτρίνα.