Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Βασίλης Βασσάλος' | 2 Μαΐου 2014, 09:45

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το άρθρο αυτό oυσιαστικά παραχωρεί σε ιδιωτικές επιχειρήσεις – οι οποίες πάρα πολλές φορές ήδη ελέγχουν την πρόσβαση σε αιγιαλούς και κοινόχρηστες παραλίες καθώς είναι χιλιάδες οι αυθαίρετες κατασκευές στις οποίες λειτουργούν και μετέπειτα «τακτοποιήθηκαν» – τη χρήση των αιγιαλών και παραλιών χωρίς να υπάρχει απολύτως καμία εγγύηση για την ελεύθερη πρόσβαση και απρόσκοπτη χρήση τους από όποιον πολίτη το επιθυμεί χωρίς να υποχρεώνεται να πληρώνει αντίτιμο στις επιχειρήσεις αυτές. Κι ενώ μεν η πληρωμή αντιτίμου σε ιδιώτη που είναι νόμιμος ιδιοκτήτης συγκεκριμένης έκτασης είναι κάτι το λογικό (π.χ. χρήση παραλίας σε νησί που ανήκει σε ιδιώτη), το συγκεκριμένο άρθρο προβλέπει ότι ιδιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες δεν ανήκουν ιδιοκτησιακά παραλίες και αιγιαλοί θα μπορούν να κάνουν χρήση τους (εξυπακούεται για τους πελάτες τους) μόνο και μόνο επειδή συνορεύουν με αυτούς. Επιπλέον, εχουμε όλοι μας ίδια εμπειρία του τι σημαίνει «προσωρινή κατασκευή» σε παραλία (γήπεδα μπασκετ, βόλλευ, κ.λ.π. από τσιμέντο, τσιμεντένιες βάσεις που επεκτείνονται πάνω στην παραλία (στην αμμουδιά την ίδια) για να «φιλοξενούν» τραπέζια, καρέκλες και τέντες, αναψυκτήρια και μπαρ που εγείρονται πάνω σε βάσεις από μπετόν, δάση από ομπρέλες και ξαπλώστρες επί αμοιβή που καλύπτουν πλήρως την παραλία, κ.λ.π.). Το άρθρο πρέπει να αλλαχθεί και να προβλέπει α) δικαίωμα χρήσης τμήματος αιγιαλού ή κοινόχρηστης παραλίας από ιδιωτικές επιχειρήσεις, που να μην υπερβαίνει το ελάχιστο των 500τμ ή του 50% της συνολικής έκτασης του αιγιαλού / της παραλίας συνολικά για όλες τις επιχειρήσεις αυτές , και ανεξάρτητα από την έκταση των οικοπέδων προσόψεων / πλευρών κτισμάτων κ.λ.π. των επιχειρήσεων αυτών. β) την ταυτόχρονη υποχρέωση εκ μέρους των επιχειρήσεων αυτών διασφάλισης ύπαρξης ζώνης πλήρους και ελεύθερης πρόσβασης στον αιγιαλό / στην παραλία από όλους και χωρίς την υποχρέωση από μέρους των τελευταίων οποιουδήποτε αντιτίμου ή χρησιμοποίησης οποιασδήποτε υπηρεσίας των επιχειρήσεων αυτών. γ) θέσπιση συγκεκριμένου χρονικού ορίου για τη χρήση του τμήματος της παραλίας / του αιγιαλού από ιδιωτική επιχείρηση. Η διατύπωση στο άρθρο ως έχει, δηλαδή «Η παραχώρηση τμημάτων αιγιαλού και κοινόχρηστης παραλίας σε πρόσωπα που εκμεταλλεύονται όμορες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, κατασκηνώσεις (κάμπιγκ) και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, γίνεται απευθείας, για όσο χρόνο διαρκεί η επιχείρηση ή εκμετάλλευση του καταστήματος και χωρίς τους περιορισμούς της απόφασης της παραγράφου 2, όταν αφορά τμήματα μπροστά από τις επιχειρήσεις ή τα καταστήματᨻ είναι επιεικώς απαράδεκτη και ουσιαστικά μετατρέπει κοινόχρηστες παραλίες και αιγιαλούς σε μακροχρόνιο βιλαέτι συγκεκριμένων προσώπων, αφού μια επιχείρηση μπορεί να λειτουργεί συνεχώς για χρόνια. Επίσης το άρθρο πρέπει να περιέχει δ) ρητή πρόβλεψη ότι το δικαίωμα χρήσης τμήματος κοινόχρηστης παραλίας ή αιγιαλού δεν ισχύει ή αφαιρείται αυτόματα στην περίπτωση επιχείρησης που λειτουργεί μερικά ή πλήρως χωρίς άδεια, ή που κατασκευάζει ή χρησιμοποιεί υπάρχοντα αυθαίρετα κτίσματα, ή που χρησιμοποιεί ή καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος της κοινόχρηστης παραλίας ή του αιγιαλού που της αναλογεί, ή που παραβιάζει ή έχει στο παρελθόν παραβιάσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις προβλέψεις του άρθρου αυτού. Και τέλος,μια παρατήρηση. Για ένα τέτοιο νομοσχέδιο, με πολλές τεχνικές λεπτομέρειες, είναι κοροϊδία να τίθεται σε δημόσια διαβούλευση για 14 μέρες από την ανάρτησή του, εκ των οποίων οι 4 είναι μέρες αργίας σχετιζόμενες με το Πάσχα και η τελευταία μέρα είναι αργία Πρωτομαγιάς. Η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο οφείλουν να σέβονται τους πολίτες και να εφαρμόζουν τη νομοθεσία όχι μόνο κατά το γράμμα αλλά και κατά το πνεύμα της.