• Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτρης Β.' | 9 Ιουνίου 2017, 01:18

    Kατά τον Αριστοτέλη, ο νομοθέτης είναι ο μεγάλος παιδαγωγός της κοινωνίας. Είναι αυτός που χαράσσει τον ηθικό δρόμο και τον επιβάλλει αδιαλείπτως στο όνομα της συνύπαρξης. Είναι ο μεγάλος δάσκαλος που εθίζει τους πολίτες στο καλό. Αν εθίσει τους πολίτες σωστά θα επιτελέσει το έργο του. Αν όχι, θα αποτύχει. Γι’ αυτό οι νόμοι πρέπει να ανταποκρίνονται στις ανάγκες, την κουλτούρα και τις συνθήκες της κάθε κοινωνίας. Η ισχύς του νόμου εξασφαλίζεται από την εμπιστοσύνη των πολιτών και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος για την εμπιστοσύνη από τη σταθερότητα. Ο νόμος οφείλει να αλλάζει προσαρμοζόμενος στις αλλαγές της κοινωνίας. Όμως οι αλλαγές στις κοινωνικές δομές που χρήζουν νομοθετικής μεταρρύθμισης γίνονται αργά και σταθερά. Ο νόμος, που παρακολουθεί τις εξελίξεις, δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το ν’ αλλάζει με τους ίδιους ρυθμούς. Όσο κι αν λέμε ότι στη σύγχρονη εποχή η κοινωνία αλλάζει ραγδαία, είναι αδύνατο να δικαιολογηθούν τόσες νομοθετικές αλλαγές. (Το παράδειγμα της παιδείας είναι πολύ χαρακτηριστικό. Τι το απρόβλεπτο έχει γίνει στην εκπαίδευση και αλλάζει το πλαίσιο χρονιά παρά χρονιά;) Οι νομοθετικές αλλαγές "του ποδαριού", ας μου επιτραπεί η έκφραση, πέρα από τη σύγχυση που προκαλούν, προσβάλλουν θανάσιμα και το κύρος του νόμου. Γιατί γεννούν την καχυποψία. Γιατί, αυτό που μένει, είναι ή η ανικανότητα του νομοθέτη να θεσπίσει ένα νόμο που θα διευθετήσει την κατάσταση ή – ακόμα χειρότερα – η υποψία των συμφεροντολογικών μαγειρεμάτων που διαρκώς αναπροσαρμόζονται. Έτσι μοιραία οδηγούμαστε στην απαξίωση και αυτοαναίρεση του νόμου. Κι αυτή είναι η απαρχή της νομοθετικής αποτυχίας. Κατά τη γνώμη μου η παραπάνω νομοθετική ρύθμιση θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες στον ελληνικό κοινωνικό ιστό, αφού προσβάλλεται βάναυσα το θεμελιώδες κύτταρό του που είναι η οικογένεια και πρέπει να αποσυρθεί άμεσα.