• Σχόλιο του χρήστη 'Ι.Ζ.' | 11 Απριλίου 2019, 21:55

    Η απαλοιφή της φράσης στο άρθρο 15 του ΚΠΔ της φράσης «ο τρόπος γενικά που διευθύνεται η διαδικασία ή υποβάλλονται ερωτήσεις στους μάρτυρες και τους κατηγορουμένους δεν μπορεί μόνος του να θεμελιώσει αυτό το λόγο για εξαίρεση» (άρθρο 15 παρ. 2 του ισχύοντος) δεν εξυπηρετεί καθόλου την αμεροληψία της δικαioσύνης, που αποτελεί το δικαιολογητικό λόγο ύπαρξης αυτού του άρθρου, δεδομένου ότι οποιοσδήποτε επίορκος δικαστής μπορεί να διεξάγει μία τυπικά άψογη διαδικασία και παρόλα αυτά να καταλήξει στην προειλημμένη απόφασή του. Αντίθετα, η απαλοιφή της μόνο σε δυσχέρανση της διαδικασίας και σε στρεψοδικίες. Επίσης, δεν είναι κατανοητή η προσθήκη: "ο δικαστής και ο εισαγγελέας που έχουν συμπράξει στην πράξη παραπομπής του κατηγορουμένου ειδικά στην συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο, εκτός εάν δεν είναι εφικτή η συγκρότηση του δικαστηρίου από άλλα πρόσωπα" δεδομένου ότι για την παραπομπή αρκούν σοβαρές ενδείξεις ενοχής του κατηγορουμένου ενώ για την καταδίκη πρέπει να αποδειχθεί η ενοχή του. Είναι άπειρες, σε καθημερινή βάση, οι περιπτώσεις που οι συμπράττοντες στην παραπομπή εισαγγελείς και δικαστές εκφέρουν απαλλακτική κρίση κατά την εκδίκαση της υπόθεσης μη δεσμευόμενοι, έστω και στο ελάχιστο, από την προηγούμενη κρίση-τους περί παραπομπής της υπόθεσης στο ακροατήριο.