• Σχόλιο του χρήστη 'Ρ. Γ.' | 22 Μαρτίου 2021, 00:56

    Διαβάζοντας κανείς το άρθρο θα νόμιζε ότι το συμφέρον του τέκνου είναι το εξής ένα: να ζει και με τους δύο γονείς του, και μάλιστα ακριβώς ίσο χρόνο με τον καθένα. Να γίνει έτσι κι ας το βιάζουν. Κι ας κακοποιείται. Κι ας φοβάται. Κι ας μην νιώθει ούτε ηρεμία, ούτε σταθερότητα, ούτε ασφάλεια. Καταργείτε το δικαίωμα των παιδιών να χρειάζονται περισσότερο χρόνο με τον βασικό τους φροντιστή; Καταργείτε το δικαίωμα των παιδιών να αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια κοντά στον έναν από τους δύο γονείς τους; Ή μήπως θέλετε να φιμώσετε τα παιδιά, μην τυχόν και μαρτυρήσουν την κακοποίηση που υφίστανται;! Το τέκνο όμως είναι πρωτίστως ΑΝΘΡΩΠΟΣ, και ως άνθρωπος έχει όλα τα δικαιώματα τα συνταγματικά κατοχυρωμένα. Το πραγματικό συμφέρον του τέκνου είναι να αναπτυχθεί σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με αγάπη και ηρεμία. Όταν οι γονείς χωρίζουν άσχημα, όταν η συνεννόηση μεταξύ τους είναι αδύνατη, όταν κάθε προσπάθεια επικοινωνίας καταλήγει σε ένταση, απειλές, τρομοκρατία, βία κάθε μορφής, τότε για ποιο συμφέρον του παιδιού συζητάμε;! Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το συμφέρον που εξυπηρετείται είναι αυτό του κακοποιητικού γονέα, να συνεχίζει ανενόχλητος την εγκληματική δράση του. Οι γονείς που μπορούν να συνεργαστούν το πράττουν ήδη, εδώ συζητάμε για αυτούς που ΔΕΝ μπορούν. Υποχρεωτική συνεπιμέλεια = υποχρωτική ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Απειλείτε την μητέρα με αφαίρεση επιμέλειας, σε περίπτωση που ο πατέρας δεν είναι ικανός να έχει σταθερό δεσμό με το τέκνο. Το άρθρο αντιμετωπίζει τον "πατέρα" ως "προστατευόμενο μέλος" και το τέκνο ως αντικείμενο χρήσης για την ικανοποίηση των συμφερόντων του "πατέρα". ΝΤΡΟΠΗ και ΑΙΣΧΟΣ.