• Σχόλιο του χρήστη 'Λαδάκης Κωνσταντίνος' | 27 Μαρτίου 2021, 08:08

    Το ισχύον άρθρο 1511 προβλέπει ότι «Η απόφαση του δικαστηρίου πρέπει επίσης να σέβεται την ισότητα μεταξύ των γονέων και να μη κάνει διακρίσεις εξαιτίας του φύλου…». Αυτό δεν εμπόδισε τον Άρειο Πάγο να κρίνει ότι υφίσταται βιοκοινωνική υπεροχή της μητέρας, ακόμα και σε περίπτωση όπου η μητέρα του παιδιού υποστήριζε σε όλα της τα δικόγραφα ότι το παιδί από την πρώτη στιγμή της γέννησης του το ανάτρεφε η νταντά. Σύμφωνα με το «General comment No. 14 (2013) on the right of the child to have his or her best interests taken as a primary consideration (art. 3, para. 1)» της επιτροπής για τα δικαιώματα του παιδιού του ΟΗΕ οι κοινές γονικές ευθύνες (δηλαδή η συνεπιμέλεια) πρέπει να είναι ο κανόνας και ότι αυτό δεν θα εφαρμόζεται μόνο όταν το συμφέρον του παιδιού επιβάλλει κάτι διαφορετικό. Η πάγια τακτική στη σύγχρονη νομολογία είναι να χρησιμοποιείται μια επιστημονικά αυθαίρετη και αίωλη ερμηνεία του συμφέροντος του παιδιού προκειμένου να παραβιάζονται δικαιώματα του ίδιου του παιδιού όπως αυτά θεσπίστηκαν με τη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού-Νόμος 2101/1992 (πχ τα κυρίως το άρθρο 18, αλλά και τα άρθρα 2, 8, 9). Παραβιάζεται επίσης το άρθρο 5 του 7ου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που επιβάλλει την ισότητα, μεταξύ άλλων και στα δικαιώματα και τις ευθύνες στις σχέσεις τους με τα τέκνα τους και στην περίπτωση λύσης του γάμου τους. Η εξαίρεση επιτρέπεται μόνον όταν αυτό το επιβάλλει το συμφέρον του παιδιού. Όμως στη σύγχρονη ελληνική νομολογία η εξαίρεση έχει γίνει κανόνας και η ερμηνεία του συμφέροντος του παιδιού γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να αιτιολογηθεί η καταπάτηση των παραπάνω διεθνών συμβάσεων και των θεμελιωδών δικαιωμάτων που αυτές έχουν κατοχυρώσει. Για να καμφθεί το νομολογιακό έθιμο, θα πρέπει να προστεθεί και μία 5η παράγραφος που να μην επιτρέπει να χρησιμοποιείται η παραπάνω προσχηματική ερμηνεία του συμφέροντος του παιδιού που θα ακυρώνει στην πράξη και το νέο άρθρο 1511 (εξαίρεση να επιτρέπεται-επιβάλλεται μόνον όταν οποιοσδήποτε από τους γονείς αληθώς κακοποιεί ή παραμελεί το παιδί).