• Σχόλιο του χρήστη 'Κώστας Γεωργίου' | 14 Μαρτίου 2011, 22:55

    Ενώ οι περισσότερες προτάσεις του νομοσχεδίου κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, η συγκεκριμένη πρόκειται να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που φιλοδοξεί να επιλύσει. Στα περισσότερα πρωτοδικεία της χώρας η χρέωση των υποθέσεων στους δικάζοντες πρωτοδίκες γίνεται μετά την προεκφώνηση (νωρίτερα αυτό δεν είναι δυνατό, διότι εν όψει του ότι είναι άγνωστο πόσες υποθέσεις θα αναβληθούν ή ματαιωθούν, δε γίνεται ισότιμη χρέωση υποθέσεων), με αποτέλεσμα ο χρόνος που μεσολάβει μέχρι τη συζήτηση της υπόθεσης να μην υπερβαίνει τη μία ώρα. Δεν είναι εφικτό ο δικαστής να εντοπίσει τις αοριστίες όλως των υποθέσεων, που πρόκειται να δικάσει, ειδικά σε σύνθετα δικόγραφα, όπως εργατικών διαφορών. Ζήτημα δημιουργείται επίσης, εάν την αοριστία του δικογράφου εντοπίσει ο δικαστής κατά τη μελέτη της υπόθεσης, μετά τη συζήτηση. Θα είναι σε θέση να κηρύξει απαράδεκτο λόγω αοριστίας ή θα του αποδοθεί μομφή, διότι δεν φρόντισε για την έγκαιρη απάλειψή της; Τέλος, το ορισμένο της αγωγής αποτελεί διαδικαστική προϋπόθεση του παραδεκτού, η οποία ελέγχεται αυτεπαγγέλτως, ενδιαφέρει όμως και τον εναγόμενο, στο μέτρο που το περιεχόμενο της αγωγής πρέπει να είναι σαφές, ώστε να δύναται να αμυνθεί. Πώς θα επιτευχθεί αυτό, όταν η αγωγή, που του επιδίδεται και για την οποία πρέπει να αμυνθεί, συλλέγοντας αποδεικτικά μέσα, είναι αόριστη, αλλά καθίσταται ορισμένη μετά τη διόρθωση, που γίνεται στο ακροατήριο; Το χρονικό περιθώριο άμυνας περιορίζεται ασφυκτικά στην τριήμερη προθεσμία τη αντίκρουσης.