Αρχική Σχέδιο Νόμου για τα ναρκωτικάΆρθρο 99Σχόλιο του χρήστη ΠΑΛΗΟΚΑΡΥΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ | 28 Οκτωβρίου 2012, 00:30
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΠΑΛΗΟΚΑΡΥΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ' | 28 Οκτωβρίου 2012, 00:30

    Το άρθρο 99 και το άρθρο 100 του νομοσχεδίου, κατά τη γνώμη μου οδηγεί το σημερινό σωφρονιστικό σύστημα αντί για ένα βήμα μπροστά δώδεκα χρόνια πίσω. Πιο συγκεκριμένα στα προαναφερόμενα άρθρα και σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, για να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις προσωπικού της Σωφρονιστικής Υπηρεσίας επιχειρείται η ανάθεση «γενικών καθηκόντων» σε υπάλληλους της Υπηρεσίας Εξωτερικής Φρούρησης Καταστημάτων Κράτησης. Για τη πράξη αυτή ελάχιστα λαμβάνεται υπ’ όψιν και με περισσή ελαφρότητα – ας μου συγχωρεθεί ο όρος – αντιμετωπίζεται το γεγονός ότι οι υπάλληλοι της «ειδικής υπηρεσίας» - όπως περιγράφεται στην παράγραφο 1, του άρθρου 48, του Νόμου 2721/99 - Εξωτερικής Φρούρησης Καταστημάτων Κράτησης, κατά την εκτέλεση των ανατεθειμένων σ’ αυτούς καθηκόντων, «έχουν τις ίδιες αρμοδιότητες, εξουσίες, καθήκοντα και υποχρεώσεις με το προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας» σύμφωνα με την παράγραφο 4, του άρθρου 48, του Νόμου 2721/99. Καλούνται λοιπόν υπάλληλοι που επί δώδεκα συναπτά έτη εκτελούσαν πλήρως αστυνομικά καθήκοντα, ξαφνικά να τα αποποιούνται αυτά και να γίνουν είτε διοικητικοί, είτε υπάλληλοι με καθήκοντα της Σωφρονιστικής Υπηρεσίας και την επόμενη να ξαναγίνονται Εξωτερικοί Φρουροί. Με το δεδομένο αυτό, προαναγγέλλεται η μεγαλύτερη ομηρία που έχει συμβεί ποτέ σε Καταστήματα Κράτησης, καθώς οι 1592 υπάλληλοι Εξωτερικής Φρούρησης θα καταστούν διπλά όμηροι. Όμηροι της Υπηρεσίας για το πότε, πως και που θα διατίθεται ο καθένας Εξωτερικός Φρουρός, δημιουργώντας «προύχοντες», «αυλές» και «αυλοκόλακες» και «πελατειακές σχέσεις» μεταξύ Διεύθυνσης – Διοίκησης κάθε καταστήματος και υπαλλήλων. Αυτό μοιραία θα οδηγήσει σε «σπάσιμο» της ομοιογένειας που απαιτείται για την άσκηση των κύριων καθηκόντων των Εξωτερικών Φρουρών, όπως πχ οι μεταγωγές, με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Όμηροι στα χέρια των κρατούμενων τους οποίους επί δώδεκα χρόνια μετάγουν σιδηροδέσμιους, με ότι συνεπάγεται αυτό και αποτελώντας κυριολεκτικά το «τελευταίο εμπόδιο» για την ελευθερία. Αλήθεια το σκέφτηκε αυτό κανείς από τους συντάκτες των συγκεκριμένων άρθρων; Πόσο ζυγίζει στην παλάντζα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» η ασφάλεια των λειτουργών του κράτους; Πώς θα μπορέσει ο υπάλληλος που τη μία μέρα συγχρωτίζεται και συνδιαλέγεται με τους κρατούμενους την επόμενη μέρα να τους μετάγει σιδηροδέσμιους και να ασκήσει την απαιτούμενη σε κάποιες περιπτώσεις – ελπίζουμε ελάχιστες - βία; Και μετά πώς θα μπορέσει να ξαναμπεί στην πτέρυγα ή στο προαύλιο; Πώς θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απειλές για τον ίδιο και την οικογένειά του, από τον κρατούμενο που - έχει τη δυνατότητα και μπορεί - σχεδιάζει να αποδράσει κατά τη διάρκεια μεταγωγής, όταν θα ξέρει ότι την επόμενη μέρα θα βρίσκεται στον ίδιο χώρο; Πώς θα κάνει χρήση του όπλου του – αυτού που του δίνει η πολιτεία για να διαφυλάξει την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου, την ασφάλεια του κρατούμενου και την προσωπική του ασφάλεια από τις συνέπειες μιας απόδρασης – σύμφωνα με το άρθρο 50, του Νόμου 2721/99. Μια απλή ανάγνωση του Προεδρικού Διατάγματος 215/06 «Κανονισμός Οργάνωσης και Λειτουργίας της Υπηρεσίας Εξωτερικής Φρούρησης Καταστημάτων Κράτησης.», θα μπορούσε να πείσει και τον πιο «κακόπιστο», για τους λόγους για τους οποίους ΔΕΝ δύναται ένας Εξωτερικός Φρουρός, ο οποίος εκπαιδεύτηκε και γαλουχήθηκε υπηρεσιακά, ώστε να εκτελεί αστυνομικά καθήκοντα, να αναλάβει καθήκοντα μιας άλλης υπηρεσίας, της οποίας ο σκοπός και η αποστολή της είναι εντελώς διαφορετικά και απέχουν παρασάγγας από αυτά των Εξωτερικών Φρουρών. Δεν μπορεί το μοναδικό κριτήριο για κάτι τέτοιο, να είναι η σύμπτωση ότι και οι δύο υπηρεσίες ασκούν καθήκοντα στον ίδιο χώρο, ούτε η πιθανή αριθμητική υπεροχή σε κάποια Καταστήματα Κράτησης. Αυτά που θα έπρεπε να ληφθούν υπ’ όψιν, είναι πρώτα απ’ όλα η ασφάλεια του προσωπικού, των κρατουμένων και του κοινωνικού συνόλου και μετά το τι καθήκοντα εκτελούνται από τις δύο υπηρεσίες, η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχουν, εάν επαρκεί το προσωπικό ένθεν κακείθεν για να φέρει εις πέρας τα καθήκοντα αυτά και τέλος εάν με την προτεινόμενη διάταξη θα παρέχονται καλύτερης ποιότητας υπηρεσίες. Φοβάμαι πως με την προτεινόμενη διάταξη όχι μόνο η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν θα αναβαθμιστεί, αλλά αντίθετα θα ανοίξει ένας νέος κύκλος βίας και ταραχών εντός των Καταστημάτων Κράτησης που στόχο θα έχουν τους επί δωδεκαετίας «δεσμώτες» και εκφραστές της «νόμιμης βίας του κράτους» έναντι των κρατουμένων, Εξωτερικούς Φρουρούς που εσείς με τα συγκεκριμένα άρθρα καθιστάτε «πρόβατα επί σφαγή». Ποιος σας πληροφόρησε ή ποιος ήταν εκείνος ο υπηρεσιακός παράγοντας που είπε ότι οι υπάλληλοι της Εξωτερικής Φρουράς είναι αρκετοί και περισσεύουν; Για σκεφτείτε πόσες μεταγωγές εκτελούνται καθημερινά από τα καταστήματα κράτησης στα δικαστήρια και στα νοσοκομεία. Για να μεταχθεί ένας (1) κρατούμενος χρειάζονται δύο (2) τουλάχιστον συνοδοί και ένας οδηγός. Για να φυλαχθεί ένας κρατούμενος στο νοσοκομείο χρειάζονται τουλάχιστον δύο (2) άτομα. Εάν λοιπόν κάνετε τους πολλαπλασιασμούς σας καθημερινά, θα δείτε ότι ούτε το προσωπικό της Εξωτερικής Φρουράς δεν επαρκεί. Πάραυτα και προς εκτόνωση της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Σωφρονιστική Υπηρεσία λόγω των αθρόων συνταξιοδοτήσεων της τελευταίας τριετίας, θα μπορούσε η Εξωτερική Φρουρά να αναλάβει καθήκοντα που συνάδουν με το ένοπλο της υπηρεσίας και τα αστυνομικά καθήκοντα της, όπως είναι τα Εξωτερικά Θυρωρεία των Καταστημάτων Κράτησης – όπου σήμερα απασχολείται ικανός αριθμός υπαλλήλων της Σωφρονιστικής Υπηρεσίας – στα οποία γίνεται ο έλεγχος όλων των εισερχομένων, ατόμων και ειδών, στα Καταστήματα Κράτησης. Κλείνοντας θέλω να πω ότι όλα τα παραπάνω βασίζονται στην εμπειρία μου ως «μάχιμος» υπάλληλος της Υπηρεσίας Εξωτερικής Φρούρησης Καταστημάτων Κράτησης, όπως άλλωστε είναι και το σύνολο των συναδέλφων μου, οι οποίοι καθημερινά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην εκτέλεση του καθήκοντος με τα ελάχιστα που τους παρέχονται από την πολιτεία. Μπορείτε να εκλάβετε το παραπάνω κείμενο όχι μόνο σαν κριτική επί του άρθρου άλλα και σαν κραυγή αγωνίας, ενός Εξωτερικού Φρουρού.