Αρχική Παρεμβάσεις στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας - Τροποποιήσεις σχετικά με τη δημοσίευση διαθηκών - Τροποποιήσεις στο ρυθμιστικό πλαίσιο των ανακοπών…ΜΕΡΟΣ Γ’ ΛΟΙΠΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (Άρθρα 140-152)Σχόλιο του χρήστη ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ | 10 Ιουλίου 2025, 07:56
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ' | 10 Ιουλίου 2025, 07:56

    Άρθρο 147 ΣχΝ : Ανώτατες χρεώσεις Με το ως άνω νομοσχέδιο, εισάγεται ρύθμιση περί ανωτάτων χρεώσεων τόσο στο Πρωτοδικείο, όσο και στο Εφετείο. Η συγκεκριμένη ρύθμιση, που ως σύλληψη έχει σαφή θετικά χαρακτηριστικά, καθώς αποτέλεσε πρόταση της Ένωσής μας, προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι οι χρεώσεις των δικαστών δε θα εκτιναχθούν ραγδαία σε μη διαχειρίσιμα μεγέθη, καθιστώντας πειθαρχικά ελεγχόμενο ολόκληρο το δικαστικό σώμα και μειώνοντας την ποιότητα του δικαστικού έργου, εν τέλει δεν ικανοποιεί καθόλου ως προς το αποτέλεσμα, καθώς με τη μορφή με την οποία εισάγεται, εν τέλει οι προστατευτικές της δυνατότητες συρρικνώνονται δραστικά. Ειδικότερα: Ενώ η πρόταση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ήταν η ανώτατη χρέωση να είναι 130 δικογραφίες στο Πρωτοδικείο και 50 στο Εφετείο, αριθμοί που κατά τη συνάντηση που είχε η Ένωση με τον υπουργό και τον υφυπουργό, είχαν χαρακτηρισθεί ρεαλιστικοί, εν τέλει στο νομοσχέδιο εισάγεται πρόβλεψη για χρέωση 150 δικογραφιών στο Πρωτοδικείο και 70 στο εφετείο, ενώ ρητά εξαιρούνται του πλαφόν οι υποθέσεις ασφαλιστικών μέτρων, εκουσίας δικαιοδοσίας και μικροδιαφορών. Μόνο ως ομολογία διάθεσης για υπερχρέωση μπορεί να γίνει αντιληπτή αυτή η μορφή ρύθμισης, καθώς ακυρώνει στην πράξη, τον προστατευτικό χαρακτήρα της σύλληψής της, δεδομένου ότι 150 δικογραφίες τακτικής ή ειδικών διαδικασιών, αποτελούν αφ εαυτού τους πλήρη και βαριά ετήσια χρέωση. Η δε πρόβλεψη ότι δεν λαμβάνονται υπόψιν τα ασφαλιστικά μέτρα, ουσιαστικά εκμηδενίζει το δικαστικό έργο ενός ολόκληρου δικαστικού βαθμού, ήτοι των προέδρων πρωτοδικών, ενώ φαίνεται να αντιμετωπίζει ενιαία ολόκληρη την εκούσια δικαιοδοσία, είτε αφορά ακούσιες νοσηλείες, είτε πτωχευτικό και εταιρικό δίκαιο, που είναι υποθέσεις με σοβαρά και δυσχερή νομικά ζητήματα. Τέλος, είναι κατανοητή η μη ενιαία προσμέτρηση των μικροδιαφορών, που λόγω της ευκολίας που παρουσιάζουν ως αντικείμενο, δικαιολογημένα δεν θα μπορούσαν να προσμετρώνται ενιαία, αυτό όμως δεν οδηγεί στον εκμηδενισμό τους ως δικαστικό έργο, αλλά μόνο στον διαφορετικό υπολογισμό τους, σε σχέση με τις λοιπές υποθέσεις. Η ρύθμιση θα πρέπει να λάβει τη μορφή που είχε η πρόταση της ΕΝΔΕ κατά την οποία: «Δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση η υπέρβαση του ανώτατου αριθμού υποθέσεων που χρεώνονται ανά δικαστικό ή εισαγγελικό λειτουργό, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 20% του προβλεπόμενου στους οικείους κανονισμούς ορίου. Για τους δικαστές της πολιτικής δικαιοσύνης ο ανώτατος αριθμός αναλογούσας χρέωσης δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 130 δικογραφίες κατ΄ έτος στον πρώτο βαθμό και τις 50 δικογραφίες στον δεύτερο βαθμό».