• Σχόλιο του χρήστη 'Σίμος Ι. Σαμαράς' | 6 Μαΐου 2010, 22:35

    Στη διαιτητική διαδικασία, η οποία είναι υποκατάστατη μορφή της απονομής δικαιοσύνης και βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν είναι υποχρεωτική η παράσταση δικηγόρου (άρθρο 886 § 3 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας), δεν μπορεί να απαιτείται αυτή στη διαμεσολάβηση, που αποτελεί διαδικασία σαφώς υποδεέστερη, υπό την έννοια ότι δεν ασκείται δικαιοδοτικό έργο, αλλά τα μετέχοντα μέρη καθοδηγούνται από τρίτο (μεσολαβητή) στην επίτευξη συμφωνίας. Απαίτηση, λοιπόν, για υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου στη διαμεσολάβηση, ενώ δεν κατοχυρώνει ουσιωδώς περαιτέρω τα δικαιώματα των μετεχόντων – γι’ αυτό δεν προβλέφθηκε στη διαιτησία – θα συνιστούσε παράβαση της αρχής ισότητας έναντι του νόμου που κατοχυρώνεται συνταγματικά (άρθρο 4 § 1 Συντ.). Η επιβάρυνση με το πρόσθετο κόστος της παράστασης δικηγόρου θα αύξανε το συνολικό κόστος της διαμεσολάβησης καθιστώντας την συμφέρουσα σε λιγότερες περιπτώσεις κι έτσι θα ερχόταν σε αντίθεση με την καθιέρωση της διαμεσολάβησης ως συμφέρουσας εναλλακτικής μορφής επίλυση διαφορών που διαπνέει την Οδηγία 2008/52/ΕΚ – προς την οποία επιχειρείται εναρμόνιση με το παρόν προσχέδιο νόμου – και κατοχυρώνεται στην αιτιολογική σκέψη αριθ. 6 του Προοιμίου της. Δεν είναι, άλλωστε τυχαίο, που σε κανένα σημείο της Οδηγίας 2008/52/ΕΚ δεν κατοχυρώνεται παράσταση δικηγόρου στη διαδικασία: ο κοινοτικός νομοθέτης έκρινε ότι δεν είναι οπωσδήποτε αναγκαία. Για το λόγο αυτό θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η καθιέρωση υποχρεωτικής παράστασης δικηγόρου συνιστά ανεπίτρεπτη παρέκκλιση κατά την εναρμόνιση προς την ανωτέρω αναφερθείσα Οδηγία. ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com