1. Στη διαδικασία της διαμεσολάβησης τα μέρη παρίστανται αυτοπροσώπως ή δια του εκπροσώπου τους και υποχρεωτικά με πληρεξούσιο δικηγόρο.
2. Ο διαμεσολαβητής διορίζεται από τα μέρη ή από τρίτο της επιλογής τους.
3. Η διαδικασία της διαμεσολάβησης καθορίζεται από τον διαμεσολαβητή. Η διαδικασία είναι μυστική και δεν τηρούνται πρακτικά. Ο διαμεσολαβητής μπορεί να επικοινωνεί και να συναντάται στα πλαίσια της διαμεσολάβησης με καθένα από τα μέρη. Πληροφορίες που αντλεί ο διαμεσολαβητής κατά τις επαφές αυτές με το ένα μέρος δεν κοινοποιούνται στο άλλο μέρος χωρίς την σύμφωνη γνώμη του.
4. Ο διαμεσολαβητής δεν είναι υποχρεωμένος να δεχθεί τον διορισμό του και ευθύνεται κατά την διάρκεια της διαμεσολάβησης μόνο για δόλο.
ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ Ο ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ ΝΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΟΛΟ ,ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΜΕΛΕΙΑ. ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ,ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ Η ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΘΕΙ.
ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ Η ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΕΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΔΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ,ΝΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΔΕ Ο ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ , ΠΟΥ ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ.
ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ , ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ,ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΚΟΥΡΙΕΡ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΤΟΥΣ – ΕΦΟΣΟΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ,ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΤΑΔΙΟ ΑΥΤΗΣ.
Στη διαιτητική διαδικασία, η οποία είναι υποκατάστατη μορφή της απονομής δικαιοσύνης και βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν είναι υποχρεωτική η παράσταση δικηγόρου (άρθρο 886 § 3 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας), δεν μπορεί να απαιτείται αυτή στη διαμεσολάβηση, που αποτελεί διαδικασία σαφώς υποδεέστερη, υπό την έννοια ότι δεν ασκείται δικαιοδοτικό έργο, αλλά τα μετέχοντα μέρη καθοδηγούνται από τρίτο (μεσολαβητή) στην επίτευξη συμφωνίας. Απαίτηση, λοιπόν, για υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου στη διαμεσολάβηση, ενώ δεν κατοχυρώνει ουσιωδώς περαιτέρω τα δικαιώματα των μετεχόντων – γι’ αυτό δεν προβλέφθηκε στη διαιτησία – θα συνιστούσε παράβαση της αρχής ισότητας έναντι του νόμου που κατοχυρώνεται συνταγματικά (άρθρο 4 § 1 Συντ.).
Η επιβάρυνση με το πρόσθετο κόστος της παράστασης δικηγόρου θα αύξανε το συνολικό κόστος της διαμεσολάβησης καθιστώντας την συμφέρουσα σε λιγότερες περιπτώσεις κι έτσι θα ερχόταν σε αντίθεση με την καθιέρωση της διαμεσολάβησης ως συμφέρουσας εναλλακτικής μορφής επίλυση διαφορών που διαπνέει την Οδηγία 2008/52/ΕΚ – προς την οποία επιχειρείται εναρμόνιση με το παρόν προσχέδιο νόμου – και κατοχυρώνεται στην αιτιολογική σκέψη αριθ. 6 του Προοιμίου της. Δεν είναι, άλλωστε τυχαίο, που σε κανένα σημείο της Οδηγίας 2008/52/ΕΚ δεν κατοχυρώνεται παράσταση δικηγόρου στη διαδικασία: ο κοινοτικός νομοθέτης έκρινε ότι δεν είναι οπωσδήποτε αναγκαία. Για το λόγο αυτό θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η καθιέρωση υποχρεωτικής παράστασης δικηγόρου συνιστά ανεπίτρεπτη παρέκκλιση κατά την εναρμόνιση προς την ανωτέρω αναφερθείσα Οδηγία.
ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος
Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών
http://www.nomologio.wordpress.com
Η Παράγραφος 1 είναι ακόμη ένα «συνδικαλιστικό» τερτίπι των Δικηγόρων.
Γιατί «υποχρεωτικά»?
Για να έχουν δουλειά οι δικηγόροι?
Κύριε Υπουργέ, αυτό είναι απαράδεκτο όπως είναι και απαράδεκτη η «υποχρεωτική» παράσταση δικηγόρου κατά την υπογραφή συμβολαίων.
Ποια είναι η προστιθέμενη αξία από την «υποχρεωτική» παράσταση των δικηγόρων?
Γιατί δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω εγώ εάν η παρουσία του δικηγόρου έχει προστιθέμενη αξία? Ακόμη και εάν κρίνω ότι θέλω να έχω ένα δικηγόρο μαζί μου, ποιος είναι αυτός που ορίζει ότι πρέπει να τον πληρώνω 100 ευρώ την ώρα?
Παρακαλώ να σοβαρευτούμε! Δεν ζούμε σε μια «δημοκρατία της μπανανίας» αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να μπορεί ο διαμεσολαβητής να επικοινωνεί και με τους ίδιους τους «διαφωνούντες» και όχι μόνο με τους αντιπροσώπους τους.
Να μπορεί να καλεί και σε κοινή συνάντηση τους «διαφωνούντες» και όχι μόνο τους αντιπροσώπους τους.