Αρχική Σύμφωνο ΣυμβίωσηςΆρθρο 01: ΣύστασηΣχόλιο του χρήστη Μπάμπης | 9 Νοεμβρίου 2015, 15:01
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μπάμπης' | 9 Νοεμβρίου 2015, 15:01

    Η νομοθέτηση ενός τύπου συμφώνου συμβίωσης και για τους ομοφυλόφιλους είναι ορθή. Με κάποιον τρόπο θα πρέπει και αυτοί οι πολίτες να διασφαλίζουν τα αστικά τους δικαιώματα. Ωστόσο θα πρέπει να καταστεί σαφές στην αιτιολογική έκθεση του νόμου ότι τα συγκεκριμένα άρθρα του ΑΚ αποτελούν μια sui generis ρύθμιση έννομης σχέσης μεταξύ ενηλίκων και ουδεμία σχέση έχει με αυτό που η συλλογική συνείδηση και τα κοινωνικά ήθη ονομάζουν "γάμο", "συζύγους", "γονείς", οικογένεια". Η προφανής στόχευση των ενώσεων ομοερωτικών ανθρώπων είναι η παραπάνω ρύθμιση να αποτελέσει απλώς ένα βήμα μέχρι την οριστική και πλήρη εξομοίωσή τους με τα ετερόφυλα ζεύγη και την ένταξή τους στο θεσμό της "οικογένειας". Κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς παράλογο και αφύσικο, είναι και αντικοινωνικό και παράνομο. Τα ανθρώπινα δικαιώματα βασίζονται στο αυτονόητο. Όπως δε μπορεί να υπάρξει δικαίωμα ενός άντρα στη μητρότητα ή ενός ενήλικα στην παιδική ηλικία, έτσι δε μπορεί να υπάρξει και δικαίωμα στο γάμο και στην υιοθεσία π.χ. δύο ομοφυλόφιλων ανδρών. Η "οικογένεια" έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο που διαμορφώθηκε από τις ανθρώπινες κοινωνίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και σε όλες τις εποχές, έχει μια ιερότητα (σε ανθρώπινο επίπεδο, όχι μεταφυσικό - θρησκευτικό) και έχει αναχθεί σε κοινωνικό θεσμό. Δε μπορεί το νόημά της να αλλοιωθεί με ό,τι νομικές και κοινωνικές συνέπειες θα έχει αυτό, μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινωνίας μια παρεκκλίνουσα για την πλειοψηφία ερωτική συμπεριφορά. Συνεπώς ΝΑΙ στην ένταξη των ομοφυλόφιλων στη ρύθμιση του συμφώνου συμβίωσης, ΟΧΙ όμως στην ερμηνεία αυτής της ένταξης ως προοιμίου για την μετέπειτα ένταξή τους στο γάμο, τη συζυγική ιδιότητα ή την οικογένεια. Το επιχείρημα ότι κάποιες χώρες της Ευρώπης και της Β. Αμερικής οδηγούνται σήμερα σε αυτή την κατεύθυνση δε δεσμεύει τον έλληνα νομοθέτη. Κάθε χώρα έχει τις ιδιατερότητές της που απορρέουν από την ιστορία, την παράδοση, τα κοινωνικά ήθη και έθιμά της, την επίσημη θρησκεία της, τις επικρατούσες κοινωνικές αντιλήψεις της κλπ. και δε σημαίνει ότι όλοι θα γίνουμε μια ομοιόμορφη μάζα, ούτε ότι αυτό που νομοθετεί συγκυριακά σήμερα ο δυτικοευρωπαίος είναι κατανάγκην σωστό επειδή είναι δυτικοευρωπαίος. Άλλωστε η ισότητα επιβάλλει την όμοια αντιμετώπιση των όμοιων και τη διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση των ανόμοιων και όχι την αυτή αντιμετώπιση όλων ασχέτως των μεταξύ τους διαφορών. Εξάλλου σύμφωνα με το άρθρο 12 της ΕΣΔΑ ο άνδρας και η γυναίκα ΜΟΝΟ έχουν δικαίωμα συνάψεως γάμου και δημιουργίας οικογένειας. Το πως θα χαρακτηρίσουμε την ένωση δύο ομοφυλόφιλων και τι έννομες συνέπειες θα προβλέψουμε γι αυτήν είναι θέμα συζήτησης, σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν είναι γάμος και οικογένεια. Και ακόμα περισσότερο δεν είναι περιβάλλον για υιοθεσία. Σε κάθε περίπτωση ο έλληνας νομοθέτης δεν πρέπει να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα ζητήματα αβρόχοις ποσί και οφείλει να διασφαλίσει τη μοναδικότητα της οικογένειας και του γάμου ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα κατά τη νομοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών και όχι να του προσδώσει τέτοιες έννομες συνέπειες ή να παραπέμψει σε ανάλογη εφαρμογή ρυθμίσεων για συζύγους, που θα το καταστήσουν αργότερα προοίμιο του γάμου ή οιονεί γάμο ή οιονεί οικογενειακό περιβάλλον για κοινή υιοθεσία.