• Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτρης Τσαντάρης' | 20 Σεπτεμβρίου 2010, 15:46

    Μεγάλο μέρος της επιβάρυνσης των διοικητικών δικαστηρίων οφείλεται πράγματι στο γεγονός ότι η Διοίκηση εμμένει να εξαντλεί τις δικονομικές δυνατότητές της ακόμα και σε θέματα λυμένα με πάγια νομολογία (για παράδειγμα, τα δικαστήρια κάθε βαθμού ακόμη ταλανίζονται από υποθέσεις οικογενειακού επιδόματος, με αναμάσηση μεν των ίδιων επιχειρημάτων, αλλά με τεράστιο κόστος στα πινάκια και στις εργατοώρες των δικαστών). Από αυτήν την άποψη, η εισαγωγή μιας "διαταγής πληρωμής" και στη διοικητική δικονομία θα μπορούσε κατ' αρχήν να φέρει αποτελέσματα για την ταχεία εκκαθάριση τέτοιων υποθέσεων, όχι όμως αν δεν περιοριστεί η δυνατότητα του Δημοσίου και των ΝΠΔΔ να ανακόψουν τη σχετική δικαστική απόφανση. Η μεγάλη προθεσμία για την ανακοπή (90 ημέρες) και η έλλειψη σχετικών περιορισμών οδηγούν στην πρόβλεψη ότι στην ήδη στρεψόδικη πρακτική της Διοίκησης, ως προς την ικανοποίηση τέτοιων αξιώσεων, προσφέρεται ένα ακόμη στάδιο. Χωρίς κάποια περιοριστική οριοθέτηση (πχ σύντομη προθεσμία, δυνατότητα για αμφισβήτηση μόνο των πραγματικών δεδομένων - ίσως με παράλληλη πρόβλεψη για επάνοδο στα νομικά ζητήματα μόνο ενώπιον του ΣτΕ ή του ΑΕΔ), τα δικαστήρια όχι απλώς δεν θα ανακουφιστούν, αλλά θα επιβαρυνθούν με μια ακόμη διαδικασία, εν τέλει αναποτελεσματική. Γενικώς, το να ασχολούνται τα κατώτερα δικαστήρια με λυμένα νομικά ζητήματα, απαντώντας σε προσχηματικούς σχετικούς ισχυρισμούς και περιοριζόμενα κατ' ουσίαν στον αριθμητικό προσδιορισμό των αξιώσεων, ως άλλοι λογιστές της Διοίκησης, δεν συνιστά ουσιαστικό δικαιοδοτικό έργο, ειδικά τη στιγμή που γίνεται σε βάρος άλλων υποθέσεων που περιμένουν (πραγματική) επίλυση.   Δημήτρης Τσαντάρης Πρωτοδίκης Δ.Δ.