Αρχική Θεσμικό Πλαίσιο Αγροτικών ΣυνεταιρισμώνΆρθρο 1 ΟρισμοίΣχόλιο του χρήστη Γεράσιμος Μικρούλης | 16 Απριλίου 2011, 19:20
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεράσιμος Μικρούλης' | 16 Απριλίου 2011, 19:20

    Επιθυμώ να συμμετάσχω στη διαβούλευση για να εκφράσω μέσω αυτής τον θυμό που νιώθω για την αντιμετώπιση που είχα κατά την διάρκεια της ζωής μου από το Ελληνικό κράτος και τους λειτουργούς του. Γεννήθηκα στην Λευκίμμη της Κέρκυρας μια πανέμορφη αγροτική περιοχή τότε, της Κερκυραϊκής υπαίθρου. Ο πατέρας μου ήταν κάτοχος βιομηχανικής άδειας μέχρι το 1972 όπου η οικογένεια μου κυνηγήθηκε από το τότε δικτατορικό καθεστώς λόγω των αριστερών μας πεποιθήσεων, χωρίς να γλιτώσω ούτε και εγώ, σε ηλικία 12 ετών (ναι κύριοι! σημερινοί λειτουργοί) ενώ ήμουν 12 ετών και πήγαινα στην έκτη δημοτικού καταδικάστηκα για αντίσταση στο τότε καθεστώς. Η δίκη γινόταν στο δικαστήριο ανηλίκων του νησιού και εντέλει καταδικάστηκα και με είχαν διώξει από όλα τα σχολεία την Ελλάδας!!!. Για όσους δε με πιστεύουν, υπάρχουν στοιχεία που το αποδεικνύουν. Αποφάσισε τότε το δικαστήριο να πληρωθεί χρηματικό πρόστιμο από τους γονείς μου και να με παρακολουθεί κοινωνικός λειτουργός για τον επόμενο χρόνο και στους δικούς μου, τους αφαίρεσαν την άδεια λειτουργίας του αγροτικού μας εργοστασίου και το διωγμό μας για την ανεύρεση πόρων και σχολείου στην Αθήνα, όπου τότε με ανάγκασαν να πάω μόνο σε ιδιωτικό σχολείο και μάλιστα φιλικού προς το τότε καθεστώς οπότε την πρώτη γυμνασίου την τελείωσα στην σχολή Παπαδοπούλου στην Καλλιθέα, αναγκάζοντας τον άνεργο τότε Πατέρα μου να πληρώνει 22000δραχ. Μηνιαίως, ακόμη τα θυμάμαι, ευτυχώς την επόμενη χρονιά προσφέρθηκε ένας Άγιος Άνθρωπος ο Αρσένιος Χρυσικόπουλος και ανέλαβε την προστασία μου ώστε να πάω στο σχολείο που δίδασκε, στο πρώτο γυμνάσιο - λύκειο του Πειραιά. Ο κύριος Χρυσικόπουλος πόνταρε στο τοπικιστικό μου φιλότιμο και όταν μου εξέφρασε την επιθυμία του, ότι ένας Κερκυραίος στον Πειραιά θα πρέπει να είναι καλός μαθητής, εισακούσθηκε και δεν άργησαν να φανούν και τα αποτελέσματα, στην τρίτη γυμνασίου, όπου η απόδοσή μου στα μαθήματα δυστυχώς ήταν πολύ καλή και πέρασα στην πρώτη δέσμη και μετέπειτα δυστυχώς και πάλι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν περιαυτολογώ αλλά όλα έχουν την σημασία τους και πρέπει να αναφερθούν μπας και υπάρξουν φιλόκαλοι λειτουργοί αυτού του κράτους και δώσουν ένα τέλος στην άδικη ταλαιπωρία που υφίστανται όλοι όσοι έχουν φιλότιμο σε αυτό το κράτος. Αφού λοιπόν φορτώθηκα με 11 ακαδημαϊκά έτη, επέστρεψα στην Ελλάδα γεμάτος όνειρα και καινοτόμες ιδέες με σκοπό να τα πραγματοποιήσω και άρχισα να ελπίζω στην πραγμάτωση των φιλόκαλων ιδεών μου, γιατί η Πατρίδα μου αναγνώρισε τις αξίες μου και με τοποθέτησε στην στρατιωτική μου θητεία ως έφεδρος αξιωματικός και μάλιστα ειδικά εκπαιδευμένος στον ανορθόδοξο πόλεμο, Ρεντίνα Βέβαια σήμερα έχω αρχίσει να πιστεύω πως με έκανα αξιωματικό με ειδικότητα στον ανορθόδοξο πόλεμο γιατί ήταν επικίνδυνη και επίπονη ειδικότητα και όλοι όσοι μπορούσαν χρησιμοποιούσαν τα <> τους για να την αποφύγουν. Ήταν το 1989 όταν μου ανέθεσε η πατρίδα μου βάση τις ακαδημαϊκών μου και εκπαιδευτικών μου ικανοτήτων όπως πίστευα αποστολή με σκοπό να προστατεύω τον Νο 1 στόχο της τρομοκρατίας, τον τότε αρχηγό της Κ.Υ.Π. ολοκλήρωσα την προαναφερόμενη αποστολή όπως και πολλών άλλων με επιτυχία. Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσή μου ενεπλάκη σε θανατηφόρο ατύχημα λεωφορείου του οσε, στο οποίο ήμουν επιβάτης με αποτέλεσμα να πάθω σπονδυλοολίσθηση, χωρίς όμως να μου αποκαταστήσει την υγεία μου ως όφειλε ο Ε.Σ. εξάλλου δεν το επιδίωξα, γιατί δεν είχαν εκδηλωθεί τα συμπτώματα. Όταν όμως τελείωσα ποια την θητεία μου ενημερώθηκα από τον Ιατρό του αξονικού τομογράφου ότι είχα πάθει σπονδυλοολίσθηση με αφόρητους πόνους, που δεν επιδεχόταν τότε τουλάχιστον επέμβασης, γιατί ήταν ο σπόνδυλος που συγκρατεί το νεφρό όπως μου είπαν. Έλπιζα ότι θα το ξεπερνούσα όμως η ποιότητα της ζωής μου λόγω των αφόρητων πόνων, ήταν όσο ποιο χαμηλά μπορεί να φτάσει, με αποκορύφωμα, εγώ, ένας αθλητικός άνδρας που δεν είχα βάλει ποτέ μου τσιγάρο στο στόμα μου και ποτέ μου δεν είχα χάσει μέχρι τότε την νηφαλιότητας μου καθ οιοδήποτε τρόπο, κατάντησα οποιοεξαρτόμενος. Από το 1992 και ενώ είχα ιδρύσει ήδη δυο πετυχημένες εταιρείες με αντικείμενο εφαρμογών τους τομείς της κατάρτισής μου, μια οικολογικής συσκευασίας και ενός διαφημιστικού γραφείου που λειτουργεί επιτυχώς με την επωνυμία Karamella έως τις μέρες μας και μάλιστα με προσωπικό που ξεπερνά τους 70 εργαζόμενους. Δεν θέλω να περάσω ευθύνες σε κανέναν, άλλα μόλις μαθεύτηκε το πρόβλημα υγείας, εξαγοράστηκαν τα εταιρικά μου μερίδια και εγώ τότε αναζήτησα να εργαστώ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός, μέχρι το 2000, όχι όμως στο δημόσιο γιατί δεν πίστευα πως θα μπορούσε αυτό να μου δώσει τις ευκαιρίες που αναζητούσα, τότε δημιουργήθηκε από το υπουργείο ανάπτυξης το πρόγραμμα δικτυωθείτε και πήρα την απόφαση ποια, να επιστρέψω στον τόπο καταγωγής μου που είχα αφήσει να καταστρέφεται το αγροτικό εργοστάσιο του πατέρα μου. Είχα σκοπό παραλλήλως να το αναστηλώσω βάση καινοτόμου σχεδίου, γιατί ήταν ένα χώρος παραγωγής έργου, που παρείχε σταθερή εργασία σε τουλάχιστον 20 οικογένειες και το κενό που είχε αφήσει μετά το πολιτικό διωγμό που υπέστη οι οικογένειά μου σύμφωνα με τα προαναφερόμενα ήταν μεγάλο. Τότε ήταν που ετέθη για πρώτη φορά ο θεσμός των νέων αγροτών παράλληλα δε προγραμματιζόταν να απελευθερωθεί το μονοπώλιο της ενέργειας για τις ΑΠΕ, όπου λόγω στο ότι περιείχε ως κινητήριο Μηχανή μία στέρλινγκ εξωτερικής καύσης με καύσιμο βιομάζας (Λιοστα, πελλετ) δηλαδή ένα θαύμα της βιομηχανικής εποχής και δεν έπρεπε να χάσω την ευκαιρία. Έτσι, παράλληλα με την πιστοποίηση που επεδίωξα να πάρω ως συνεργάτης υποστήριξης και καθοδήγησης του Ιονίου πανεπιστημίου στο πρόγραμμα Δικτυωθείτε, συγκέντρωσα και ότι χρειαζόταν για να χαρακτηριστώ νέος αγρότης. Και το πέτυχα, έφερα και την οικογένειά μου ( Γονείς, Σύζυγο και Παιδί) στην Κέρκυρα και εγκαταστάθηκα στο πατρικό μου στην πανέμορφη και κατάφυτη Κερκυραϊκή ύπαιθρο με σκοπό όμως τώρα, την παραγωγή ενέργειας με βιομάζα όπως προανέφερα, γιατί το εργοστάσιο κατασκευάσθηκε από του Βρετανούς τη εποχή της βασίλισσας Βικτορίας, όταν ακόμα τα Ιόνια νησιά ανήκαν στην Κοινοπολιτεία. Η Μηχανή τοποθετήθηκε εδώ για να στηρίξει την αειφορία του Νησιού μας, θυμάμαι πως κατά το ξεκίνημα της σεζόν ο πατέρας μου μας έβαζε να μαζεύουμε φύκια να τα απλώνουμε στα τηγάνια των αλυκών να ξεπλυθούν από το αλάτι με τις βροχές του χειμώνα και όταν ξεκίναγε η ελαιοσυγκομιδή και μέχρι να βγουν οι πρώτες ποσότητες πυρήνα (λιόστα) τα χρησιμοποιούσαμε ως καύσιμα. Είχα την εντύπωση πως θα συνέβαλλε με την αναστήλωσή της στην αειφορία του τόπου μου, θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και θα απασχοληθώ και εγώ χωρίς να την στερώ από άλλους που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από εμένα μια θέση στο Δημόσιο. Εξάλλου για εμένα που διέθετα περιουσιολόγιο όπως πίστευα, ικανό να με θρέψει για όλη μου την ζωή, δεν μου ήταν ηθικά σωστό να καταλάβω μια θέση στο δημόσιο. Από φιλότιμο απέφυγα το δημόσιο γιατί από μικρός πίστευα πως έπρεπε να προσφέρω εργασία σε άλλους και έπρεπε να κάνω ότι πέρναγε από το χέρι μου να πετύχω τον στόχο μου με κάθε τρόπο (με εκπαίδευσαν σε αυτό). Έλα όμως που σύντομα συμπέρανα πως, ποια στο δημόσιο είχαν επιδιώξει να βολευτούν όλοι όσοι είχα άριστες σχέσεις με τους πολιτικούς μας εκπροσώπους. Δηλαδή όλοι όσοι είχαν μεγάλα περιουσιολόγια. Είναι ποια κοινό μυστικό και στη Ευρώπη ακόμη, πως στο ελληνικό δημόσιο έχουν βρει καταφύγιο όλοι όσοι διαθέτουν κεφάλαια για να φτιάξουν εργασίες για τους άλλους. Το αποτέλεσμα το γνωρίσαμε πολύ καλά στις μέρες μας, όταν ποια δε επενδύει κανένας και μάλιστα όλοι όσοι έχουν μεγάλο περουσιολόγιο έχουν και έξοδα συντήρησης της περιουσίας τους, που δεν καλύπτονται από τα εισοδήματα του δημοσίου και αναγκάζονται να κλέβουν για να το πετύχουν, αλλά το βασικότερο εμποδίζουν και όλους εμάς που θέλουμε. Ξέρω και του λόγους, αλλά θα ήταν άτοπο να τους υποτιμήσω για μια ακόμη φορά. Προσπαθήστε να τους καταλάβετε. Εγώ θέλω να με αφήσουν ήσυχο να εφαρμόσω κάθε φιλόκαλη πράξη. Εγώ θέλω να γίνει το κτηματολόγιο στον τόπο μου εγώ θέλω να προσδιοριστούν οι χρήσεις γης, εγώ θέλω να εξορθολογιστεί το αγροτικό Μητρώο, εγώ θέλω να φτιαχτούν τα σχέδια πόλης του Νησιού μου, εγώ θέλω να δοθεί στον Κερκυραϊκό ελαιώνα η αξία που πρέπει, και να μπορέσω τέλος πάντων να συσπειρώσω κάθε φιλόκαλο στον κοινό μας σκοπό που είναι η αειφορία του Νησιού μου. Νιώθω ανήμπορος ποια, δεν θα τα παρατήσω όμως και ευελπιστώ η επιστολή να μη μου χρειαστεί ως άλλοθι στο μέλλον και σε κάθε μου πράξη που θα σκοπεύει ποια στην άμυνα που μπορώ να οργανώσω ως ένας μοναχικός άνθρωπος. Που εκπαιδεύτηκε για να πετυχαίνει τους δίκαιους σκοπούς του με κάθε τρόπο. Δεν αντέχω άλλο είμαι ποια 50 ετών και δεν θέλω να φορτώσω το παιδί μου με τους πόνους τους δικούς μου. Σας παρακαλώ κάντε κάτι. Διώξτε από τις αγκάλες του δημοσίου και των κρατικοδίαιτων ΔΕΚΟ, όλων όσων μπορούν να μπουν στην παραγωγή, όλων όσων έχουν κεφάλαια με τα οποία θα μπορούσαν να φτιάξουν βιοτεχνίες εστιατόρια ξενοδοχεία και κάθε τι άλλο που θα δώσει δουλειά στις νέες γενιές. Δεν έχω λάβει ούτε μία δραχμή από το δημόσιο ενώ αντιθέτως του έχω δώσει εκατομμύρια. Μου χρωστάτε δεν χρωστώ σε κανέναν, δεν έχει δουλέψει για εμένα κανένας και κάθε φορά που χρειάζομαι να δουλέψει κάποιος και στα ποιο απλά, χρειάστηκε να τους πληρώσω αδρά. Και φτάνουμε στο σήμερα που θα έπρεπε να έχουν ποια τακτοποιηθεί τα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετώπισα τότε και ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα και εξαρτώμαι από την εφαρμογή των νόμων. Οι νομοι όμως αργούν και εγω έχω απεξαρτηθεί από τα οποιοειδή και το κτηματολόγιο στο τόπο μου δεν γίνεται και το κράτος μου δεν λειτουργεί. Και η ΔΕΗ καθυστερεί την απελευθέρωση της ενέργειας και το εργοστάσιο γκρεμίζεται και η γυναίκα μου με εγκατέλειψε για να βρεθεί στην σιγουριά του οικογενειακού της περιβάλλοντος και ο γιος μου δεν με γνωρίζει και έφτασε στα 16 χρόνια και ο πατέρας μου πέθανε και η μάνα μου παίρνει 300 ευρώ σύνταξή και μετά από αίτησή μου στον οααε για να της αποδώσουν το εκας δες τις το αποδίδουν, χωρίς να ξέρω τον λόγο και το εθνικό απόθεμα δεν ανοίγει για να καλλιεργήσω την περιουσία μου και είμαι άπορος ποια και ενδοοικογενειακός επαίτης. Τώρα γιατί γράφω όλα αυτά χωρίς να σα δίνω την εντύπωση πως με αυτά λαμβάνω μέρος στην διαβούλευση? Μα για να σας περιγράψω πως δεν μας λείπει τόσο η συμμετοχή μας στην διαβούλευση μας λείπει η λειτουργία του κράτους. Και πως εδώ έξω υπάρχου ακόμη φιλότιμοι πολίτες που είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν με ένα κράτος όχι όμως με μια συμμορία ανήθικων που επιδιώκουν να δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Ας έρθουν άλλοι ας μας αναλάβουν οι τεχνοκράτες, αρκεί να λειτουργήσουμε και εμείς ως ευρωπαϊκό κράτος. Σας παρακαλώ κάντε κάτι δεν μπορώ να καλλιεργήσω τις εκτάσεις μου να ζήσω γιατί δεν έχει ανοίξει το εθνικό απόθεμα ενώ εγώ βλέπω πως κάθε συμπολίτης μου που αποβιώνει τα δικαιώματά του αντί να χορηγούνται στους εδώ καλλιεργητές τα δίνουν σε άλλους με κρατικές διασυνδέσεις. Τέλος ποια έφτασα 50 ετών. Ευχαριστώ. Γεράσιμος Μικρούλης αγρότης και εφαρμοστής Τεχνολογίας Γραφικών Τεχνών.