Αρχική Κατευθυντήριες - οργανωτικές διατάξεις υλοποίησης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με ΑναπηρίεςΆρθρο 04 – Ένταξη της διάστασης της αναπηρίας στις δημόσιες πολιτικέςΣχόλιο του χρήστη Γεώργιος Β. Σαρανταυγάς | 17 Ιουλίου 2017, 12:56
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Β. Σαρανταυγάς' | 17 Ιουλίου 2017, 12:56

    Στο συγκεκριμένο άρθρο ανακυκλώνεται ο σκοπός που έχει διατυπωθεί στο άρθρο 1. Από το σχέδιο νόμου απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο σύστημα αξιολόγησης αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), το οποίο συνιστά το μοναδικό και αναγκαστικό κανάλι καταγραφής, αξιολόγησης και πιστοποίησης της αναπηρίας. Να υποθέσει κανείς ότι θα προσαρμοστεί η Σύμβαση στο ΚΕ.Π.Α., τού οποίου -σημειωτέον- η λειτουργία και φιλοσοφία δεν συνάδει με το δικαιωματικό μοντέλο της Αναπηρίας που απηχεί η Σύμβαση; Η έγκαιρη αναγνώριση και παρέμβαση είναι, πρωταρχικά, υποχρέωση της Πολιτείας (αρθ. 25β Σύμβασης), και όχι προαιρετική δράση τού ατόμου με Αναπηρία, και θα πρέπει να γίνεται ξεχωριστά και αυτοτελώς και όχι υποχρεωτικά σε συνάρτηση με τα εκάστοτε προνοιακά επιδόματα. Αυτό που γίνεται τώρα είναι το αντίθετο. Καλείται το άτομο με αναπηρία (το οποίο βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε ευάλωτη θέση) να προσαρμοστεί και να συντονιστεί με την ιατρο/διοικητική βάσανο του ΚΕ.Π.Α. που αποτελεί και το σκληρό πρόσωπο της Δημόσιας Διοίκησης. Η διαδικασία πιστοποίησης μπορεί να διαρκέσει από 2 μήνες έως 15 (φευ) χρόνια, το βάρος της οποίας καλείται να σηκώσει προσωπικά το ίδιο το άτομο και η οικογένειά του, ψυχικά, σωματικά και οικονομικά. Η παρέλκυση του αιτήματος ενός ατόμου με αναπηρία για πιστοποίηση της πάθησής του ως αναπηρίας, [σ.σ. πρακτική χωρίς κόστος ή ανάληψη ευθύνης από την Πολιτεία] από την Α.Υ.Ε. στη Β.Υ.Ε., έως ότου να "πεταχτεί" στα Διοικητικά Δικαστήρια, μπορεί να συνεπάγεται εως τις πιό κατάφωρες παραβιάσεις δικαιωμάτων. Υπ΄αυτές τις συνθήκες, ειδικά για τα άτομα με βαριά αναπηρία, η άμεση και ουσιαστική παρέμβαση της Πολιτείας συνιστά όχι μόνο συμβατική υποχρέωση αλλά και επιτακτική ανάγκη ώστε να προληθφεί η επιδείνωση της υγείας τους ή ο κίνδυνος απώλειας της ζωής τους. Αντ΄αυτού, το άτομο με αναπηρία αντιμετωπίζεται ως "διοικούμενος" με την πιο αυταρχική ερμηνεία τού Διοικητικού Δικαίου. Το ΚΕ.Π.Α. έχει καταστεί στη χώρα μας συνώνυμο της Αναπηρίας. Το πιστοποιητικό ΚΕ.Π.Α. είναι δηλαδή το μόνο τεκμήριο Αναπηρίας: Έχεις περάσει ΚΕ.Π.Α.; Έχεις αναπηρία με βάση κάποιο "ποσοστό". Δεν έχεις περάσει ή έχεις "κοπεί"; Δεν έχεις αναπηρία και δεν σου αναγνωρίζεται από την Πολιτεία καμμία μα καμμία αδυναμία ή ιδιαιτερότητα, όπως και καμμία διευκόλυνση. Δεδομένου ότι από το 2012 (έτος κύρωσης της Σύμβασης) η σύμβαση παρέμενε κενό γράμμα, αλλά ούτε και με το παρόν σχέδιο νόμου θίγονται ζητήματα που αφορούν στη λειτουργία τού ΚΕ.Π.Α., το τελευταίο θα συνεχίζει επιδεικτικά να αγνοεί το κεφαλαιώδες ζήτημα πού λέγεται ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Ούτε στον ιδρυτικό νόμο του ΚΕ.Π.Α. (3863/2010) υπάρχει κάποια σχετική πρόβλεψη ούτε στο χαοτικό σύστημα των εγκυκλίων. Αυτό σημαίνει αγραμματοσύνη και αδιαφορία του Διοικητικού και Ιατρικού προσωπικού περί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως και παντελής έλλειψη μηχανισμών και διαδικασιών ελέγχου της προστασίας αυτών. Χαρακτηριστικό τού Συστήματος είναι ο συγκεντρωτισμός και η σκόπιμη διάχυση-διάλυση ευθυνών μέσα στο νεφελώδες και δαιδαλώδες Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Επιπλέον, πολιτικές σκοπιμότητες και επινοήσεις ομαδώσεων συμφερόντων όπως η ανωνυμία των ιατρών των επιτροπών, η συγκρότηση ψευδεπίγραφων επιστημονικών επιτροπών στις οποίες προεδρεύουν πρόσωπα πολιτικής επιλογής (σ.σ. ο Γ.Γ. του Υπουργείου Εργασίας), έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα και το γράμμα της Σύμβασης και είναι αδιανόητες σε κράτος δικαίου. Επίσης αδιανόητη είναι η πρακτική κάποιων ιατρών τού Ειδικού Σώματος να εκδίδουν πιστοποιητικά για ΚΕ.Π.Α. (εισηγητικούς φακέλους) ενώ συμμετέχουν σε επιτροπές πιστοποίησης. Παραμένει, λοιπόν, αναπάντητο το κεφαλαιώδους σημασίας ερώτημα πως θα διαχειριστεί η Πολιτεία το ΚΕ.Π.Α., ώστε αυτό να ευθυγραμμιστεί με τις προβλέψεις και τις απαιτήσεις της Σύμβασης. Προφανώς δεν έχει γίνει κατανοητό τί συνιστά η Σύμβαση και η υπογραφή του Προαιρετικού Πρωτοκόλλου. Ο αρχικός χειρισμός (απόφαση του Πρωθυπουργού, αρ. Υ426/Β'/28/02/2014) αυτό αποδεικνύει. Η ίδια η Σύμβαση συνιστά τον πρωταρχικό εργαλειακό πυλώνα ενός πλαισίου για την προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και, κατ' επέκταση, τη διαχείριση της αναπηρίας. Ο δεύτερος κρίσιμος εργαλειακός πυλώνας του πλαισίου υποδεικνύεται από τη Σύμβαση και αφορά στο λεγόμενο δικαιωματικό μοντέλο αναπηρίας. Η Ελλάδα εξακολουθεί να πειραματίζεται με την αναπηρία, επινοώντας αυτοσχέδιους μηχανισμούς και συστήματα (ΚΕ.Π.Α. Κ.Ε.Β.Α, Ε.Π.Π.Π.Α., κ.α.), αγνοώντας τα διεθνή πρότυπα (ICF) και την πρόοδο σε επιστημονικό, πολιτισμικό και κοινωνικό επίπεδο. Επιπλέον, έχει εγκαταστήσει συντεχνιακά συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις και έχει καταστήσει την αναπηρία επάγγελμα, ενώ η φερόμενη ως οργανωμένη κοινωνία των πολιτών αυτοπροσδιορίζεται υπερήφανα ως συνδικαλιστικό κίνημα. Επίσης, είναι απαράδεκτο να εκδικάζεται με τη διαδικασία της ενδικοφανούς προσφυγής (επιτροπές επί επιτροπών) και την προσφυγή στα διοικητικά δικαστήρια η κρίση της αναπηρίας. Αυτό συνιστά εξευτελισμό και εξόντωση των ατόμων με αναπηρία και υποβάθμιση της έννοιας της αναπηρίας σε απρόσωπη πράξη της διοίκησης, εξομοιούμενης με οποιαδήποτε άλλη τυπική ατομική διοικητική πράξη επί εμπραγμάτων δικαιωμάτων. Το διοικητικό βάρος της διαδικασίας διαχείρισης και αξιολόγησης της αναπηρίας μεταφέρεται σκοπίμως στο άτομο με αναπηρία, το οποίο καταντά να κινείται με έναν διαρκώς διογκούμενο φάκελο στα χέρια. Λόγω δε της πολύχρονης καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης, ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί η έκταση του δράματος (του "σφαγείου" όπως έχει αποκληθεί το ΚΕ.Π.Α.) εκείνων που οδηγήθηκαν στα διοικητικά δικαστήρια, ενώ δεν έχει κριθεί η νομιμότητα του πλαισίου λειτουργίας του ΚΕ.Π.Α. και των υγειονομικών επιτροπών.