Αρχική Κατευθυντήριες - οργανωτικές διατάξεις υλοποίησης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με ΑναπηρίεςΆρθρο 01 – ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη ΣΒΑΡΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ | 30 Ιουλίου 2017, 23:03
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΣΒΑΡΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ' | 30 Ιουλίου 2017, 23:03

    Το κυρίαρχο μοντέλο στο χώρο της αναπηρίας μέχρι πρόσφατα ήταν το ατομικό/ιατρικό το οποίο κατανοείται μέσα από τη διάσταση της βιολογίας και επομένως το άτομο με αναπηρία θεωρείται ότι έχει ανάγκη από ιατρική αντιμετώπιση, η οποία μπορεί να παρασχεθεί μόνο από τους ειδικούς. Το ιατρικό μοντέλο αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρίες ως μία ειδική κατηγορία ασθενών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες εξαιτίας των δικών τους ατομικών λειτουργικών περιορισμών. Η αναπηρία θεωρείται ατομικό πρόβλημα του ατόμου. Το μόνο που μπορεί η κοινωνία να τους προσφέρει είναι οίκτο, ελεημοσύνη και αφού επιτελέσει το φιλανθρωπικό της καθήκον, αφήνεται στους ειδικούς να τους κάνουν να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο «κανονικοί», σαν να είναι μη ανάπηροι. Το κοινωνικό μοντέλο θεώρησης της αναπηρίας βλέπει την αναπηρία ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ των αναπήρων και του περιβάλλοντος με φυσικά, συμπε-ριφορικά, επικοινωνιακά και κοινωνικά εμπόδια. Η προσέγγιση του κοινωνικού μοντέλου δεν αρνιέται την πραγματικότητα της αναπηρίας ούτε τις επιπτώσεις της στο άτομο. Το κοινωνικό μοντέλο επιδιώκει να αλλάξει την κοινωνία ώστε να αποδεχθεί τους ανθρώπους που ζουν με αναπηρία και δεν επιδιώκει να αλλάξει τα άτομα με αναπηρία ώστε να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία. Τα άτομα με αναπηρία έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν πλήρως ως πολίτες σε ισότιμη βάση με τους άλλους. Η δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας, είναι η πεμπτουσία του κοινωνικού μοντέλου, σε αντιδιαστολή με τη ατομικότητα του ιατροκεντρικού μοντέλου. Παύει ο ανάπηρος να είναι «εξοστρακισμένος» από την κοινωνία, συνδεδεμένος με την φροντίδα του ιατροκεντρικού μοντέλου, άρα εσαεί ασθενής και εξαρτώμενος από την εκάστοτε περιορισμένη «επιδοματική πολιτική ». Παύει να είναι αντικείμενο πελατειακών σχέσεων και ψηφοθηρίας, περιθωριοποιημένος από την μόρφωση, την απασχόληση, τον πολιτισμό , τον αθλητισμό και την συμμετοχή στη καθημερινότητα ώστε να αισθάνεται χρήσιμος και ισότιμος πολίτης. Εν συντομία, η αναπηρία δε θεωρείται ως ιδιαίτερο ατομικό χαρακτηριστικό, αλλά ως περιορισμός που επιβάλλεται από την κοινωνία, η οποία είναι ουσιαστικά εκείνη που καθιστά ανάπηρους τους ανθρώπους, αποκλείοντάς τους από το δικαίωμα της πλήρους συμμετοχής τους στο κοινωνικό- πολιτισμικό γίγνεσθαι. Η αναπηρία στη Χώρα μας ακολουθώντας το ιατρικό μοντέλο αποτέλεσε μια μεγάλη «μπίζνα» κρατική, κομματική, συνδικαλιστική και πεδίο εφαρμογής μεγάλων ιδιωτιών συμφερόντων. Ο τεράστιος κατακερματισμός νομοθεσίας η αντινομία η αποσπασματικότητα και πολλές φορές οι αντικρουόμενες και μεροληπτικές διατάξεις πολιτικών για την αναπηρία ,οι αλληλοσυγκρουόμενες αρμοδιότητες Υπουργείων (αρμόδια ή όχι), θεσμικών Φορέων ( ανεξέλεγκτους από κρατικούς μηχανισμούς) λειτούργησαν σταδιακά όλο και περισσότερο υπέρ των ιδιωτιών συμφερόντων και σε βάρος των αναπήρων, των οικογενειών τους αλλά και των εργαζομένων στις δομές των αναπήρων. Στο πλαίσιο αυτό αναπτύχθηκαν τα πελατειακά δίκτυα των αναπήρων και των οικογενειών τους, ο συστημικός συνδικαλισμός καριέρας κλπ. Έτσι, δημιουργήθηκε το Ελληνικό Τοπίο της Αναπηρίας, σχεδιασμένα ασαφές και χαώδες. Η εφαρμογή της σύμβασης του ΟΗΕ και του προαιρετικού πρωτοκόλλου για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία που κυρώθηκαν με το νόμο 4074/12 είναι μια κεντρική πολιτική απόφαση της κυβέρνησης και σηματοδοτηθεί την επίσημη στροφή στη στάση απέναντι στα άτομα με αναπηρία και στην προσέγγιση όσον αφορά τις διεκδικήσεις της αναπηρίας. Αποτελεί ένα τεράστιο εγχείρημα μετάβασης από ένα προβληματικό ελλειμματικό και παρωχημένο μοντέλο θεώρησης της αναπηρίας, το ιατροκεντρικό, σε ένα άλλο συλλογικό, ολιστικό, το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας. Το υπο διαβουλευση νομοσχεδιο αντιμετωπιζει αποφασιστικα και με πληροτητα την αναπηρια στη χωρα μας εισαγωντας καινοτομους θεσμους. ΣΒΑΡΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΘΕΝΤΩΝ ΕΚ ΝΕΦΡΟΥ