Αρχική Έρευνα και Τεχνολογική Ανάπτυξη και ΚαινοτομίαΆρθρο 07: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝΣχόλιο του χρήστη Γ. Πετυχάκης | 7 Φεβρουαρίου 2012, 16:24
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γ. Πετυχάκης' | 7 Φεβρουαρίου 2012, 16:40

    Πως είναι δυνατόν να μην εξασφαλίζεται τουλάχιστον η μισθοδοσία του μόνιμου προσωπικού? Φανταστείτε την περίπτωση όπου μια ομάδα αναλαμβάνει ένα ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα και μετά τον πρώτο χρόνο δεν υπάρχουν χρήματα στον κέντρο για τη μισθοδοσίας τους. Αλήθεια τι θα γίνει? θα το "γυρίσουμε" πίσω? Εκτός βέβαια αν το συγκεκριμένο άρθρο υπονοεί την χρηματοδότηση όλου του προσωπικού από τα ερευνητικά προγράμματα. Μπορεί οι μισθοί στην Ελλάδα να έχουν μειωθεί σημαντικά αλλά ακόμα και με αυτές τις χαμηλές αποδοχές δεν είναι δυνατή η χρηματοδότηση του προσωπικού από προγράμματα. Αιτία η ελλιπής συγχρηματοδότηση από την χώρα μας με την μορφή mutching funds. Έτσι ένα πρόγραμμα με ας πούμε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση 75% δεν μπορεί να καλύψει σε καμία περίπτωση πάνω από το 50% των δηλωμένων ανθρωπομηνών αφού καθώς το Ελληνικό Κράτος δεν συμβάλει με το υπόλοιπο 25%, καλείται ο υπεύθυνος του προγράμματος να καλύψει ανελαστικές δαπάνες (εξοπλισμός, ταξίδια, κλπ) από το προβλεπόμενο κονδύλι μισθοδοσίας. Έτσι για κάθε ορισμένου χρόνου ερευνητή/τεχνικό χρειαζόμαστε δύο προγράμματα για να συμπληρωθεί το 100% της μισθοδοσίας τους και σε μερικές περιπτώσεις ούτε αυτά επαρκούν. Προφανώς η χώρα μας βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση όμως τα 61Μ€ για την έρευνα τα οποία αντιστοιχούν μόλις στο 0.59% του ΑΕΠ δεν μπορούν να μας κάνουν περήφανους. Πόσο μάλλον βλέποντας να μας ξεπερνά η Πολωνία ενώ η Πορτογαλία η οποία αντιμετωπίζει τα ίδια με εμάς προβλήματα επενδύει περίπου 3 φορές περισσότερα στην έρευνα (1.66% του GDP). Λαμβάνοντας υπόψη την χαμηλή κρατική χρηματοδότηση είναι θαύμα πως οι επιδόσεις μας στη προσέλκυση πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τόσο υψηλές. Τα ερευνητικά κέντρα είναι από τις μόνες δραστηριότητες όπου δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας υψηλής αξίας χωρίς επιβάρυνση για το Ελληνικό Κράτος μέσω της προσέλκυσης σημαντικών ευρωπαϊκών πόρων οι οποίοι διαφορετικά θα χάνονταν.