Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Περικλής Χούρσογλου' | 24 Ιουνίου 2015, 12:01

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Περικλής Χούρσογλου, αναπληρωτής καθηγητής “Σκηνοθεσίας”, τμήμα κινηματογράφου, ΑΠΘ Χρόνος σπουδών Το θέμα των ορίων, εν προκειμένω των ορίων χρόνου, είναι μεγάλο και σύνθετο. Όπως όλα τα μεγάλα θέματα μπορεί να εξεταστεί από φιλοσοφική σκοπιά, κοινωνική, πολιτική, εκπαιδευτική, φυσική, οποιαδήποτε σκοπιά. Δεν έχω τα εργαλεία ούτε είναι δουλειά μου μια τέτοια προσέγγιση. Μπορώ όμως να πω πως η ζωή βάζει όρια, η φύση βάζει όρια. Δεν θα ζήσουμε 200 χρόνια, η διαβούλευση αυτή πρέπει ολοκληρωθεί μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο. Η κοινωνία βάζει και πρέπει να βάζει όρια. Να λέει σε όσους θέλουν να σπουδάσουν κάποιο αντικείμενο πως πρέπει να το κάνουν μέσα σε 5 ή σε 8 ή σε 10 χρόνια. Βεβαίως, όχι με μια σιδερένια λογική αλλά να δέχεται και να κατανοεί ειδικές περιπτώσεις, υγείας, εργασίας κλπ, να υπάρχει όμως όριο. Κάποιος φοιτητής που βρίσκεται στο 5ο έτος και χρωστά μαθήματα του 1ου, πώς θυμάται τι είχε διδαχθεί; Κι αν είχε διδαχτεί γιατί μπορεί τότε που ήταν στο 1ο έτος να μην πάταγε, γι’ αυτό και χρωστά τα μαθήματα. Πώς εμφανίζεται μετά 4 χρόνια και ζητά να επανασυνδεθεί; Δεν λέω δια βίου να αποκλειστεί, λέω πως θα χρειαστεί να ξεκινήσει από την αρχή. Η ενέργεια που απαιτείται για να γίνει μια ταινία πώς μπορεί να διατηρηθεί επί 3 χρόνια; Ποιό είναι αυτό το αριστούργημα που απαιτεί 3 ή 4 χρόνια για να ολοκληρωθεί; Και αν για ειδικούς λόγους, ας πούμε χρήση ειδικών εφέ, απαιτείται επιπλέον χρόνος, ο διδάσκων που επιβλέπει την εργασία να μπορεί να εισηγηθεί στην γενική συνέλευση να δοθεί ο χρόνος αυτός, ή πάλι, ναι, υπάρχουν αριστουργήματα που ξεπέρασαν κατά πολύ τον “κανονικό” χρόνο όμως το απεριόριστο δεν μπορεί να αποτελέσει κανόνα εκπαίδευσης. Μιλώ για τον κινηματογράφο γιατί αυτό είναι το αντικείμενο που διδάσκω, “Σκηνοθεσία”. Μιά μικρού μήκους ταινία πρέπει να ολοκληρώνεται μέσα σε 1 - 1,5 χρόνια. Και τι τελικά γίνεται; Εμφανίζεται κάποιος φοιτητής, αμυδρά τον θυμάσαι και σού λέει, “Κύριε -“Κύριε” στάμπα ανεξίτηλη από το δημοτικό- είμαι στο 6ο και χρωστώ τις “Σκηνοθεσίες” του 1ου. Βοηθήστε με”. Και λες: “Άντε να βάλω ένα 5, να τελειώνω, να τελειώνει, να μην το βλέπω και τον ξαναβλέπω, δεν θα κάνω εγώ τον άτεγκτο σ’ ένα σύστημα που “μπάζει”. Και περνάει. Σ’ αυτό, να παίρνει πτυχίο κάποιος που δεν το αξίζει είμαι εντελώς αντίθετος. Υ.Γ. Σ’ όλα τα παραπάνω ας μην ξεχνούμε το εντελώς στρεβλό εκπαιδευτικό σύστημα που υπερενταντικοποιεί τις σπουδές των παιδιών στις τελευταίες τάξεις του λυκείου με αποτέλεσμα άπαξ και μπει ο φοιτητής να θεωρεί πως τώρα έδεσε τον γάϊδαρό του, ας χαλαρώσει.