• Σχόλιο του χρήστη 'Ελένη Φράγκου' | 4 Δεκεμβρίου 2009, 21:55

    Θεωρώ κι εγώ το σύστημα με τις πολλές βυσματικές αποσπάσεις απαράδεκτο. Πιστεύω δε ότι ευθυνόμαστε εκπαιδευτικοί και κρατική μηχανή γι’ αυτό. ΟΜΩΣ: το Υπουργείο οφείλει να λάβει ΣΟΒΑΡΑ υπόψη του και να αντιμετωπίσει στο μέτρο του δυνατού και τα εξής θέματα που συχνά κάνουν την εργασία στην και με την τάξη εξοντωτική και ωθούν κάποιους εκπαιδευτικούς να ζητούν απόσπαση σε γραφεία: 1) Πολλά τμήματα σχολείων στο κέντρο μεγάλων πόλεων έχουν πολλούς αλλοδαπούς μαθητές που είναι εντελώς απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουν γλωσσικά -κατ’ αρχήν- τον όγκο και τις απαιτήσεις της διδακτέας ύλης του ελληνικού σχολείου. Η κατάσταση αυτή υποβαθμίζει τραγικά το μάθημα και δημιουργεί δυσάρεστη ατμόσφαιρα για όλους, εκπαιδευτικούς και μαθητές. 2) Υπάρχουν πολλοί μαθητές σε τουριστικές ή απομακρυσμένες περιοχές που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το σχολείο και έχουν χαμηλό επίπεδο γενικών γνώσεων, ενώ έχουν και λιγότερες ή πολύ διαφορετικές προσλαμβάνουσες από τα παιδιά των πόλεων. Αυτοί οι μαθητές πρέπει ήδη από το γυμνάσιο να μελετούν πολλά γνωστικά αντικείμενα και να «αντιμετωπίζουν» – γιατί έτσι το βλέπουν- δύσκολα βιβλία με απαιτήσεις. Αποτελέσματα: η αδιαφορία, η αντίδραση και η συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια καταστροφής της όλης διαδικασίας του μαθήματος. 3) Ο εκπαιδευτικός καλείται όλο και πιο συχνά να αντιμετωπίσει την παθολογία της μέσης ελληνικής οικογένειας, χωρίς να έχει ο ίδιος την απαιτούμενη προετοιμασία και στήριξη: μαθητές κάθε ηλικίας χωρίς όρια, μαθητές που δεν μπορούν στοιχειωδώς να λειτουργήσουν σε ομάδα (π.χ. σε μια επίσκεψη σε μουσείο πρέπει να συμπεριφερόμαστε οι συνοδοί εκπαιδευτικοί και σαν αστυνομικοί, τροχονόμοι κτλ.), μαθητές ανέτοιμοι από το σπίτι τους να αναλάβουν κάποιες ευθύνες για τον εαυτό τους, αντίστοιχες με την ηλικία τους. Τα σχολεία χρειάζονται πια ψυχολόγους , αλλά και «σχολές γονέων».