Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Παντελής Πρέζας' | 18 Ιουνίου 2010, 22:49

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Νομίζω πως θα πρέπει να μας απασχολήσει πρώτα τα αντικείμενα της επιμόρφωσης και οι στόχοι της και μετά ο τρόπος και τα μέσα. Υπάρχει κι ένα σημαντικό πρόβλημα: Συχνά ο εκπαιδευτικός ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πως κάτι δεν πάει καλά με τη δουλειά του ή για να το πω χωρίς "περιτύλιγμα", δεν ξέρει πως ο ίδιος φταίει για αρρυθμίες που παρατηρούνται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τότε θα πρέπει να έχει κοντά του κάποιο πρόσωπο κύρους που να μπορεί να τον κατευθύνει και να τον προτρέψει να επιμορφωθεί στον κατάλληλο τομέα. Αυτός μπορεί να είναι ο Σχολικός Σύμβουλος για γενικότερα θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά νομίζω πως για πρακτικά, καθημερινά προβλήματα που αφορούν την εργασία του εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη, αρμόδιος μπορεί να είναι μόνο ο διευθυντής της σχολικής μονάδος και ο Σύλλογος Διδασκόντων της κάθε σχολικής μονάδος. Ο διευθυντής (αλλά όχι μόνο), θα πρέπει να εισηγούνται στο Σχολικό Συμβούλιο επιστημονικούς μεθόδους για να ξεπεραστούν το παιδαγωγικό πρόβλημα με τεκμηριωμένη επιστημονική εισήγηση που να υποστηρίζεται με σχετικό οπτικοακουστικό υλικό. Για το σκοπό αυτό μπορεί ο διευθυντής ή ο σύλλογος διδασκόντων να καλέσουν και τον κατάλληλο επιστήμονα. Φυσικά στις εισηγήσεις αυτές δεν θα αναφέρεται μειωτικά το όνομα κάποιου εκπαιδευτικού. Εξάλλου σπάνια θα αφορά μόνο ένα εκπαιδευτικό, αλλά θα γίνεται προσπάθεια να ομαδοποιηθούν "προβλήματα" της σχολικής και οι εισηγήσεις αυτές θα έχουν σαν στόχο να "ξεμπλοκαριστεί" η εκπαιδευτική διαδικασία και να πάει ένα βήμα παρακάτω. Δημιουργούνται τα εξής ερωτήματα, προϋποθέσεις: α) Πώς μπορεί να λειτουργήσει στις σχολικές μονάδες ο διευθυντής/γυμνασιάρχης/λυκειάρχης ως καθοδηγητής και επιστημονικός υποστηρικτής της εκπαιδευτικής κοινότητας της σχολικής μονάδος, όταν ως τώρα τα κριτήρια επιλογής αυτών δεν ήταν ούτε επιστημονικής επάρκειάς τους, ούτε δημοκρατικής τους συμπεριφοράς. β) Πώς μπορεί ο σύλλογος διδασκόντων να λειτουργήσει δημοκρατικά και επιστημονικά, όταν ως τώρα αυτό θεωρούνταν αιρετικό και περιττό. Η έκφραση δε τεκμηριωμένης επιστημονικής γνώμης, αντίθετης προς τα "θέσφατα" του Υπουργείου, θεωρείται αντιδημοσιουπαλληλική και γενικά επικίνδυνη. γ) Σε ποιο χρόνο θα πραγματοποιούνται αυτές οι επιστημονικές συνεδριάσεις του σχολικού συμβουλίου που πρέπει να είναι τακτικές (νομίζω μια συνάντηση κάθε βδομάδα). δ) Με ποιους οικονομικούς πόρους θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την επιμορφωτική αυτή διαδικασία; (χρήματα για δημιουργία επιμορφωτικού υλικού, χρήματα για να πληρωθεί κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό που θα κληθεί να κάνει εισήγηση, χρήματα για να αποζημιωθούν τελικά οι εκπαιδευτικοί που (εκούσια) θα πάρουν μέρος σ΄αυτές τις επιμορφώσεις, ...). Νομίζω πως θα πρέπει ο σύλλογος διδασκόντων να μπορεί να αποφασίζει ακόμα και να στείλει κάποιον/ους εκπαιδευικό/ους για επιμόρφωση σε συγκεκριμένο αντικείμενο,και να τον/τους αντικαθιστά με άλλον/άλλους στα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα για όσο χρειαστεί. ε) Ποιος θα είναι ο ρόλος του υπουργείου και της αιρετής περιφερειακής αυτοδιοίκησης σε τέτοια περίπτωση; Φυσικά θα μπορεί μέσα από τους διευθυντές σχολικών μονάδων και τους σχολικούς να παρεμβαίνει σε σημαντικά θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά νομίζω πως αυτό δεν αρκεί. Θα πρέπει να στέκεται όχι σαν επικεφαλής, "ως αρχηγός", σ΄αυτή την προσπάθεια, αλλά σαν συνεργάτης και συμπαραστάτης στις ανάγκες των εκπαιδευτικών. Η όποια διαφωνία μπορεί να εκφράζεται ως εξαντλητικός επιστημονικός διάλογος ανταλλαγής τεκμηριωμένων απόψεων κι όχι ως επιβολή ποινών. και τώρα το στ) και καθοριστικό ερώτημα: Γιατί οι εκπαιδευτικοί να μπουν σ΄αυτή τη διαδικασία; και μάλιστα σήμερα που οι αποδοχές τους μειώνονται δραματικά; Αυτό θα πρέπει να βρει τρόπο να απαντήσει το υπουργείο. Ως τώρα διατύπωνα ερωτήματα που εμπεριείχαν και την "ανοιχτή" απάντηση. Θα ήθελα τώρα να διατυπώσω και κάποιες προτάσεις: Τον πατριωτισμός των Ελλήνων εκπαιδευτικών και την αγάπη τους για τους μαθητές τα έχουμε ως δεδομένα. Δεν θα πρέπει όμως το κοινωνικό σύνολο, μέσα από το επίσημο κράτος, να βολεύεται και να μην αναγνωρίζει και με υλική έκφραση αυτή την προσφορά των εκπαιδευτικών. Για να μην αναφέρω ότι τα τελευταία πολλά χρόνια, ούτε ηθικά αναγνωρίζεται αυτή την προσφορά. Η όποια "αρρυθμία" εκπαιδευτικών ή σχολικής μονάδας, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν εξαίρεση που χρίζει ειδικής αντιμετώπισης και όχι σαν κανόνας στην εκπαιδευτική κοινότητα. Φυσικά τότε το κράτος θα πρέπει να μπορεί να παρεμβαίνει αποφασιστικά και να διορθώνει τα κακώς κείμενα. ( Αν ένας εκπαιδευτικός δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αυτός θα "τυφλώσει" έως και 20*35=750 μαθητές στη δημοσιουπαλληλική του καριέρα). Προτείνω ακόμα η εξαιρετική προσπάθεια εκπαιδευτικού και σχολικής μονάδας να αμείβεται και εξαιρετικά.