• Σχόλιο του χρήστη 'ΘΑΝΑΣΗΣ' | 20 Ιουνίου 2010, 09:21

    Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην μορφή της αξιολόγησης. Οποιαδήποτε μορφή θα μπορούσε να λειτουργήσει αν είχε κερδηθεί η εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών, για τις προθέσεις του υπουργείου, που εγώ θεωρώ εξ' ορισμού καλές. ( Αν δεχθούμε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα πάσχει εξαιτίας της έλλειψης αξιολόγησης, τότε θα μπορούσαμε να περιμένουμε και βελτίωση της κατάστασης εάν και όταν εφαρμοστεί). Επειδή όμως τα ελληνικά υπουργεία (όχι μόνο παιδείας) μας έχουν συνηθίσει σε κρυφές δεύτερες και τρίτες σκέψεις και επειδή ξέρουμε πως εννοούν τα ελληνικά υπουργεία (επαναλαμβάνω όχι μόνο παιδείας) τα περί ισότιμης εφαρμογής των νόμων, φοβάμαι πως όποια αξιολόγηση και να δεχθώ, στο τέλος θα καταλήξει να με αξιολογεί κάποιος: 1) «υπεύθυνος» από το ΠΙ ο οποίος από τη μια εισηγείται ένα τερατώδες πρόγραμμα σπουδών και από την άλλη κατηγορεί αυτούς που το εφαρμόζουν πως μετατρέπουν τους μαθητές στους σκληρότερα εργαζόμενους Έλληνες 2) σχολικός σύμβουλος ο οποίος δεν ήρθε ποτέ στο σχολείο μου, και επικοινωνούμε με e-mail μια φορά στην αρχή της χρονιάς που μου εύχεται «καλή χρονιά» και μια στο τέλος της χρονιάς που ζητάει τα θέματα των εξετάσεων για κάνει τις στατιστικές του και τις οποίες δεν κοινοποιεί ποτέ. 3) διευθυντής ο οποίος θεωρεί σωστό καθηγητή, αυτόν που του κάνει όλη τη γραμματειακή υποστήριξη (αδιάφορο αν αυτό γίνεται ακόμη και σε βάρος των διδακτικών καθηκόντων) ενώ ο ίδιος επιδίδεται μετά μανίας στο παιχνίδι «βρες με αν μπορείς» 4) υπεύθυνος σε γραφείο ή διεύθυνση ( πολιτιστικών, εκπαιδευτικών, περιβαλλοντικής, αγωγής υγείας, φυσικής αγωγής, ΕΚΦΕ, ΠΛΗΝΕΤ, ΣΕΠ και άλλοι πολλοί ) ο οποίος δεν πατά σε σχολείο παρά μόνο σε κάποια τελική εκδήλωση για να βγει φωτογραφίες, και οποίος πέρασε τα 9/10 της καριέρας του έξω από τάξη από δε το υπόλοιπο 1/10 έχουν βγει αρκετά ανέκδοτα. 5) γονέας ο οποίος ενώ δεν έχει εντοπίσει κάτι μεμπτό προς το σπλάχνο του, διαμαρτύρεται γιατί το σπλάχνο άλλου γονέα έχει υψηλότερη βαθμολογία 6) μαθητής ο οποίος (λογικό και αναμενόμενο για την ηλικία και τη θέση του) θεωρεί καλύτερο καθηγητή αυτόν που λέει τα περισσότερα ανέκδοτα, λύνει στο πίνακα τα θέματα του τεστ την προηγούμενη της εξέτασης, δεν βάζει ποτέ δουλειά για το σπίτι και φυσικά χρησιμοποιεί μόνο το πάνω μέρος της βαθμολογικής κλίμακας. Φυσικά και πολλοί θα πουν: «Μα γίνονται τέτοια πράγματα;» Θα μπορούσε η Κα Υπουργός να ελέγξει πχ κατά πόσο οι σύμβουλοι αφού ενημερώθηκαν, πήγαν σε κάθε σύλλογο διδασκόντων να ενημερώσουν και να συζητήσουν, όπως προέβλεπε η εγκύκλιος περί αξιολόγησης; Αλλά και όπου πήγαν δεν ήταν (απ’ όσο ξέρω) σε θέση να πουν τι μας επιφυλάσσουν εκφράσεις όπως «Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, που εκδίδεται ύστερα από εισήγηση του Κ.Ε.Ε. και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, εξειδικεύονται τα στοιχεία της αξιολόγησης και ρυθμίζονται οι λεπτομέρειες της εφαρμογής του άρθρου αυτού» που περιλαμβάνονται στον νόμο. Έτσι ενισχύονται οι φόβοι μου. Μετά την ανάρτηση αυτού του σχολίου μου, θα επανέλθω με απαντήσεις επί της ουσίας των ερωτημάτων.