• Σχόλιο του χρήστη 'Σπύρος Λάλης' | 1 Δεκεμβρίου 2010, 02:51

    Κάθε Τμήμα να δηλώνει (π.χ. μετά από έλεγχο από ανεξάρτητη επιτροπή) τον αριθμό των εισακτέων φοιτητών που μπορεί να στηρίξει κάθε χρόνο, με βάση τις υποδομές και τους πόρους που του έχουν δοθεί από το Κράτος. Το Κράτος να σέβεται(!) τις δηλώσεις των Τμημάτων (αντί να στέλνει τους διπλάσιους, τριπλάσιους ή τετραπλάσιους εισακτέους). Αν το Κράτος (και η κοινωνία) θέλει να σπουδάσουν περισσότεροι (το πόσα πτυχία "χρειάζονται" σε μια χώρα είναι ένα άλλο, μεγάλο και δύσκολο, ερώτημα), ας κάνει τις αντίστοιχες επενδύσεις. Εφόσον ικανοποιηθούν οι συνθήκες για σοβαρές σπουδές, κάθε Τμήμα να έχει το δικαίωμα να διαγράφει φοιτητές που δεν έχουν (καθόλου) ικανοποιητικές επιδόσεις στα πρώτα χρόνια των σπουδών τους. Το τι θεωρείται "ικανοποιητική επίδοση" ας το αποφασίζει κάθε Τμήμα (ή κάθε Σχολή) με βάση το επίπεδο / φιλοσοφία του/της και τις πρακτικές σε κάθε κλάδο της επιστήμης. Βεβαίως θα υπάρξουν διαφορετικές προσεγγίσεις, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα επιλογών, πράγμα ιδιαίτερα επιθυμητό. Σημείωση: Όσο πιο νωρίς ένας "αποτυχημένος" φοιτητής αποφασίσει να δοκιμάσει κάτι άλλο / αλλού, τόσο το καλύτερο για όλους, διαφορετικά χάνεται πολύτιμη ενέργεια, ψυχολογία και χρόνος σε μια ταλαίπωρη διαδικασία που με πολύ μεγάλη πιθανότητα δεν οδηγεί πουθενά. Η διαγραφή μετά από 10+ χρόνια καλλιεργεί την χαλαρότητα και μοιάζει περισσότερο με τεχνική εγκλωβισμού / αναμονής (παίζοντας μάλιστα με τις ελπίδες κάποιων ανθρώπων) παρά με ουσιαστική λύση για μια κοινωνία που θέλει να ενεργοποιήσει τους νέους.