Αρχική Εθνική Στρατηγική για την Ανώτατη ΕκπαίδευσηΗ πρόκληση των αλλαγών στην εκπαίδευσηΣχόλιο του χρήστη Νίκος Νικολάου | 1 Δεκεμβρίου 2010, 14:49
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νίκος Νικολάου' | 1 Δεκεμβρίου 2010, 14:40

    ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Τα πανεπιστήμια σήμερα διοικούνται επί το πλείστον από καθηγητές αμφιβόλου επιστημονικής αξίας αλλά κυρίως αμφιβόλου ηθικής, διορισμένους με πλήρως αδιαφανείς διαδικασίες τις δεκαετίες του ‘70-’80. Ένα επίσης από τα σημαντικότερα προβλήματα των πανεπιστημίων είναι ο συγκεντρωτισμός των καθηγητών. Αυτοί, με την υποστήριξη του συστήματος εκλογών κρατούν όμηρο όλο το πανεπιστήμιο. Αυτοί αποτελούν τροχοπέδη για οποιαδήποτε εξέλιξη, οποιαδήποτε αλλαγή. Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν μηχανισμοί αυτοκάθαρσης!. Με τους υπάρχοντες κανόνες εξέλιξης των μελών ΔΕΠ, αυτοί οι καθηγητές κρατούν όμηρο όλο το σύστημα. Έχουν λόγο για οποιαδήποτε εκλογή μέλους ΔΕΠ και οποιαδήποτε εξέλιξη. Στα ελληνικά πανεπιστήμια μόνο οι από «πάνω» αποφασίζουν για την ανέλιξη των από «κάτω». Πχ για την εξέλιξη σε επίκουρο, αποφασίζουν μόνο αναπληρωτές και ομότιμοι καθηγητές (και μερικοί επίκουροι του ιδίου τμήματος). Για τη μονιμοποίησή του, το ίδιο. Οι χαμηλότερες βαθμίδες δεν έχουν λόγο. Έτσι, η εξουσία συγκεντρώνεται στα υψηλά κλιμάκια. Δημιουργείται μια σχέση ομηρίας με όμηρο τον χαμηλόβαθμο. Μια σχέση του τύπου: «θα εκλεγεί ως λέκτορας μόνο ο αρεστός στους καθηγητές», «θα γίνει επίκουρος ή αναπληρωτής μόνο ο αρεστός-πειθήνιος-συγγενής των καθηγητών». Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει, θα βρει τους ίδιους καθηγητές (που αποφασίζουν) μπροστά του, στη δική του εξέλιξη, κοκ. Έχουμε ξεχάσει, και το σύστημα ευνοεί προς αυτό, πως το μόνο κριτήριο πρέπει να είναι το επιστημονικό-ερευνητικό έργο και όχι οι σχέσεις-εκατέρωθεν συμφωνίες και συνομωσίες με τους καθηγητές. Αντίθετα ο λέκτορας ή ο επίκουρος δεν μπορεί να έχει λόγο στην εξέλιξη ενός αναπληρωτή στην βαθμίδα του καθηγητή. Το ποιος θα γίνει ομότιμος είναι θέμα μόνο των ομότιμων καθηγητών (και μερικών ομοιόβαθμών του)! Λες και το έργο του δεν κρίνεται καθημερινά ΚΥΡΙΩΣ από τους χαμηλότερης βαθμίδας. ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ: Ας αναλογιστούμε ποιος αποτελεί τον πιο αντικειμενικό και αμερόληπτο κριτή της αξίας ενός μέλους ΔΕΠ. Η απάντηση θα ήταν: «όλοι οι συνεργάτες-όλοι οι σχετιζόμενοι με αυτόν στην καθημερινή του εργασία αλλά και όλοι όσοι παρακολουθούν το επιστημονικό και ερευνητικό του έργο». Στην εύλογη αυτή απάντηση συγκαταλέγονται ΟΛΑ τα μέλη ΔΕΠ, οποιασδήποτε βαθμίδας. Στα πανεπιστήμια όμως η δημοκρατία καταργείται καθώς οι επίκουροι, οι αναπληρωτές ή οι καθηγητές δεν κρίνονται από τους χαμηλότερης βαθμίδας. Και το κοινό σημείο όλων των εκλογών είναι πως οι καθηγητές είναι πάντα παρόντες! ΛΥΣΗ: Στις εκλογές μελών ΔΕΠ, οποιασδήποτε βαθμίδας, πρέπει να έχουν λόγο όλες οι βαθμίδες, από λέκτορες ως ομότιμους καθηγητές. Μόνο έτσι θα γίνουν πιο αντικειμενικές και δημοκρατικές οι κρίσεις, θα διαχυθεί η εξουσία, θα διαλυθούν οι σχέσεις εξάρτισης-ομηρίας-απειλών-εξαναγκασμού. Αυτό θα κάνει τα πανεπιστήμια πιο δημοκρατικά, λιγότερο απολυταρχικά και κυρίως πολύ πιο ανοικτά σε οποιαδήποτε αλλαγή-εξέλιξη!