Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΣΟΥΚΝΑΚΗ' | 30 Απριλίου 2020, 16:28

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Θέλω να αναφερθώ, όπως και μία σειρά ακόμα σχολιαστές, στα άρθρα 51 και 52 των προτεινόμενων αλλαγών του παρόντος νομοσχεδίου. Το άρθρο 51 ορίζει ανώτατο όριο ηλικίας εγγραφής στα πρωινά ΕΠΑ.Λ τα 17 έτη με γνώμονα την αποφυγή φαινομένων εκφοβισμού. Από την 25ετή εμπειρία μου, τόσο σε πρωινά ΕΠΑ.Λ όσο και σε απογευματινά και εσπερινά ΕΠΑ.Λ, είναι ξεκάθαρο ότι όσο μεγαλύτεροι είναι οι μαθητές τόσο περισσότερο λειτουργούν σαν εξισορροπιστικοί παράγοντες στην σχολική κοινότητα και μάλλον εξομαλύνουν παρά δημιουργούν καταστάσεις εκφοβισμού ή βίας. Είναι εξάλλου καθημερινότητα για μας οι πιο ήσυχες τάξεις να είναι αυτές της Γ΄ λυκείου με τα προβλήματα να εντοπίζονται κυρίως στην Α΄τάξη. Τα τελευταία χρόνια είχαμε πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες φοιτούσαν στην ίδια σχολική μονάδα γονείς και παιδιά. Η παρουσία των γονέων, όπως και μεγαλύτερων σε ηλικία μαθητών ήταν συχνά εξαιρετικά υποβοηθητική για τους εκπαιδευτικούς, αλλά και για την ενημέρωση του υπολοίπου συλλόγου γονέων και κηδεμόνων αναφορικά με τυχόν προβλήματα συμπεριφοράς ή άλλων θεμάτων της σχολικής ζωής. Είναι συνεπώς εντελώς αβάσιμος αυτός ο ισχυρισμός για την υιοθέτηση ενός τέτοιου περιορισμού. Η πιθανή απάντηση στον ηλικιακό περιορισμό είναι η εγγραφή των μαθητών σε Εσπερινά ΕΠΑ.Λ. Αν όμως ο μαθητής δεν εργάζεται αποδεδειγμένα (ΕΡΓΑΝΗ) δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να εγγραφεί σε εσπερινό σχολείο. Ήδη έχουμε προβλήματα εγγραφής μαθητών που εργάζονται με κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο και δεν δηλώνονται για να μην αναφερθούμε στην πληθώρα εργαζομένων ανασφάλιστων νέων. Μήπως έχει παταχθεί η ανασφάλιστη εργασία και δεν πήραμε χαμπάρι; Μήπως ζούμε σε μια κοινωνία ευμάρειας στην οποία κανένα παιδί (και ενήλικος βέβαια) δεν υποχρεώνεται να δουλεύει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες προκειμένου να επιβιώσει;Για να μην αναφερθούμε στην έλλειψη εσπερινών ΕΠΑ.Λ σε πολλές περιοχές, ούτε στην δυσκολία μετακίνησης των μαθητών μετά τις 10.30 μ.μ στην καλύτερη περίπτωση. Αναφορικά τώρα με το άρθρο 52 ο περιορισμός της ηλικίας συνεχίζει να ισχύει (17 έτη) για την εγγραφή των μαθητών στην Β΄τάξη ΕΠΑ.Λ με τον προφανή στόχο να αποκλειστούν οι απόφοιτοι γενικού λυκείου που θέλουν να πάρουν ειδικότητα μετά το πέρας των σπουδών τους στο γενικό λύκειο. Γιατί αυτός ο αποκλεισμός; Εφόσον οι μαθητές δεν πέρασαν σε κάποια ανώτατη σχολή ποιος είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά τους από πλευράς κατάρτισης ή εξειδίκευσης; Τα ΔΙΕΚ; Μα τα ΔΙΕΚ έχουν τόσους περιορισμούς στην λειτουργία τους που πρακτικά διώχνουν τους μαθητές αφού, και για να αναφέρω έναν μόνο από τους περιορισμούς, δεν γνωρίζουν από την αρχή ούτε ποιο τμήμα θα λειτουργήσει. Άρα οι μαθητές ανακατευθύνονται αυτόματα στα Ιδιωτικά ΙΕΚ, τα οποία είναι πάντα εκεί πρόθυμα να δεχτούν μαθητές. Καλώς υπάρχουν και εξυπηρετούν κι αυτά το σκοπό τους αρκεί να έχεις να τα πληρώσεις. Αποκλείονται όμως και οι απόφοιτοι ΕΠΑ.Λ, οι οποίοι μέχρι σήμερα μπορούσαν να ξαναφοιτήσουν είτε στην Γ΄ τάξη για απόκτηση δεύτερου τίτλου σπουδών της ίδιας ειδικότητας, είτε στην Β΄τάξη για απόκτηση άλλης ειδικότητας (συνήθως συμπληρωματικής της πρώτης). Γιατί; Δεν είναι κοινό μυστικό ότι μας λείπουν τεχνίτες; Είναι φανερό ότι οι λόγοι είναι οικονομικοί και μόνο. Το μεγαλύτερο κόστος ανά μαθητή στα ΕΠΑ.Λ τα καθιστά συνεχώς στόχο όλων των εκάστοτε εκπαιδευτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται τελικά για το "καλό" των μαθητών και των μετέπειτα επαγγελματιών. Εμείς όμως που εργαζόμαστε τόσα χρόνια στην επαγγελματική εκπαίδευση ζητάμε αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης και ει δυνατόν αύξηση των μαθητών μας. Όχι για την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας μας, αλλά γιατί απλούστατα μια κοινωνία δεν λειτουργεί μόνο με κατόχους πανεπιστημιακών τίτλων από τη μια και ανειδίκευτους από την άλλη. Οι κοινωνικές συνθήκες τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει περίτρανα ότι ο μέσος εργαζόμενος θα χρειαστεί να αλλάξει δουλειά και καριέρα τουλάχιστον δυο φορές κατά την διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής. Αν λοιπόν το κράτος μέσω της δημόσιας παιδείας δεν βοηθήσει τους πολίτες του προς αυτήν την κατεύθυνση θα βρεθεί να πληρώνει περισσότερα στα ταμεία ανεργίας και σε κάθε μορφής αρωγή, από τους φόρους που δυνάμει θα έπρεπε να εισπράττει από το εργαζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Ή μήπως ήδη συμβαίνει αυτό;