• Σχόλιο του χρήστη 'Ένωση Κύριου Προσωπικού Παιδαγωγικού. Ινστιτούτου' | 19 Ιανουαρίου 2011, 00:44

    Το αγαθό της εκπαίδευσης είναι δημόσιο αγαθό το οποίο όπως προσδιορίζεται στην παράγραφο 2 του άρθρου 16 του Συντάγματος «...αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων...». Το αγαθό αυτό, ως βασική αποστολή του Κράτους, είναι αγαθό εθνικού ενδιαφέροντος και προτεραιότητας που μόνον υπηρεσίες του Κράτους οφείλουν να το υποστηρίζουν και να το εποπτεύουν. Γι΄ αυτό και ο νομοθέτης του N. 1566/85 (όπως και οι προγενέστεροι νόμοι ΨΝΑ΄/19-09-1862, Ν.4379/1964 κλπ.) θεσμοθετεί, στο Υπουργείο Παιδείας, ανεξάρτητη δημόσια υπηρεσία (το Π.Ι.) η οποία υπάγεται απευθείας στον Υπουργό στον οποίο και λογοδοτεί (παρ. 4, άρθρο 24 του N. 1566/1985 www.pi-schools.gr/pi_history/N1566-pi.pdf). Επιπροσθέτως, με τον N.1566/85, που επανιδρύει το Π.Ι., επιτυγχάνεται ο διαχωρισμός του διοικητικού έργου από το εκπαιδευτικό-παιδαγωγικό έργο που επιτελείται στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και, ως εκ τούτου, αναδεικνύεται η σημαντικότατη διάσταση της υποστήριξης της διδακτικής πράξης. Γεννιέται εύλογα, λοιπόν, το ερώτημα γιατί η δημιουργία ενός νέου φορέα και όχι ο εκσυγχρονισμός, η αναμόρφωση και η προσαρμογή του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στη σύγχρονη εποχή με την εκ νέου ανάθεση των αρμοδιοτήτων που του αφαιρέθηκαν με την ίδρυση των άλλων οργανισμών; Αν, εξάλλου, στόχος είναι η ευελιξία στην έρευνα των εκπαιδευτικών θεμάτων και στις επιμορφωτικές δράσεις, και στην περίπτωση αυτή λύση είναι αφενός η αναμόρφωση και ο εκσυγχρονισμός του Π.Ι. (περιορισμός των Τμημάτων του, έκδοση κανονισμού λειτουργίας του, όπως προσδιορίζει στο άρθρο 27 ο Ν. 1566/85 κλπ.), αφετέρου η δημιουργία ενός Νομικού Προσώπου στο οποίο θα ενταχθούν οι άλλοι τρεις φορείς. Είναι απορίας άξιον, πώς, ενώ ακόμα και σήμερα έχουν ανατεθεί και υλοποιούνται από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο τα σοβαρότερα έργα που αφορούν στο «Νέο Σχολείο», παρουσιάζεται αυτό το Σχέδιο Νόμου και η εισηγητική έκθεση για τη συγχώνευση των φορέων, τα οποία, στην ουσία, εξουδετερώνουν την αποδοτικότητα και το κύρος του μέσα από τη διαφαινόμενη βούληση χειραγώγησης του έργου του.