• Σχόλιο του χρήστη 'Σωτήρης M.' | 1 Αυγούστου 2011, 18:31

    Πολλές φορές προσπαθούμε να λύσουμε επιμέρους ζητήματα χωρίς πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό θα εξεταστεί. Πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να γίνει μια εκτενής συζήτηση γύρω από θέματα που άπτονται της πολιτικής φιλοσοφίας και να καταλήξουμε -πολιτικά κόμματα, πολίτες- τί ακριβώς θέλουμε από τη δημοκρατία. Έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια επανενεργοποίηση των πολιτών. Ένας προβληματισμός, για παράδειγμα, είναι κατά πόσο ο ηγέτης δικαιούται να παίρνει αποφάσεις που δεν ανταποκρίνονται στη βούληση του λαού – οι οποίες όμως σύμφωνα με την κρίση του και εκτιμώντας τις εξελίξεις θα ωφελήσουν την πολιτεία – και αν πρέπει να χρησιμοποιεί τη ρητορική ή άλλα εργαλεία πειθούς για να τους κατευθύνει ή αντίθετα, αν θα πρέπει να έχει το όραμα και να διαμορφώσει τις συνθήκες για την πραγμάτωσή του πείθοντας τους πολίτες να τον ακολουθήσουν. Το ερώτημα είναι αν κατευθύνει τους πολίτες ή απλώς τους εκπροσωπεί. Και αν βιαστούμε να απαντήσουμε πως η σωστότερη θέση είναι η δεύτερη, ας αναλογιστούμε τι θα γινόταν σε ένα δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ ή την επανένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ. Η Ελβετία λαμβάνει δρακόντεια μέτρα εναντίον των προσφύγων και των ξένων, μέσω συχνών δημοψηφισμάτων. Η ίδια χώρα, μέσω συνεχόμενων δημοψηφισμάτων εμπόδιζε τη παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες μέχρι και τη δεκαετία του ’70. Το 2000 η Εκκλησία της Ελλάδος ζητούσε επίμονα να διεξαχθεί δημοψήφισμα για την αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις ταυτότητες. «Να γίνει ένα δημοψήφισμα και θα δούνε ότι ο λαός προσυπογράφει μαζί μας», ήταν το κύριο επιχείρημα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Η απάντηση ασφαλώς μπορεί να είναι κάπου στη μέση και δεν θέλω να απαξιώσω το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος, που είναι βασικό εργαλείο της άμεσης δημοκρατίας, αλλά αναφέρω αυτόν τον προβληματισμό για να καταστεί σαφές το ηθικό δίλημμα που τίθεται στους ηγέτες στο αν και πώς θα χρησιμοποιήσουν το λόγο και τα εργαλεία του για να πείσουν και να κατευθύνουν.