• Σχόλιο του χρήστη 'Γιάννης' | 12 Νοεμβρίου 2009, 10:01

    Η συνέντευξη από μόνη της έχει προβλήματα. Το προφανές κατ' αρχήν η σύνθεση της επιτροπής της. Δεύτερο ο τρόπος διενέργειάς της. Δημόσια ή κεκλεισμένων των θυρών; Και τρίτο και κυριώτερο, η ψυχολογία της. Έχω περάσει πάρα πολλές συνεντεύξεις και δω και στο εξωτερικό κι έχω διαπιστώσει ο πολύς κόσμος έχει πρόβλημα να παρουσιασθεί δημόσια. Έχει τρακ με λίγα λόγια. Με αποτέλεσμα να μην τα πηγαίνει καλά στις ερωτήσεις που καλείται ν' απαντήσει. Όμως, εδώ είναι το ζητούμενο, οι άνθρωποι αυτοί είναι εξαιρετικοί στην επιστήμη τους και σε περιβάλλον εργασίας οικείο αποδίδουν άψογα. Χαντακώνονται όμως από τη συνέντευξη (το ΄χω δει επανειλημένως) και κερδίζουν άτομα λιγότερων προσόντων αλλά περισσότερο "ηθοποιοί". Με μεγαλύτερη άνεση στη δημόσια έκφραση. Εκτός κι αν η συνέντευξη είχε τέτοια διάρκεια ώστε να έδινε την ευκαιρία στον παρουσιαζόμενο να χαλαρώσει και να ερωτηθεί σε μια ευρύτατη γκάμα αντικειμένων ώστε να διαπιστωθεί ο επιστημονικός και κοινωνικός χαρακτήρας του. Εκτός κι αν η συνέντευξη υποστηριζόταν και απο ψυχολογική ανάλυση από ειδικό (καλά αστειεύομαι). Όπως και να'χει τα μεν βιογραφικά, στεγνά, δεν δίνουν εικόνα, επί ίσων προσόντων, ποιος είναι καλύτερος ποιού, οι δε συνεντεύξεις πάλι δεν δίνουν ορθή εικόνα του ικανού και αποτελεσματικού (Άλλωστε υπάρχει τρανταχτό παράδειγμα εξέχοντος πολιτικού που ενώ είναι ικανότατος, στη δημόσια παρουσίαση των θέσεών του "πάσχει"). Προσωπικά θα προτιμούσα το γραπτό διαγωνισμό. Ακόμα και για υψηλόβαθμα στελέχη. Με ερωτήσεις στο αντικείμενο ενασχόλησης και ενδεχομένως με case study.