Αρχική Τροποποιήσεις του νόμου 3907/2011 του ν. 4251/2014 προσαρμογή της Ελληνικής ΝομοθεσίαςΆρθρο 04Σχόλιο του χρήστη Σ. Στρατιώτου | 10 Φεβρουαρίου 2016, 13:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σ. Στρατιώτου' | 10 Φεβρουαρίου 2016, 13:53

    Σε σχέση με την υπηρεσιακή κατάσταση των μονίμων διοικητικών υπαλλήλων δεν γίνεται λόγος, αφού με την υπάρχουσα δομή και ιεραρχία αποφασιστικό ρόλο έχει η Υπηρεσία Ασύλου, αφήνοντας σοβαρό κενό. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για την υπαγωγή των υπηρεσιακών συμβουλίων. Σημειώνεται ότι ήδη υπάρχουν και έχουν πραγματοποιηθεί συνεδριάσεις με λήψη αποφάσεων επί διαφόρων θεμάτων, θέτοντας ζήτημα ακυρότητας των πράξεων των συμβουλίων αυτών με μαθηματική ακρίβεια, επιπλέον των διοικητικών εκκρεμοτήτων που θα δημιουργηθούν. Αποτέλεσμα αυτών ο εγκλωβισμός των μονίμων διοικητικών υπαλλήλων χωρίς λόγο και ενάντια σε κάθε έννοια ασφάλειας δικαίου. Σε σχέση με τα οικονομικά ζητήματα θα έπρεπε να υπάρχει εξαίρεση από τις διατάξεις περί προμηθειών του Δημοσίου, όπως έγινε με την Υπηρεσία Ασύλου στις αρχές της λειτουργίας της. Σχετικά , ακόμη, με τα οικονομικά ζητήματα δεν προκύπτει με σαφήνεια ποιος θα είναι τελικά ο διατάκτης και ποιός ο υπόλογος, δεδομένου ότι η θέση του Διοικητικού Διευθυντή δεν αναφέρει κάτι τέτοιο, ενώ δεν ξέρω αν προβλέπεται κάτι ανάλογο σε άλλο οργανισμό του Δημοσίου. Ειδικά με τα οικονομικά ζητήματα ποιά η ευθύνη της άμισθης τριμελούς επιτροπής με ενιαύσια θητεία, τη στιγμή που είναι ουσιαστικά συνυπεύθυνη για την εύρυθμη λειτουργία της Υπηρεσίας και μάλιστα με αποφασιστική αρμοδιότητα; Γενικά ο ρόλος της τριμελούς επιτροπής, με εκ περιτροπή τοποθέτηση-αλλαγή των μελών της είναι ασαφής και αόριστος. Τελικά η διοίκηση που θα ασκεί ο Διοικητικός Διευθυντής (θέση που συναντάται σε ΝΠΔΔ ή άλλους φορείς, χωρίς να είναι υπόλογος ή διατάκτης για τα οικονομικά ζητήματα αφού δεν προβλέπεται) σε συνεργασία με την αμισθί τριμελή επιτροπή (θυμίζει Δ.Σ. ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ) για πλήθος θεμάτων αποφασιστικής αρμοδιότητας, χωρίς να οριοθετείται και να καθορίζεται το αντικείμενο της, η φύση των αποφάσεων της κλπ καταλήγει στην απομόνωση των μονίμων διοικητικών υπαλλήλων, στην εκ του νόμου πειθαρχική, αστική κλπ ευθύνη τους, στον περιορισμό τους, στην παρουσία τους μόνο ως εκτελεστικά όργανα της βούλησης της εκάστοτε διοίκησης τη στιγμή που η ευθύνη των πραγματικά ασκούντων τη διοίκηση είτε δεν αναφέρεται, είτε αναφέρεται ακροθιγώς. Πάντως, σε όλους τους φορείς του Δημοσίου, η ευθύνη - όπως και είναι λογικό - βαρύνει το αποφασιστικό όργανο, που στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για τη λειτουργία, δομή και δράση του, αφού η ιεραρχία που δημιουργείται είναι τουλάχιστον προβληματική. Συν τοις άλλοις το εν λόγω νομοσχέδιο, του οποίου η φιλοσοφία παραπέμπει σε καθεστώς δύο ταχυτήτων υπαλλήλων με προφανή διακριτική μεταχείριση, παραγκωνίζοντας και άλλες εκφάνσεις της λειτουργίας μιας δημόσιας υπηρεσίας, καταλήγει τα αποφασιστικά όργανα να απαρτίζονται από ιδιώτες χωρίς μάλιστα να προσδιορίζεται η ευθύνη τους, οι οποίοι καλούνται να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον για πράξεις όπως είναι η χορήγηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας - πράξεις που άπτονται του στενού πυρήνα της κυβερνητικής εξουσίας και της εθνικής κυριαρχίας - με εχέγγυο την υψηλή αποζημίωση, δίχως άλλο έλεγχο και δικλείδες ασφαλείας, χωρίς τη συμμετοχή οποιουδήποτε υπηρεσιακού παράγοντα, βασιζόμενο στον ουσιαστικό πειθαναγκασμό των απλών μονίμων διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι εγκλωβίζονται και απομονώνονται σε υπερβολικό βαθμό δυσανάλογα και όχι ισότιμα.