Υπουργείο Εσωτερικών | Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

Σχόλιο του χρήστη 'Κωνσταντίνος Τρωϊάνος' | 17 Νοεμβρίου 2022, 23:20

Μόνιμος Σύνδεσμος

Εργάζομαι στον Δήμο Αθηναίων από το 1987 και στην Δημοτική Αστυνομία του προαναφερόμενου Δήμου από το 1995. Είναι αλήθεια πως αμφιταλαντεύτηκα για το αν πρέπει να συμμετάσχω στη διαβούλευση, καθώς, πρώτα ο Θεός, σε τέσσερα – πέντε χρόνια θα βγω στη σύνταξη κι ίσως «δεν δικαιούμαι να ομιλώ» για κάτι που σαφώς επηρεάζει τις επαγγελματικές ζωές και των συναδέλφων που βρίσκονται πια στο μέσο της καριέρας τους ή των συναδέλφων που θα ξεκινήσουν τις δικές τους στην υπηρεσία, το αμέσως προσεχώς διάστημα. Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να σημειώσω ορισμένα «πράγματα» που συχνά τα θυμάμαι όταν φοράω τη στολή. Στο βιογραφικό του πρώτου στην ιστορία Δήμαρχου Αθηναίων, του Ανάργυρου Πετράκη (1836-1837) διαβάζουμε: «Από τα πρώτα έργα που αποφασίστηκαν τότε στη θητεία του ήταν η ανέγερση του Δημοτικού Νοσοκομείου και η σύσταση της Δημοτικής Αστυνομίας». Ακόμη και στο παγκοσμίου πλέον φήμης διήγημα του κοσμοκαλόγερου των ελληνικών γραμμάτων, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «η Φόνισσα, 1903) σε κάποιο σημείο στο όγδοο κεφάλαιο ο συγγραφέας γράφει: «Ούτως κληθείς υπό της Δημοτικής Αστυνομίας…». Φτάνουμε στο σήμερα, όπου από την κατάργηση και την ταπείνωση του 2013 και μετά την πλημμελή, λόγω και των συνθηκών, επανασύσταση του 2015, έχουμε μπροστά μας ένα σχέδιο νόμου που ασχολείται ακόμη πιο σοβαρά πλέον με την Δημοτική Αστυνομία και το οποίο όχι μόνο της επιστρέφει πίσω ένα μεγάλο κομμάτι της χαμένης της αξιοπρέπειας, αλλά και της επιτρέπει να κάνει ένα βήμα προς τα εκεί όπου βρίσκονται οι υπόλοιπες δημοτικές αστυνομίες των συντριπτικά περισσότερων Δήμων της Ευρώπης. Είναι άλλωστε γνωστό πως στις περισσότερες και πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, οι αστυνομίες ανήκουν στους δήμους (ΗΠΑ, Αγγία κτλ) για τον απλούστατο λόγο πως ο κάθε δήμος γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στον τόπο του. Δεν θα σταθώ αναλυτικά σε άρθρα και παραγράφους του σχεδίου νόμου. Για εμένα μικρότερη σημασία έχουν π.χ. το ύψος, τα χρόνια παρουσίας, τα διπλώματα, οι θέσεις. Γιατί σε κάθε περίπτωση, αν δεν αγαπήσουμε πρώτοι εμείς την υπηρεσία μας, το αντικείμενο εργασίας μας και τη στολή που φοράμε, κανένας νόμος και κανένας πολίτης δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς. Στους αρκετά δύσκολους καιρούς που περνάμε, πρώτο μέλημά μας θα πρέπει να είναι η βιωσιμότητα της υπηρεσίας. Της δουλειάς μας. Για να πετύχουν κι οι νεότεροι σε ηλικία συνάδελφοι αυτό που πέτυχαν οι παλιότεροι. Μέσω της δουλειάς τους να καταφέρουν να εκπληρώσουν μέρος των ονείρων τους, να κάνουν οικογένειες, να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους κτλ. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε εποχές που όλα υπολογίζονται πλέον αυστηρά με μολύβι και χαρτί και χωρίς συναισθηματισμούς. Από την άλλη πλευρά, χωρίς την υπηρεσία, δεν έχουν κανένα νόημα οι θέσεις και τα αξιώματα, τα ύψη, τα διπλώματα, τα χρόνια παραμονής... Και για να εξακολουθήσει να υπάρχει η υπηρεσία πρέπει πρώτα εμείς να δείξουμε αγάπη προς το έργο μας που είναι σημαντικό, επαγγελματισμό, διάθεση προσφοράς προς τον πολίτη και ταυτόχρονα κάνοντας αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος. Κλείνοντας, με την ευχή το γενικό συμφέρον να επικρατήσει του προσωπικού, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους αγωνίστηκαν να φέρουν την Δημοτική Αστυνομία, έναν από τους πιο παλιούς θεσμούς της χώρας μας (όπως φαίνεται καθαρά από τα κείμενα που παρέθεσα πιο πάνω), από την κατάργηση του 2013 και πάλι στο προσκήνιο. Αυτούς που σπατάλησαν τον προσωπικό χρόνο τους για να πείσουν για την αναγκαιότητα της ενδυνάμωσης της υπηρεσίας μας και να της δώσουν μία τεράστια ευκαιρία για την περεταίρω εξέλιξή της. Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα γιατί αφ’ ενός μεν δεν θέλω να κατηγορηθώ πως το κάνω για να ευλογήσω τα γένια κάποιου ή κάποιων, αφ’ ετέρου όλο και κάποιον άλλον θα ξεχάσω που έχει προσφέρει έστω κι ένα λιθαράκι στην υπηρεσία. Μια υπηρεσία που τουλάχιστον στα χαρτιά μεγαλώνει. Απομένει σε μας να το δείξουμε και στην πράξη…